รีวิวลี่ชวนบันทึกในห้วงรัก - 2 เล่มจบ สนพ.บ้าอรุณ  [•] ลี่ชวนบันทึกในห้วงรัก - 2 เล่มจบ สนพ.บ้านอรุณ [•] แนวหนังสือ : ความรัก - กึ่งดราม่า แต่จบHAPPY
นางเอก'เสี่ยวชิว' หญิงสาวผู้ตั้งมั่นฝ่าด่านความจนเข้าสู่เมืองใหญ่เธอมีสติปัญญาเฉียบคม ทว่าไม่สามารถเข้ามหาลัยชั้นนำได้เพราะไม่มีเงิน ซ้ำยังเกิดผิดพลาดจากการบูชาความรักมาเกือบ 7 ปีเต็ม เสี่ยวชิวถูกขังไว้ภายใต้คำบอกเลิกสั้น ๆ จากพระเอก 'ลี่ชวน' สถาปนิกหนุ่มซึ่งทุกครั้งที่เธอพบพานปัญหาตีกรอบไว้รอบกาย...มักจะท่องคาถาสยบใจ "ว่าฉันโอเคร...ฉันโอเคร ฉันยังไหว" แต่จริง ๆ แล้วไม่มีใครรู้ว่าข้างในมันปวดร้าวเพราะลืมเขาไม่ลง จึงเกิดเป็นนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา...เขาจากไปเพราะเหตุใดทั้ง ๆ ที่ยังรักกันมาก และนี่...คือพล็อตเรื่องทั้งหมด
[•] รีวิววิเคราะห์เนื้อหา ความน่าอ่าน [•] เรื่องนี้อยู่ในธีมพระเอกป่วยบวกพิการ แต่เผอิญเกิดความรักในช่วงเวลาโชคชะตากำหนดให้คนสองคนเจอกันพอความรักบังเกิดเป็นความผูกพัน นางเอกกลับถูกกันให้อยู่ในอีกโลกที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยแวบแรกที่อ่านมีแต่ความคันใจ ไม่ใช่น้ำตาซึมกับดราม่าเพราะมันมาธีมเดียวกับหนังสือเรื่องนึง ME BEFORE YOU - บทพระเอก'ลี่ชวน' มีความคล้ายกับ วิล เทรย์เนอร์ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ในระดับหนึ่ง ยอมรับความพิการบนรถเข็นของตัวเองไม่ได้ความรักจากอีกคนไม่สำคัญพอที่จะรั้งให้เขาอยากอยู่ต่อซึ่งลี่ชวนมาในแบบ...ข้าต้องแกร่งเข้มแข็ง ไม่อยากให้ใครมองว่าเขาป่วยพิการโดยเฉพาะคนที่เขารัก ไอ้เจ้าความรักที่ว่ามามีความใกล้เคียงกับความเห็นแก่ตัวมากกว่าอยากให้เธอได้คู่ครองดี ๆ กว่าเขา ฝ่ายนางเอก'เสี่ยวชิว' เหมือน ลู คลาร์กเธอเชื่อว่าความรักจะทำให้เขามีพลัง ขณะเดียวกันเธอถูกผลักออกให้ห่างเขาไปเรื่อย ๆครั้นกลับมาเจอกันอีกทีก็ยังมีความรู้สึกเดิม ๆ หลงเหลืออยู่เต็มเปี่ยมแต่ทว่าเป็นเธอที่วิ่งตามเขา คอยถามหาเหตุผลว่าเพราะอะไร? วนลูปอยู่อย่างนั้นจนเกือบจบเรื่อง
[•] หนังสือเรื่องนี้จึงสนุกในแง่ 'ถกเถียง' ตีความออกมาได้หลายอย่าง อ่านแล้วเกลียดตัว ละครกับ อ่านแล้วได้คอยเอาใจช่วยนางเอกให้สตรองต่อไป หรือ...อ่านแบบเข้าใจมุมพระเอกป่วยแล้วแต่เราจะใส่ใจไปฝ่ายใด ส่วนตัวอินจัด...