เวลาเราอยู่บ้านโฮสท์ เราจะยึกหลักข้อหนึ่งค่ะคือ 'อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย อยากอยู่สงบอยู่สบาย จงทำตัวเหมือนวัวควาย' 55555 คือไม่ต้องเถียง อะไรยอมได้ก็ยอมกันไป แค่นี้ก็อยู่ได้สบายแล้วค่ะ เพราะเราเป็นคนไม่ชอบความขัดแย้งค่ะ ชอบแบบประนีประนอม เพราะฉะนั้นเวลาใครวานให้ทำอะไรตอนอยู่ที่นั่น ถ้าเราทำได้ เราก็ทำหมดค่ะ ยกเว้นแต่จะมีคนมาช่วยขัดให้ไม่ต้องทำ

งานประจำของเราก็อย่างที่เคยบอกเลยค่ะ คือ เป็นแม่ครัว ยิ่งพักหลังmomงานยุ่งมาก จนไม่มีเวลาอยู่บ้านทำกับข้าว เลยต้องบอกให้ลูกๆรวมทั้งdadหาอะไรกินเอง แล้วคำว่า..หากินเองของแต่ละคนก็จะเป็นแบบนี้....

Dad 

"ยุ้ย...dadอุ่นของกินในตู้เย็นที่หนูทำเมื่อวานนะ dadชอบบบบบ" คือ dadจะน่ารักมากตรงจะชอบอุ่นของเหลือในตู้เย็นมากินเวลาmomไม่อยู่เพราะเป็นคนกินง่าย อะไรก็อะไรหมดค่ะ จะไม่กล้าขอให้เราทำให้กินเพราะเกรงใจ บางทีเราสงสารdad เราก็จะอาสาทำให้กินค่ะ

น้องๆ

ถ้าไม่มีของเหลือในตู้เย็นก็จะกินสลัด กินผลไม้ค่ะ แล้วมีครั้งหนึ่งmomซื้อแตงโมมาไว้ที่บ้าน เราแปลกใจมากที่ที่นั่นมีแตงโมขายแต่ราคาแพงมากกกค่ะ นานๆได้กินที แต่ที่น่าหนักใจก็คือ

การหั่นแตงโมของน้องๆค่ะ คือน้องจะหั่นแตงโมเป็นแว่นอ่ะค่ะ แล้วสับ (เพราะผ่าไม่เป็น) แล้วพื้นก็เลอะมากจนเราทำใจไม่ได้ เลยถามน้องๆว่า ให้ช่วยมั๊ย.. น้องCกับMก็cแบบยื่นให้เราเลยค่ะ พอเรารับ,uดมาก็จัดการ ผ่าแตงโมงแบบบ้านเราอ่า ทำให้เป็นสามเหลี่ยม พอหั่นเสร็จ น้องก็ทำหน้า ()O() "โหวววววววว...สวยจัง" เราก็งง งงแบบ อยู่บ้านที่ไทยไมไม่มีคนชมงี้บ้างว๊าาา 555

จิงโจ้

จิงโจ้นี่เรื่องมากๆๆๆๆๆๆๆๆที่สุดเลยค่ะ เป็นคนกินยากแล้วก็บอกอร่อยยาก มีครั้งหนึ่งมาอ้อนให้เราต้มมาม่าให้กิน(ความจริงมันไม่ได้ชื่อมาม่า) พอจะต้ม ก็ชอบมาวุ่นวายในครัว พอเราจะเอาผักมาใส่ให้ด้วย ก็บอก "ไม่เอาๆ ไม่ชอบกินผัก" เราก็บ่นในใจ คนอะไรไม่ยอมกินผัก เด็กน้อยเอ๊ยยย55 พอจะตอกไข่ใส่ให้ก็บอก "ไม่เอาๆ ไม่ชอบไข่ในมาม่า" เราก็..เฮ้ออเหนื่อยใจ พอสักพักน้ำเดือดมันก็จะมีฟองสีขาวออกมาจากเส้นบะหมี่อ่ะค่ะ เราก็กำลังจะตักออกเพราะเคยเรียน ครูบอกว่ามันเป็นสารกันบูดรึอะไรสักอย่าง สรุปคือควรตักมันออก มือเรานี่เอื้อมไปกำลังจะตักแล้วค่ะ จิงโจ้มาห้ามไว้ เราก็หันไปมองด้วยสายตาอาฆาต ประมาณว่า..'อะไรอีกล่ะทีนี้' จิงโจ้เอาอีกแล้วค่ะ...... 

จิงโจ้ : "ทำไมต้องตักออก"

เรา :   "เพราะครูเคยบอกว่ามันเป็นสารกันบูด"

จิงโจ้ : "มันไม่ใช่หรอกน่า ไม่ต้องตักมันออกหรอก" พร้อมกับหยิบซองมาม่าห่อนั้นมาดู แล้วก็ชี้ให้เราดูด้วย "นี้เห็นมั๊ย ในนี้เขียนไว้ว่า ..ไม่ใส่สารกันบูด" เราก็แบบ..

