อยู่อย่างเหงาๆ....ช่วงเวลาแห่งการทบทวนหรือช่วงเวลาของการทำใจ

..........แฟล็ชแบ็คไปหลายวันก่อนที่สนามบินสุวรรณภูมิเครื่องบินแอร์เอเซีย ค่อยๆเทคออฟขึ้นสู่ฟากฟ้ายามค่ำคืน ผมค่อยๆหันหลังกลับท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับของรันเวย์ ....ฉับ จั๊มพ์คัทมายังฉากปัจจุบัน บนรถเก๋งบุโรทั่งคันสีเทาๆ ซึ่งเริ่มมีเสียงงอแง งุ๋งงิ๊งในห้องโดยสารประจำในพักหลังๆ ทว่าในค่ำคืนเหงาๆแบบนี้ แถมรถก็ติด คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการเปิดเพลงจากวิทยุดังๆลั่นรถแล้วก็ร้องตามไปด้วย แปลกใจยิ่งนัก ทำไมเพลงในคลื่นหน้าปัทวิทยุ ถึงได้มีเพลงอกหัก กะเพลงรักเยอะซะเหลือเกิน ประหลาดใจกว่านั้นที่ผมรู้สึกอินกับเพลงเศร้าๆ เพลงอกหักขึ้นมาอย่างประหลาด เอ๊ะ.. หรือว่าผมกำลังอกหัก ?

..........เพลงอยู่อย่างเหงาๆ ของบอย พีซเมคเกอร์ ดังลอยออกมา อยู่อย่างเหงาๆเราคงจะได้รู้ ...บลาๆๆ ร้องต่อไงหว่า จินตนาการเอาประมาณว่าตัวเองเป็น อนันดา ละกันช่วงนี้ อยากจะบินตามวีเจจ๋า ไปสิงคโปร์อยู่เหมือนกัน แต่มันบ่จี๊ หนี้บัตรเครดิตก็ปาเข้าไปเป็นแสนแล้ว ตังจะกินข้าววันๆยังไม่มี นับประสาอะไรจะเอาตังไปตีตั๋วเครื่องบิน เฮ่อ ชีวิตรันทด ฉากชีวิตช่วงนี้ถ้าจัดแสง คงจะประมาณหนังเรื่อง เฉิ่ม .. มีคนเคยบอกไว้ว่าอยู่คนเดียวมันเป็นความเหงา ความเศร้าอย่างน่าประหลาด ผมเคยคิดอยู่เหมือนกันนะว่าตัวเองคงเป็นคนที่อยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆ แต่ผมคิดว่า บางทีผมอาจจะคิดผิดก็ได้นะ ผมคิดว่า คนเรานั้นอยู่ได้ในทุกสถานการณ์แหละครับ แม้สถานการณ์จะเลวร้ายแค่ใหน แต่เราก็ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ความเหงา ความเศร้า ฆ่าเราให้ตายได้ใหม ? ผมว่าถ้ามันจะกัดกร่อน คงจะกร่อนที่ดวงวิญญาณของเราซะกระมัง มีอยู่เพลงนึงที่ผมฟังมะกี้ ผมจำชื่อเพลงไม่ได้ ผู้หญิงร้อง เมื่อก่อนเคยฟังบ่อยๆ ไม่เคยติดใจ แต่ฟังวันนี้ทำไม จี๊ดขึ้นมามากๆเลย เค้าร้องประมาณว่า แม้ว่าจะต้องเสียความรักไป แม้จะไม่เหลือใครสักคน จะต้องเจ็บช้ำกี่หน ก็คงต้องมีวันท้อใจ ...แล้วจบประมาณที่ว่า อย่างน้อยสิ่งสุดท้ายที่เหลือก็คือตัวเราเอง นั่นสิครับ ใครบอกว่า เวลาอกหัก ทุกข์ใจ เศร้าใจ เราไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่ใช่สักนิดเลยครับ ทั้งหมดมันไม่เคยมีอยู่จริงอยู่แต่แรกแล้ว สิ่งที่มี ที่สัมผัสได้อยู่ตลอดเวลานั่นก็คือตัวเราเอง เท่านั้นจริงๆ