ไม่เคยนึกสงสารพระเอก เลยสักกะเผือกเดียวใช่ลี่ชวนเอ็งป่วย แต่ไปจ้ำจี้นางเอกตั้งแต่ต้นเรื่องย้ำด้วยการมาบอกเลิกในวันที่อีกคนถลำลึก แล้วหายไปจากชีวิตเธอ 7 ปี มันขาดความสมเหตุสมผลเยอะกว่าบทพระเอกที่พึงมีเพราะสิ่งที่พิการกว่าร่างกายเหนือกว่าความป่วยคือ..การเลือกของเขาที่ไม่มีนางเอกอยู่ด้วยแต่...ในบางบทมันก็มีอะไรมาให้เราเถียงกับตัวเองเพราะความน่ารักของพระเอกมีเยอะเสียจนเราเกลียดไม่ลง พอเนื้อเรื่องมันโยนมาแบบนั้นปุ๊ป...คนอ่านเริ่มอ่านแล้วอิน...อินตรงเข้าใจมุมนางเอกหญิง สาวในช่วงวัยเรียนถูกเจาะไข่มะตูมปุ๊ป...รักปั๊ปปป เธอต้องผ่านช่วงเวลายากลำบากเหล่านั้นด้วยตัวเองโดยเฉพาะบทแปลบทหนึ่งที่เขียนไว้ว่า...ทุกครั้งที่เสี่ยวชิวหาทางออกไม่ได้ เธอมักจะท่องบทสวด'ฉันโอเคร' ก้อนน้ำตามันจุก ๆ รู้สึกเจ็บปวดแทน ประกอบกับนักเขียนสื่อในแง่ความรักไปในเชิงย้อนแย้งซึ่งปกติเราจะชินกับคำนิยามที่จับต้องได้ “รักคือพลังบวก” อย่างโรคที่พระเอกเป็นยิ่งสำคัญแต่เรื่องนี้ตีความหมายไปทาง “ความรักเสมือนเป็นการลดทอนให้ชีวิตพระเอกสั้นลง” มาตีตื้นความน่ารักตอนท้ายเรื่อง +บทพิเศษที่พอจะทำให้เราพยักหน้าให้พระเอกเบา ๆ พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
[•] ทิ้งท้าย ความน่าสนใจของเรื่องนี้ [•] ความแปลกคือ..ระหว่างอ่านจะรู้สึกอินง่าย/เลือกฝ่ายแทนตัวเราเป็นตัวละคร เสี่ยวชิว หรือ ลี่ชวน ซึ่งมุมคิดของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกันส่วนตัวเข้าใจตัวละครทั้งสองฝ่าย “หญิงสาวผู้จมปลักในรัก” กับ “ชายที่ยอมเจ็บปวดแต่ไม่ยอมบอกว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร” เป็นหนังสือเล่นอารมณ์กับคนอ่าน ให้เราเลือกสงสารใครสักคนใครชอบนส.แนวกดอารมณ์น่าจะชอบเรื่องนี้ สิ่งที่เป็นเสน่ห์น่าสนใจอีกข้อรูปแบบการเขียนของซือติ้งโหรวมีกลิ่นอายของนิยายตะวันตกผสมกับจีนพ่วงเชิงอรรถเยอะมากกกกก และไม่ใช่นักเขียนภาษาสวย แต่อธิบายได้เห็นภาพงานแปลติดแค่ตรงถัดจากบทแรกนิดเดียว นอกนั้นภาษาแปลสวยเข้าถึงพวกสำนวน เฉพาะที่ห้อยเชิงอรรถไว้ภาพรวมเลยออกมาดี และส่วนตัวคิดว่าเป็นหนังสือดราม่าที่ต่อมดราม่าไม่เขย่าน้ำตาบทน่ารักมีมาแบบไพโบลาร์ ละมุนในบทรักของนางเอก พระเอกสายทุ่มตามใจสาวแต่มันมีอะไรค้านใจ อย่างบท sexเอย(โนวเรท)ความหมายของความรักเอย การเลือกของพระเอกเอย (อินไม่เลิก)เพราะจำลองตัวเองเป็นนางเอกกันหมด อ่านแล้วจะรักในความเป็นเสี่ยวชิว เคารพหัวใจเธอสายสตรอง ...จบดี ไม่ดราม่า บทพิเศษเติมรักจนล้น |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [