ไปไกล : รถไฟสายใต้ เสียงของล้อเหล็กบดเบียดรางดังอยู่เบื้องล่าง บางครั้งก็เร่งจังหวะกระชั้นขึ้นเมื่อเข้าใกล้สะพาน หวูดยาวๆดังลอยมากับลมร้อนที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง น้ำหวานหลากสีสัน ข้าวเหนียวไก่ทอด ถั่วต้ม กับเสียงเชิญชวนให้อุดหนุนด้วยประโยคซ้ำๆ ยามเมื่อจอดตามสถานีรายทาง ได้ยินคำร่ำลา ได้เห็นคราบน้ำตาความอาลัย ความปิติยินดีที่ได้พบเจอกันของญาติพี่น้อง ทุกสิ่งอย่างสลับหมุนเวียน เหมือนจะไม่มีวันจบสิ้น รถไฟสายใต้ขบวนนี้ แม้ผ่านพ้นเวลาเนิ่นนานปี ฉันกลับรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย เสียง แก๊ก..แก๊ก.. ขณะเจ้าหน้าที่เดินตรวจตั๋วโดยสารนั้นไม่เคยเปลี่ยน มันดังสั้นๆ สลับเป็นจังหวะตามใจนิ้ว ฉันยื่นตั๋วให้ ที่นั่ง ๒๓ ลงสถานียะลา เจ้าหน้าที่เอ่ยแทรกแข่งกับเสียงฉึกฉัก - - ฉึกฉัก - - ที่นั่ง ๒๓.. ยะลา.. เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งทวนคำ จดบันทึกลงในใบรายการ .............................................................................................................................. ที่นั่ง ๒๓ ลงสถานีเพชรบุรี เจ้าหน้าที่เอ่ยแทรกแข่งกับเสียงฉึกฉัก - - ฉึกฉัก - - ที่นั่ง ๒๓.. เพชรบุรี.. เด็กชายผมสั้นเกรียนรับตั๋วโดยสารคืนมา เขาพิจารณาทุกรายละเอียดบนกระดาษเล็กๆแผ่นนั้นซ้ำอีกครั้ง จะถึงเพชรบุรีพรุ่งนี้เช้า นี่เป็นครั้งแรกที่ออกเดินทางไกลจากบ้าน เป็นครั้งแรกที่จะต้องไปในที่ไม่คุ้นเคยโดยลำพัง การเดินทางจะพาเขาไปพบเพื่อนใหม่ๆแปลกหน้า ผู้คนแปลกถิ่น ภาษาแปลกสำเนียงวาจา และถึงแม้จะนึกภาพไม่ออกว่าจะเจอกับสิ่งใดบ้าง แต่เวลานี้เขาออกเดินทางแล้ว เด็กชายมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ ต้นยางเขียวขจีถูกปลูกเป็นแถวเป็นแนว เป็นระเบียบ ชีวิตคนเราล่ะ มีสิ่งใดกำหนดให้ต้องเป็นแถวเป็นแนว เป็นระเบียบด้วยเช่นกัน สิ่งใดที่ขึงเชือกตีกรอบ บ่มเพาะให้ยืนลำต้นตรง เติบใหญ่ แผ่กิ่งก้าน ผลิดอกออกผล ให้ร่มเงาสืบเผ่าพันธุ์ สิ่งใดที่ผลักไสให้ชีวิตต้องออกเดินทาง พรากจากแผ่นดินถิ่นฐาน พรากจากอ้อมกอดอันอบอุ่น สิ่งใดที่นำพาให้ออกไปเรียนรู้เรื่องราวโลกภายนอก พเนจร ผจญภัยค้นหา รุ่นแล้วรุ่นเล่า สิ่งใดนั้นคือสิ่งใด.. เสียงระฆังดังกังวานกระชากดวงใจเขาหล่นวูบขณะที่ขบวนรถค่อยๆเคลื่อนตัวออก ยังคงดังกึกก้องอยู่ในสมองน้อยๆ ภาพของพ่อกับแม่ที่ค่อยๆห่างออกไปทุกที เล็กลงเรื่อยๆจนลับสายตา แผ่นดินเกิดที่คุ้นเคย ไหลลอยผ่านกรอบหน้าต่าง ภาพแล้วภาพเล่า เด็กชายอยากรู้สึกว่านี่เป็นเพียงความฝัน ทุกๆภาพที่ปรากฏเป็นแค่ฝันของค่ำคืนหนึ่งเท่านั้น อีกสักพักเขาจะตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของแม่ ทิวทัศน์ข้างทาง เคลื่อนผ่านกรอบหน้าต่างรถไฟไปเรื่อยๆ ทุ่งนา ลำคลองสายเล็กๆ ถนนดินลูกรัง ท้องฟ้าและเมฆ ทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนผ่านไป เช่นเดียวกับกาลเวลา.. ฟ้ามืดแล้ว