แค่ กำปั้น .. เท่านั้นเอง ในแต่ละวัน ที่ เฝ้ามองดูต้นไม้ รอคอยการเติบใหญ่ มองเห็นกิ่งก้านใบ ค่อย ๆ ผลิ ดอก ออก ผล แตก รวง .. ดอกสีขาวนวล ชูช่อเล็ก กระจิดริด เป็นผลผลิตในใจอันใหญ่หลวง ผลออก ดอกพราวเป็นพวง ใบ-ดอกออกล่วง หล่นร่วงเต็มใจ .. รอยยิ้มระบายเต็มหน้า กว่าจะได้ออกมา ช่างยิ่งใหญ่ ด้วยทะนุถนอม ด้วยความรัก ดูแลใกล้ วันนี้จึงได้เป็นผลดอก ออกมา .. ไม่มีอะไรได้มาโดยง่าย อยากได้ จึงต้องไขว่คว้า ค้นหา กว่าจะมี จะเป็น สิ่งที่มีค่า ก็ต้องใช้ มากกว่าเวลา ใน การค้นหามัน .. ฉันอยากให้เธอปลูกดอกไม้ ในหัวใจ หว่าน เมล็ดพันธุ์แห่งความรักไว้นั้น พรวดดิน รดน้ำ เอาใจใส่ในแต่ละคืนวัน แล้วเฝ้ารอผลของความใส่ใจ -- มัน -- เติบโต  คุณ ... ลองกำมือแน่น ๆ ดูสิ แล้วมองดู ว่า ขนาดมันเล็กสักแค่ไหน ของผม ประมาณ 63 ตารางเซ็นต์ อืมม ตัวเลขดูเยอะดี แต่ความเป็นจริงแล้ว มันกลับกว้างและยาวเพียงไม่เท่าไร ถ้าเทียบกับพื้นที่ของลำตัว แล้วทำไม มันถึงได้ รู้ร้อน รู้เย็น เจ็บเป็น อ่อนไหวหวาน เก่ง ซะเหลือเกิน นิดนึงก็แปลบ นิดนึงก็ปวด กรีดร้าวเป็นเส้นบาง ๆ ให้แสบ-อกอยู่ประจำ .. ผม กำลังเขียนถึงเพื่อนคนหนึ่ง (กิ๊กหมายเลข 2318 ของผมนั่นแหละ) อยากบอกเหลือเกินว่า เห็นไหม ใจมันก็เล็กเท่ากำปั้นเท่านั้นล่ะ อย่าไปทำให้มันต้องเจ็บ ต้องปวด มากนักเลย ดูแลมันหน่อย ทะนุถนอมมันหน่อย ก้อนเนื้อนิ่ม ๆ ตรงอกซ้าย ให้มันอยู่ได้กับเรานาน ๆ เท่าที่มันควรจะเป็น ระวังอย่าให้ใครมาย่ำเหยียบ ระวังอย่าผูกติด ผูกแกว่งไว้กับใจใคร ผมไม่รู้หรอก ว่าที่คุณกำลังหายใจไม่สะดวกอย่างที่ผมกำลังมองเห็นอยู่นั้น จะเป็นด้วยเรื่องของความรักในประการใด คนเราจะอ่อนไหว ก็ ต้อง รู้สึกกับมัน ไม่ว่าจะเรื่องงาน หรือเรื่องคน ล้วนก็ต้องมีความรักเป็นส่วนผสมใช่ไหม เรียนรู้มันนะ แล้วเข้มแข็งให้ได้ มองให้ออก มองให้แตก แล้วก็คงเข้าใจได้เอง ห่วงคุณนะ
แวะมาทักทายค่ะ
โดย: โยเกิตมะนาว
 วันที่: 22 มกราคม 2553 เวลา:12:47:02 น.ก้มลงมองกำปั้นตัวเอง
แบบให้เห็นลึกลงไปถึงก้อนเนื้ออีกอันที่มีขนาดเท่า ๆ กัน น่าแปลกที่รู้สึกว่ากำปั้นเราก็เท่าเดิม แต่ก้อนเนื้อในอกกำลังพองขยายใหญ่ . . คงเพราะ "ความห่วงใย" ที่ถูกส่งมาละมั้ง ขอบคุณนะ .. ขอบคุณ หัวใจกำลังยิ้ม  โดย: Paulo
วันที่: 22 มกราคม 2553 เวลา:14:41:02 น.ถึงรูปร่างจะเล็กเท่ากำปั้น
แต่ความจริงใจที่มีให้ก็ใหญ่มากมายกว่ารูปลักษณ์นั้นมากนัก ปล. จากบ้านผมนึกว่าพี่รู้คำตอบแล้วซะอีก งั้นบอกก็ได้ครับใน "ไดอารี่ที่รัก" เป็นการเขียนไดอารี่ของนักโทษประหารหญิงที่เขียนถึงความรู้สึกของตัวเองก่อนโดนประหารชีวิตครับ แต่เรื่องที่เธอเขียนส่วนมากก็มีแค่ความรู้สึกที่มีต่อบาทหลวงผู้ที่มีหน้าที่มาช่วยทำให้นักโทษประหารรู้สึกสบายใจก่อนโดนประหารเท่านั้นเอง แถมยังไม่รู้สึกผิดต่อความผิดที่ได้ทำลงไปอีก ผมจึงจัดเรื่องนี้ให้เป็นหนึ่งในบาปเจ็ดประการ "ความหลงตัวเอง" นั่นเองครับ  โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน
) วันที่: 25 มกราคม 2553 เวลา:0:43:27 น.ขอเอานับเบอร์กิ๊กไปซื้อหวยได้ไหมคะ
หวัดดีนะคะ ไม่ได้แวะเยี่ยมนาน อย่าเพิ่งงอนกันน๊า ขอกลับไปกวาดบ้านตัวเองก่อนนะคะ โดย: Karn_theFreeItem
วันที่: 25 มกราคม 2553 เวลา:17:14:48 น.ขอบคุณนะคะ ถ้ามีพี่ชายแบบพี่ คงจะดีเนอะ??
555+ สอบไม่ติดสาธิตศิลปากรทั้งตัวจริงและสำรองเจ้าค่า  ไปก่อนละ ต้องอ่านหนังสือสอบต่อ สู้ๆ ขอบคุณนะคะ โดย: onedermore
วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:16:59:06 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [