ผมคือ..พระเอกครับ

อันนี้เรื่องจริงนะครับ  ที่นี่ใครๆก็รู้ว่าผมเป็นพระเอกประจำถิ่นนี้  ทุกคนรักและเอ็นดูผมทั้งนั้น  เพราะผมตาสวย ผิวพรรณงามขาวเผือกนิดๆ  มือ(เท้า)ผมเย็นๆ  หุ่นผมก็ดี อะไรไม่เท่ากับผมแย่งซีนให้ทุกคนหันมามองผมด้วยความเอ็นดู๊ เอ็นดู เพราะผมไม่กลัวใครเลย ผมชอบเพื่อนๆมนุษย์มาก  พวกเค้าใจดีกะผมทุกคน ผมเห็นมีมนุษย์เมื่อไรโผล่มา  ผมจะต้องออกมาต้อนรับขับสู้  ไม่ปล่อยให้แขกเหงาเป็นอันขาด

ผมขอเล่าอดีตนิดๆของผมหน่อยนะฮะ  เมื่อผมยังเด็กพระท่านเอาผมมาถวายให้ท่านเจ้าอาวาสวัดนี้  ผมมีเนื้อคู่มาด้วยฮะ  แต่เธอตัวนั้นไม่มีวาสนาเลยต้องจากไปในเวลาอันไม่สมควร  น้าๆเค้าว่าอดีตแฟนผมเค้าอ่อนไหวง่าย sensitive มีแต่ผมที่คึกคัก ชอบเพื่อนที่เป็นคนมาก ผมกลับไปนอนบ้านเพื่อน(คน)ตั้งแต่เด็ก

ผมเลยคุ้นกะคนยังไงฮะ  พอโตขึ้นมาหน่อยเค้าก็เอาผมและเพื่อนกระแตไปปล่อย  มีแต่ผมเท่านั้นที่รักเดียวใจเดียวกะคนนี่แหละไม่ไปกะเพื่อนกระแต ไม่ยอมไปหรอกฮะป่าอ่ะ มันไม่คุ้น  ก็ผมคุ้นกะคน ชอบคน คนเค้าใจดีกะผม บางคนผมฉี่ใส่เค้า  เค้าไม่โกรธแฮะ  กลับบอกว่า”ดูสิ  มันรักมากเลย  ฉี่ใส่ซะเลย”  555+

บ้านผมจริงๆก็มีนะฮะ  บ้านผมก็สวย ผมทำบุญมาดีฮะ เป็นบ้านต้นไทรพุ่มโต  ใกล้ๆศาลาโรงครัว ถ้าคุณๆจะมาเยี่ยมผม  (ผมไม่รับรองว่าคราวหน้าจะอยู่หรือเปล่า  เพราะไม่นานมานี้ผมทำวีรกรรมไว้ไม่น้อยเลย หลวงพ่อท่านเลยจะเอาไปไว้ที่แถวต้นไม้ด้านใน  ท่านว่าผมชักยุ่งเกินอ่ะครับ)ถ้าผมยังไม่ออกมา  ก็ไปเรียกผมว่า”พระเอก  พระเอก” ที่ตรงต้นไม้เดี๋ยวผมจะโผล่มาเล่นกะคุณเอง รับรอง

