ผู้ชายคนนี้ตอบแม่ของฉันไปว่า เขาไม่ให้ฉันเอาลูกออกและจะไม่ยอมเลิกกับฉัน เขาจะดูแลฉันกับลูกเอง แต่ในตอนนั้นผู้ชายคนนี้ก็ยังไม่มีงานทำ มีเพียงฉันลำพังเท่านั้นที่ทำงาน แต่เขาก็พยายามหางานทำอยู่ จนกระทั่งเขาได้งานทำ แต่ฉันเริ่มแพ้ท้องทำงานไม่ไหว เริ่มมีปัญหากับหัวหน้างานเพราะความที่ฉันทำงานไม่ไหวไม่สามารถมาทำงานได้ ผู้ชายคนนี้จึงตัดสินใจให้ฉันลาออกจากงานแล้วพาฉันกลับไปอยู่บ้านเขาที่ต่างจังหวัด

         ฉันตัดสินใจไปอยู่ที่นั่นทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าที่บ้านของเขาจะต้อนรับฉันหรือไม่ แต่ที่รู้ๆคือต้องไปเพราะกลับบ้านตัวเองก็ไม่ได้เพราะแม่ฉันโกรธฉันมาก ที่บ้านของผู้ชายคนนี้ทั้งครอบครัวประกอบอาชีพค้าขาย พ่อกับแม่ของเขาเลิกกัน ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ ฉันไปอยู่ที่นั่นต้องช่วยเขาหลายอย่างในร้าน เกิดมาไม่เคยขายของก็ต้องขาย มีทั้งขายหน้าร้านที่ตลาด และที่บ้านพ่อของเขาที่เปิดเป็นร้านขายของชำ ฉันอยู่ที่นั่นจนกระทั่งคลอดลูกออกมา อยู่ๆไปฉันก็เริ่มรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความรับผิดชอบสักเท่าไหร่ อะไรๆก็ต้องคอยให้แม่และพ่อคอยช่วยเหลือตลอดเวลา เวลาที่ขายของก็ขี้เกียจอ้างโน่นนี่นั้นปัญหาเยอะตลอด ฉันเลยบอกว่าให้เขาขายของไปส่วนฉันจะไปหางานทำเองเพื่อเป็นค่านมลูก

 
         สุดท้ายฉันก็ได้งานทำมีเงินเดือนเองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับทางบ้านของเขาและแล้ววันหนึ่งฉันคาดไม่ถึงเขากับแม่ของเขาไปสร้างหนี้สินรายวันอะไรๆมากมายจนไม่สามารถจะใช้หนี้คนในตลาดได้ เขาจึงตัดสินใจเอารถมอเตอร์ไซด์ไปขายที่เขมร เขาไม่บอกความจริงกับฉันเขาบอกแต่เพียงว่าเราอยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีอนาคตขายของก็ขายไม่ดี ไปหางานทำที่กรุงเทพน่าจะดีกว่า และแล้วก็ต้องตัดสินใจกลับมากรุงเทพฯในวันรุ่งขึ้น