Part5ของเรื่องจริงยิ่งกว่าละคร(น้ำเน่า)

   พอฉันเรียนจบม.3ฉันเรียนต่อปวช.ที่สถาบันที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งฉันเจอเพื่อนๆที่ดีมากๆเข้าใจทุกปัญหาและทุกสถานการณ์ของฉัน ฉันได้เรียนภาคบ่าย เวลาเรียนคือ13.30น.เลิกเรียน19.00น.เพราะฉะนั้นจึงเป็นปัญหาของฉันและที่บ้าน

   เมื่อที่บ้านได้รู้ถึงเวลาเข้าเรียนและเลิกเรียนทั้งยายและลูกๆทั้ง3คนของเขาต่างพากันต่อว่า ว่าฉันคงเรียนไม่จบแน่เวลาไปเรียนก็คงไม่เรียนคงต้องไปเที่ยวแน่ๆ เวลากลับบ้านก็คงเถลไถลกลับบ้านมืดๆค่ำๆ ใช้ชีวิตเหมือนเด็กใจแตกอย่างที่เราๆคงเคยเห็นกัน คงมีผู้ชายเข้ามาวุ่นวายเยอะแยะจนทำให้ฉันต้องเรียนไม่ได้แน่ๆ ฉันต้องทนรับฟังคำพูดดูถูกพวกนี้ตลอดเวลาจนกระทั่งฉันทนไม่ไหวและระเบิดออกมาในวันหนึ่ง

   ฉันเริ่มเปิดศึกสงครามน้ำลายน้ำเน่ากับคนพวกนี้ฉันคิดอย่างเดียวว่าเป็นไงเป็นกัน อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเลยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ไม่มีปากไม่มีเสียง ไม่มีการตอบโต้ ต้องทนรับสภาพให้คนพวกนี้เหยีดหยามมาถึงฉันและตัวพ่อแม่ของฉัน

   ฉันต้องเล่าย้อนหลังนิดนึงค่ะว่าพ่อของฉันเสียชีวิตเมื่อตอนที่ฉันเข้าเรียน ปวช.ปี1 ฉันเลยรู้สึกแย่ยิ่งกว่า อาจเป็นเพราะสิ่งนี้นี่เองที่ทำให้ฉันหมดความอดทนกับคนบ้านนี้พูดว่าพ่อกับแม่ของฉันจนกระทั่งพ่อของฉันเสียชีวิตไปแล้วก็ยังไม่เลิกพูด พอพ่อเสียชีวิตแม่ก็เลยมาอยู่กรุงเทพฯแต่อยู่คนละบ้านกับฉัน

   ทุกเย็นหลังเลิกเรียนฉันจะลงรถเมล์ตรงป้ายรถเมล์จะมีตู้ฉันโทรหาโทรศัพท์สาธารณะฉันจะโทรหาแม่ทุกวันเพื่อพูดคุยเล่าอะไรนู่นนี่นั่นของฉันให้แม่ฟัง ฉันจะถึงป้ายรถเมล์ตรงนี้เป็นเวลา20.30น.ยังไงๆก็จะไม่เกินจากนี้ลูกคนที่2ของยายเห็นฉันกำลังโทรศัพท์ก็เอาไปฟ้องกับยายว่าฉันโทรไปคุยกับผู้ชายยังไม่ทันถามฉันสักคำว่าโทรไปไหนโทรไปหาใคร ทั้งๆที่ฉันคุยกับแม่ของฉันเองแท้ๆ ฉันเลยโมโหตอบกลับไปว่าฉันไม่ได้โทรหาผู้ชายที่ไหนฉันโทรหาแม่ถ้าไม่เชื่อก็โทรไปถามแม่ฉันเลย

   พวกเขาก็ไม่โทรและยังรุมด่าฉันกันทั้ง4คนแม่ลูก ฉันก็ไม่สนใจยืนยันเถียงกับ4คนแม่ลูกพวกนั้นอยู่อย่างนั้นพวกเค้าด่าฉันด้วยถ้อยคำหยาบๆคายๆฉันจึงตอกกลับและด่ากลับด้วยถ้อยคำหยาบๆคายๆกลับไปบ้างพวกเรามีปากเสียงกันเสียงดังจนทำให้ตาต้องตื่นนอนลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