เรื่องกินเรื่องใหญ่สำหรับผมฮะ  ชาติก่อนผมคงเกิดเป็นตำรวจตระเวนชายแดน  ชาตินี้ผมก็มาตระเวนเหมือนกันแต่มาตระเวณหาของกิน ก็บอกแล้วว่าบ้านผมทำเลดีอยู่ใกล้โรงครัว แค่ไม่ถึงห้านาทีผมก็สามารถกัดแทะ แตะ ดม ไปทุกๆอย่างที่มีที่โรงครัว  หรูเริดขนาดชาดาร์จิลิงค์ผมก็กัดซองออกมาชิมแล้ว  ผมเคยหยิบสก็อตไบร์ตรงอ่างล้างจานเอากลับบ้านมาแล้ววว  ท่าทางคนเค้าเป็นห่วงผมเหมือนกัน  ผมได้ยินเค้าว่ากลัวผมตายเพราะสก๊อตไบร์นี่แหละ  จริงๆอาหารที่ผมชอบเป็นพวกเมล็ดถั่วทั้งหลาย แตงกวาผมก็กินนะ เด็กๆเวลาเห็นผมพวกเค้าก็มารุมให้อาหารผม  บางคนให้กินคุกกี้ อ่า..ผมกินเลียนิดหน่อยให้ไม่เสียน้ำใจฮะ ลืมเล่าไปว่าเวลาผมได้ถั่วถูกใจผมจะกินที่อยู่ในปากผมก่อน  ถึงแม้ผมจะยังแทะไม่ออก  และมีถั่วแบบอื่นๆมาล่อผมๆก็เสียดายที่อยู่ในมือผม เพราะฉะนั้นผมดีกว่าคนโลภมากตรงเนี้ย ไม่กอบโกยกินทีละมากๆ  อันนี้ผมอาจได้นิสัยมาจากพระวัดนี้  ท่านไม่สะสมของกิน ผมก็ไม่สะสมไปไว้ที่รังผมเหมือนกั๊น  เพราะฉะนั้นที่ใครดูการ์ตูนชิบแอนด์เดลที่เค้าขนเมล็ดถั่วไปเก็บตุน  อันนี้ไม่ใช่นิสัยผมแน่นอน

แถวๆนี้นอกจากผมแล้ว  ยังมีเพื่อนๆสัตว์อีกมากหลาย  เราต่างคนต่างอยู่  แต่เราไม่ได้โกรธกันเหมือนคนนะครับ  ผมมีเพื่อนเป็นอิกัวน่าด้วยนะครับ  เค้าสีเหมือนพระเลยอ่ะครับ  อย่างว่าก็มาอยู่ในวัด สีก็ต้องคล้ายๆกันอยู่แล้ว  เพื่อนคนนี้ตัวยาวสักหนึ่งเมตร  เค้าหายตัวไปนาน  เพิ่งโผล่มาใหม่  แหม! ผมขอนินทาหน่อย  กลับมาโทรมผอมไปเลย  สู้ผมไม่ได้  เค้าคงหิวอ่ะครับ  กลับมากินอะไรหน่อย  แผลบเดียวหายตัวไปอีกแล้ว  หลวงพ่อท่านว่ามันเปลี่ยนสีไปแล้วด้วยออกเขียวขึ้น เพื่อพรางตัวให้เข้ากะบรรยากาศ

นอกจากนี้ผมยังมีเพื่อนเป็นอีเห็น  เค้าจะมาอึเหมือนขี้หมาเลย  คนเค้าบอกว่าเหมือนอุนจิเลย  แล้วก็มีพวกกวาง  ช้าง  กระทิง  แต่พวกบิ๊กๆพวกเนี้ยเค้าไม่มาให้คนเห็นง่ายๆหรอกนะ  เพราะเค้าอยู่ด้านในของป่า  เค้ามาเยี่ยมหลวงพ่อของผมตอนกลางคืน ผมยังมีเพื่อนสูงศักดิ์กะเค้าด้วยนา คุณนกยูงเธออยู่เป็นเจ้าที่ที่ข้างใน  เช้าๆเธอจะมาคอยอาหารที่เหลือของพระ  เธอมาเป็นกลุ่มพร้อมเด็กๆ(ลูก)หลายๆตัว

ตอนนี้แถวบ้านผมมีคนมาเยี่ยมกันเยอะ  ทำไมผมรู้นะเหรอ  ก็ผมต้องมาเสนอหน้ารับแขกกะเขาด้วย  กลัวเพื่อนๆ(คน)เหงาอ่ะครับ  เพราะที่บ้านผมเงียบ  บางคนเข้ามาแล้วงง  ตกลงใครอยู่แถวนี้  หาคนไม่เจอ  เจอผมก็อุ่นใจแล้วฮะ  ว่างๆมาเยี่ยมผมนะครับ