ฉันนึกถึงคำพูดของแม่ก่อนที่ท่านจะจากไป แม่โทรหาฉันและบอกว่า 

"*"

วันนี้ลูกรู้มั๊ยว่าแม่อยู่ไหน

ตอนนี้แม่อยู่ที่ทุ่งนาของเรา แม่มีความสุขมาก 

แม่กำลังมองฟ้า...วันนี้ฟ้าสวยมากลมเย็นๆ 

แม่อยากให้ลูกมาเห็นจัง

วันนี้แม่ไม่ห่วงอะไรแล้ว แม่ไม่เศร้า...ไม่ทุกข์...

แม่ไม่เจ็บและปวดใจกับสิ่งที่ผ่านมา 

ชีวิตของแม่ที่ผ่านมามันเกินคุ้มแล้วมีแต่กำไร

แม่สบายใจและเป็นสุข แม่จะปล่อยให้ทุกอย่างเป็น

ไปตามทางของมัน

แม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้เช่นกัน...แล้วพบกันลูก

รัก...แล้วพบกันนะคะแม่...

"*"

(นั่นคือคำสุดท้ายที่ฉันได้พูดกับแม่)

ดังนั้นฉันต้องขอบอกทุกคนว่า...ฉันไม่ได้ผ่านมันมาได้หรอกค่ะ...แต่ฉันแค่ยอมรับความเป็นจริงและปล่อยวาง 

คำตอบมันช่างง่ายดาย เพราะสายน้ำจะไม่อาจย้อนกลับมาและเวลาก็ไม่สามารถที่จะรีไซเคิลได้ ฉันกับแม่ผ่านเรื่องราวยากลำบากมาด้วยกัน

= - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = 

แม่สอนฉันให้คิดเสมอว่าอดทนแล้วฉันจะทำได้ 

ต้องพยายามแล้วทุกอย่างมันจะเป็นจริง

= - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - =  

ความทุกข์ของแม่ที่ฉันเคยได้รับรู้ ตั้งแต่ฉันและน้องๆเกิดมามีมากมาย สามารถชดเชยได้หรือเปล่ากับความสุขที่แม่ได้รับในช่วงบั้นปลายในชีวิต 

ฉันมีคำถามว่ามันน้อยไปหรือเปล่า สำหรับชีวิตของแม่ คนที่จะตอบได้ดีที่สุดน่าจะเป็นน้องสาวของฉัน เพราะในวันที่แม่เสียคือวันที่น้องสาวของฉันกำลังจะไปรับรถ 

น้องบอกกับแม่ว่า..."จะให้แม่ได้นั่งเป็นคนแรก..ลูกจะขับให้แม่นั่งเอง"

แต่ก็เหมือนเวลาจะเล่นตลก...เมื่อวันที่น้องฉันว่างแต่เเม่กลับไม่มีเวลาเหลือให้พวกเราแล้ว ต่อให้น้องสาวของฉันอยากจะยื้อ อยากจะซื้อ อยากจะแลกกับทุกๆ สิ่ง ที่มีเพื่อให้แม่ฟื้นกลับคืนมา มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ (นี่คือสัจธรรมอีกข้อที่เราต้องยอมรับ)

ดังนั้นฉันจึงบอกน้องสาวไปว่า จงใช้เวลาที่มีและเหลืออยู่นี้ให้มันคุ้มค่า...นั่นคือสิ่งที่แม่พยายามจะบอกและสอนเราก่อนที่ท่านจะจากไป

เมื่อคนนำทางในชีวิตของเราหายไป เราต้องเป็นคนมานำทางเอง เพื่อไปยังจุดหมายปลายทางที่ถูกต้อง (อย่าทำให้คนที่จากไปต้องห่วงหาและอาลัยเราอีก...ให้ท่านไปสู่สุขคติ) นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกคนที่เข้ามาอ่าน Blog ของฉัน 

เมื่อสายน้ำไม่มีวันหวนกลับและเวลามันพรากทุกอย่างไปจากเรา สิ่งที่ผ่านล่วงพ้นไปแล้วก็ต้องให้ผ่านไป หากยึดติด จะยิ่งเป็นทุกข์ทวีคูณเท่านั้น...เพราะไม่ว่าเราจะนั่งเรือกลับไปกลับมาสักกี่ครั้งเราก็จะพบว่าสายน้ำที่ไหลไปแล้วข้างหน้าก็ไม่มีทางที่จะหวนกลับมาที่เดิม 

ปล่อยให้สายน้ำไหลออกสู่ทะเลต่อไปตามวัฏจักรของสายน้ำเช่นเดียวกับเวลาของชีวิตคนเรา

แม่ปล่อยพวกเราแล้ว ดังนั้นเราควรปล่อยแม่ไป เพื่อให้แม่ไปสู่ความสงบสุขแห่งแสงสุดท้ายของชีวิตท่าน การยึดติดและเหนี่ยวรั้งท่านไว้ไม่ได้เป็นการช่วยอะไร 

ฉันอยากจะบอกทุกคนที่เจอเหตุการณ์อย่างฉันว่าความเป็นจริงเราไม่ได้สูญเสียอะไร แท้จริงแล้วมีแต่ได้มาตลอด เป็นการได้มาซึ่งการเรียนรู้นั่นเอง

==================================================

การสูญเสีย การพลัดพราก 

การจากลา การเข้าใจ 

การยอมรับ (ความจริง)

และการปล่อยว่าง

==================================================

คำตอบของฉันมันมีแค่นี้จริงๆ คะ และเป็นคำตอบที่คุณเคยได้ยินมาตลอดเวลา นั่นคือต้องอยู่กับปัจจุบันและปัจจุบันเท่านั้น (คำตอบอยู่ตรงหน้าแล้ว...คุณเห็นและเข้าใจมันหรือเปล่า)

ปล...วันนี้(6/5/2560) ครบ 100 วัน ที่แม่จากไปฉันกับน้องๆ ยังคิดถึงแม่เหมือนเดิม...แต่ความคิดถึงที่ว่านั้นไม่ได้เจ็บปวดทรมาน...เพราะสิ่งที่ฉันคิดถึง คือความดีของแม่...ความรักของแม่ที่ให้ฉันตลอดมา...และฉันก็จะส่งต่อสิ่งนั้นให้กับคนที่เเม่รักต่อไป...ลูกมีคำตอบในการที่จะใช้ชีวิตและก้าวต่อไปแล้ว...ขอบคุณนะคะแม่...สำหรับแสงสว่างที่แม่ส่องนำทางให้ลูกตลอดมา...พักให้สบายนะคะ...เเล้วเราคงได้พบกัน...รักแม่สุดหัวใจ (จากพระจันทร์ในคืนเดือนมืด....ลูกของแม่)

by Sakormaree