   ยายยังไม่จบกลับฟ้องตาว่าลูกคนที่2ของเขาเห็นฉันยืนคุยโทรศัพท์กับผู้ชายพอว่าฉัน ฉันก็ไม่ยอมรับ ฉันสวนกลับทันทีว่าฉันไม่ได้โทรหาผู้ชายฉันโทรหาแม่แต่ถ้าตาไม่เชื่อก็โทรหาแม่ได้เลย

   ตาฉันไม่โทรแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันเพราะตลอดเวลาที่อยู่บ้านตามาตาก็พอจะเริ่มรู้ปัญหาหลายๆอย่างบ้างแล้วเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันและน้องสาวแต่ตาก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะเกรงใจยาย ตาจึงพูดขึ้นมาว่าให้มันจบแล้วแยกย้ายกันไปห้องใครห้องมันแต่ยายก็ยังไม่จบยายบอกว่าฉันปากดีนักเลี้ยงไม่เชื่องพูดว่าอะไรก็เถียงบอกกับตาว่าให้ตาไล่ฉันออกจากบ้านไปเลย

   ฉันเลยพูดกลับไปทันทีว่าไม่ต้องไล่เพราะฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรกแล้วแต่ตาไม่ยอมให้ฉันไปแล้วก็ช่วยรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ได้ง้อทุกคนเพื่ออยากอยู่บ้านหลังนี้อย่ามาลำฤกษ์บุญคุณกับฉันเพราะทุกวันที่อยู่นี้ไม่ได้เรียกว่าเลี้ยงเรียกว่าฉันถูกส่งมาให้เป็นขี้ข้ามากกว่าเพราะฉะนั้นฉันทำงานแลกกับเงินไปโรงเรียนไม่ใช่มาอยู่ฟรีๆให้เลี้ยง
พอตาได้ยินฉันพูดแบบนี้ถึงกับนิ่งงันไปเลยแล้วก็เรียกให้ยายขึ้นบ้านไปพร้อมกับตาเดี๋ยวนั้นเลย

   ยายโมโหมากที่ตาไม่ยอมด่าว่าฉันอย่างที่เขาต้องการแต่ก็ต้องขึ้นบ้านไปพร้อมกับตาเพราะว่าตาสั่งทุกคนจึงได้แยกย้ายกันไปได้ ตลอดเวลาที่ฉันเปิดศึกกับพวกนี้ฉันเถียงโดยไม่มีน้ำตาสักหยดสู้อยู่คนเดียว น้องสาวของฉันได้แต่เงียบและก็กลัวไม่กล้าเถียงอย่างฉันแต่ไม่เป็นไรฉันจัดการเองได้ปล่อยให้น้องของฉันมันกลัวต่อไปอยู่อย่างนั้นแหล่ะ

   ความเข้มข้นเริ่มทวีคูณมากขึ้นเมื่อฉันใกล้จะเรียนจบปวช.ฉันเปิดศึกกับคนพวกนี้อีกไม่รู้กี่ครั้งกี่หนจนสุดท้ายฉันก็ออกจากบ้านหลังนี้มาจนได้เอาไว้ติดตามต่อตอนนหน้านะคะ

Create Date : 16 พฤษภาคม 2555 Last Update : 16 พฤษภาคม 2555 15:36:16 น. Counter : 691 Pageviews.		2 comments
Share Tweet

	คุย โอพีย์ (13 เม.ย. 2567 21:51:16 น.)		หาอะไรดับร้อนกับน้องถั่วแดงที่ร้านเย็น เย็น หวานเย็น สาขาMRTท่าพระ นายแว่นขยันเที่ยว (12 เม.ย. 2567 00:32:31 น.)
	ถนนสายนี้มีตะพาบ ประจำหลักกิโลเมตรที่ 349 : วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ ฯ The Kop Civil (10 เม.ย. 2567 16:44:58 น.)		ทริปอเมริกา #1 - รีวิวสายการบินฟิลิปปินส์ ไม่แพงมากและดีกว่าที่คิด ฟ้าใสทะเลคราม (6 เม.ย. 2567 13:46:53 น.)