เด็กชายรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาที่พยายามเก็บกลั้นเอาไว้ตอนที่ก้มไหว้ลาพ่อกับแม่กำลังจะเอ่อท้นออกมา เขากัดฟันแน่น ทั้งหมดของแรงพลังที่มี เขาใช้ไปกับการสะกดกลั้นน้ำตา เด็กชายหลับไปแล้ว คราบน้ำตาที่แก้มถูกลมแรงจากภายนอกพัดจนแห้ง เหลือเพียงรอยจางๆ.. .............................................................................................................................. ฉันรวบผมที่ยาวประบ่ารัดด้วยหนังยาง หลังจากปล่อยให้มันปลิวสยายไปตามแรงลมที่ปะทะเข้ามาจนฟูไปทั้งหัว ต้นยางเขียวขจีภายนอก ยังคงถูกปลูกเป็นแถวเป็นแนว เป็นระเบียบ ดังเช่นเมื่อวันวาน ฉันคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่าง เรื่องราวดีร้ายที่ผ่านพบมา เรียนรู้ถูกผิดจากการกระทำ จากอารมณ์และสัญชาติญาณ การเดินทางช่วงสั้นๆของชีวิตสั้นๆชีวิตหนึ่ง ในท้องธรรมชาติกว้างใหญ่ไพศาล คุณค่าที่รู้สึกสัมผัสอาจไม่ได้อยู่ที่ปลายทางแห่งนั้น หากแต่กระจัดกระจายตามริมทาง คำตอบหรือเหตุผลเล็กๆน้อยๆของชีวิต อยู่ที่การก้มเก็บเกี่ยวรายละเอียด สะสมบ่มเพาะเป็นประสบการณ์ เติบโตและใช้ชีวิตอย่างสมถะ เรียบง่ายเท่านั้น บางครั้งฉันเคยคิดว่า ชีวิตของคนเราไม่ได้เดินทางไปไกลเกินกว่าบ้านของเราเองสักเท่าไร เด็กชายคนหนึ่งที่นั่งตรงกันข้ามกับฉันเริ่มร้องไห้ สะอึกสะอื้น เขาเพิ่งขึ้นมาจากสถานีที่แล้วนี้เอง รอสักพักก็คงจะดีขึ้น ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของการเดินทางออกจากบ้านโดยลำพังอยู่บ้าง คิดกลับไปถึงคืนที่ฉันเคยแอบร้องไห้คนเดียวบนรถไฟ ไปไหนหรือครับ พ่อรูปหล่อ ฉันยื่นหน้าเข้าไปถาม แข่งกับเสียงดังฉึกฉัก - - ฉึกฉัก - - จากภายนอกขบวนรถ หาดใหญ่ เขาตอบ เสียงยังเจือสะอื้นอยู่ ไปทำไม เรียนหนังสือเหรอ ? ฉันคิดถึงวันแรกที่ออกจากบ้าน ครับ แล้วร้องไห้ทำไม ? คิดถึงบ้านล่ะสิ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ไปเรียนหนังสือที่ไกลๆน่ะสนุกจะตาย ได้เจอเพื่อนใหม่ๆด้วย ฉันนึกถึงเพื่อนหลายคนที่เพชรบุรี รวมทั้งวันเวลาที่ดีในช่วงชีวิตตอนนั้น ไม่ได้กลัว หาดใหญ่น่ะไปมาบ่อยแล้ว น้ำเสียงเด็กชายเริ่มดีขึ้น แล้วร้องไห้ทำไม ? ก็เห็นพี่หน้าตาน่ากลัวเหมือนโจร แล้วแถมเป็นคนยะลาอีกด้วย นี่ผมต้องนั่งไปกับพี่อีกตั้งหลายชั่วโมง ผมกลัวพี่ง่ะ.. ฉันเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่สองแก้มน้อยๆนั่นแล้วล่ะ.. ... เส้นทางซับซ้อน ตรงโค้งขอบฟ้า หมื่นแสนตะโกน ไม่หันกลับมา ฝากหยดน้ำตา แทนค่าหัวใจ ... เพลง ไปไกล แต่งโดย สมพงค์ ศิวิโรจน์ อยู่ในอัลบัม บุปผาชน ของ วงมาลีฮวนน่า พ.ศ. ๒๕๓๗ อัพเดทอัลบั้มล่าสุดของ มาโนช พุฒตาล ชุด อยู่อยุธยา ติดต่อสั่งซื็อได้ที่ มาโนช พุฒตาล 4/26 สุขุมวิท 8 กทม 10110 โทร 081-4800977 ราคา 50 บาท (รวมค่าจัดส่ง 10 บาทเป็น 60 บาท)หรือหาซื้อได้ที่ ร้านน้อง ท่าพระจันทร์
โดย: y IP: 124.121.65.31 วันที่: 25 มีนาคม 2551 เวลา:13:55:41 น.
|
บทความทั้งหมด
|