...........ผมเริ่มจมดิ่งลงสู่ความเงียบงันของรัตติกาล ( สำนวนเริ่มเน่ายังกะบทประพันธ์ซีไร๊ท์ ) บางครั้งบางคราวผมก็นึกถึงอดีตที่ผ่านมา ผมไม่ค่อยนึกถึงอนาคตหรอก เอ หรือว่านึกก็ไม่รู้ แต่ผมโดนกรอกหูอยู่บ่อยครั้งว่าผมเป็นคนที่ไม่เคยคิดถึงอนาคต มันก็เลยทำให้ผมคิดว่าผมเป็นคนแบบนั้นจริงๆ ชีวิตผมผ่านมาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว หรือบางทีอาจจะเกินครึ่งเพราะผมก็คิดว่าผมคงไม่อยู่ถึง60หรอก ผ่านช่วงเวลาของความสุข ความทุกข์ สมหวัง ผิดหวังมาก็เยอะ เรื่องเสียใจก็คงมีบ้าง เรื่องดีใจก็พอมีอยู่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ อย่างน้อยผมก็ไม่เสียใจ ผมคิดว่าผมทำดีเท่าที่จะทำได้แล้ว ความเลวผมก็คงมีบ้าง ธรรมดาของมนุษย์ปุถุชน ที่ยังไม่พ้นบ่วงของกิเลส ตัณหา ...จริงๆผมเป็นคนธรรมดานี่เนอะ ผมคงไม่ปฏิเสธถ้าวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ผมจะเสียใจ แต่ผมก็ยังจะเป็นผมคนเดิมแหละครับ คนเรามันเปลี่ยนแปลงได้ง่ายกันซะที่ใหนล่ะ ...หลับตาแล้วมองย้อนชีวิตกลับไป ถามว่าอยากเปลี่ยนแปลงอะไรใหม๊ ถ้าทำได้ ...ตอบตรงๆผมคงไม่เปลี่ยนอะไรหรอกครับ แม้บทสรุปของชีวิตอาจจะไม่งดงาม แต่ก็เป็นทางเลือกที่เราตัดสินใจเอง อย่างน้อยในความพลาดพลั้ง มันก็มีแง่มุมที่น่าประทับใจแฝงอยู่ การเรียนรู้ชีวิตคงไม่มีคำว่าจบสิ้น ตราบเท่าที่ลมหายใจยังไม่หมดลง ..วันนี้ผมขอสูดหายใจเข้าลึกๆ ถอนหายใจออกยาวๆ ภาวนา พองหนอ ยุบหนอ พลางมองที่พุง อืมย์ คล้ายอึ่งอ่างเข้าไปทุกทีล่ะ หรือว่าถึงเวลาแล้วที่จะลดความอ้วน คงไม่ยากหรอกมั้ง แค่กินอาหารให้เหลือวันละสองมื้อ แล้วก็จำกัดให้อยู่ไม่เกินวันละ 50บาท นับเงินในกระเป๋าที่เหลืออยู่ บางทีเป้าหมายอันใหม่ อาจจะไม่ไกลเกินเอื้อม ....

ป.ล. ว่างๆเชิญเพื่อนที่แวะมาเยี่ยมบล็อค คลิกมาเยี่ยมชมบ้านหมีแพนด้าบ้างนะครับ
//pandagroup.pantown.com

Create Date : 08 ธันวาคม 2549 Last Update : 8 ธันวาคม 2549 22:17:03 น. Counter : 799 Pageviews.		11 comments
Share Tweet

	สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (2 ม.ค. 2567 07:30:30 น.)		สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)
	No. 1259 สาระเกือบมี (ตอนทำงานที่ใหม่ ถูกลองดี) ไวน์กับสายน้ำ (1 ม.ค. 2567 05:58:05 น.)		สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)