เรา:    "เห็น... แต่มันก็ไม่ดีต่อร่างกายอยู่ดี เพราะงั้นจะตักออก" พอรู้สึกว่าจิงโจ้พยายามจะกวนเรา(กว่าปกติ) เราเลยกวนกลับเลยจ้าาาา

จิงโจ้ : "ไม่เอา อยากให้ฟองมันอยู่ในนั้น อย่าตักออกนะ ก็จะกินแบบนี้อ่ะ" 

เราแบบ เฮ้ออออ เป็นครั้งที่ล้านเลยค่ะ แล้วก็คิดว่าทำไมเราจะต้องมาปวดหัว แล้วทำไมจิงโจ้จะต้องมาวุ่นวายกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ด้วย แค่ต้มมาม่านี่ทำไมมันเยอะจั้งงงงงงงงงงง เหมือนdadจะแอบสังเกตเหตุการณ์แล้วคงคิดเหมือนเรา เรากับdadเลยพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายว่า

"แล้วจะกินมั๊ย!" เท่านั้นแหละค่ะ จิงโจ้ก็เลยเงียบแล้วทำหน้าแบบ แหะๆ กินจ้าๆ

ตั้งแต่เราทำกับข้าวมา มีอาหารอย่างเดียวที่จิงโจ้ชอบมากที่สุดและอ้อนเราให้ทำให้กินบ่อยสุด (ขนาดเลิกกันแล้วยังอีเมลล์มาถามสูตรเลยค่ะ) นั่นก็คือ 'สุกี้' 555 ซึ่งจะต้องตบตีแย่งชิงกันกับน้องM

เพราะน้องก็ชอบกินมากค่ะ เพราะฉะนั้นเวลาเราทำ ต้องทำหม้อใหญ่ๆ กะว่าให้เหลือใส่ตู้เย็นไว้กินได้วันหลังสำหรับลูกชาย(จิงโจ้)และลูกสาว(น้องM)55 

นอกจะทำกับข้าวบางครั้งเราก็ช่วยmomแยกเสื้อผ้าที่ซักแล้วอบแล้ว ใส่ไม้แขวนเสื้อ แล้วเอาไปแขวนใส่ในตู้เสื้อผ้าในห้ององทุกคนค่ะ มีครั้งหนึ่งดึกแล้ว จิงโจ้ก็เข้านอนแล้ว แต่เรายังช่วยmom

แขวนเสื้อผ้าอยู่ แล้าเราต้องเอาเสื้อผ้าจิงโจ้ไปแขวนไว้ในห้องจิงโจ้อ่ะค่ะ ก็เลยเปิดประตูเบาๆ เดินเข้าไปในห้องจิงโจ้เบาๆเพราะเห็นจิงโจ้หลับแล้วเลยกลัวจะตื่น พอเราแขวนเสื้อผ้าจิงโจ้เสร็จแล้วหันกลับมา ก็เห็นจิงโจ้ลืมตา มองมาที่เราอยู่ เราก็ตกใจนึกว่าหลับแล้วซะอีก แล้วจิงโจ้ก็พูดขึ้นมาว่า

 "ขอบคุณนะยุ้ย.. good night" เราก็ยืนเอ๋อๆนิดนึงเลยกู๊ดไนท์จิงโจ้แล้วรีบออกจากไป (อยู่นานคงไม่ดีเพราะจิงโจ้นอนไม่ใส่เสื้อ 555)

บางวันจิงโจ้ลืมเก็บที่นอนงี้ เราก็จะเป็นคนเก็บให้ค่ะ แต่ไม่ได้ลำเอียงเฉพาะจิงโจ้นะคะ เพราะถ้าน้องลืมเก็บเราก็เก็บให้เหมือนกันค่ะ ด้วยความที่ว่าจำไม่ได้ว่าเวลาจิงโจ้เก็บที่นอน จิงโจ้เก็บแบบไหน

เราเลยเก็บแบบที่เราเคยเก็บค่ะคือ เอาผ้าห่มคลุมทั้งหมอน คลุมทั้งเตียง แต่พอทำแล้วมันตลกอ่ะค่ะ ขนาดมันไม่เหมือนผ้าห่มเตียงนอนเราที่บางกว่าแล้วก็ใหญ่กว่า แต่ผ้าห่มจิงโจ้นี้ทั้งหนาทั้งเล็กแต่เราก็เอ้อ...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง คงจะครือๆกัน 55 เลยจัดการคลุมซะ 

พอตอนเย็นทุกคนกำลังกินข้าว จิงโจ้กลับมาจากทำงานพิเศษพอดี (เพราะวันนั้นเป็นวันเสาร์) จิงโจ้เดินเข้าไปเก็บของในห้องแล้วกลับออกมาตรงมุมกินข้าว คำแรกที่จิงโจ้ถามก็คือ 

"ใครเก็บที่นอนให้ผม?" 

น้องก็ทำเสียงแบบ ชั้นเปล่าน๊าาาา ทุกคนดูงงๆ เราเลยสารภาพความจริงว่า เราเองแหละที่เป็นคนทำ เท่านั้นล่ะค่ะ ปฏิริยาของแต่คนคือ

dad mom > ประหลาดใจปนชื่นชม

น้องๆ > ตกใจเหมือนเป็นเรื่องแปลกมาก

grandma (ที่บินมาเยี่ยมจากCanada) > ยิ้มนิดๆ

จิงโจ้ > ยิ้ม แบบปนขำขำ สงสัยจะขำกับการเก็บที่นอนแบบอูม บวมๆของเรา 555

ขอโทษนะคะที่หายไปนาน อย่างที่บอกแหละค่ะ ช่วงนี้งานโหมมมมม ตู้มมมมมมเลย 55 รักรักคนอ่านค่ะ ^______________^