เรื่องระหว่างทาง - ๓ ยามเช้าของผม คือ การชงกาแฟ ให้เธอทุกวัน ถ้าไม่วางไว้ในช่องเย็น ก็จะอยู่ในตู้ไมโครเวฟในครัว .. กี่ปีแล้วไม่รู้ แต่มันก็เป็นแบบนี้ทุกวัน .. และเช้านี้ เมื่อหูได้ยินเสียงเดินลงมา จากชั้นบน เงยหน้ามองนิดนึง ก่อนบอกว่า "กาแฟอยู่ในเวฟนะ"  เมื่อได้ยินว่า กาแฟชงยัง ผมเงยหน้ามาอีกที ผม - บอกไปเมื่อกี้อ่ะ อยู่ในเวฟ เธอ - ก็แค่ตอบว่า ชงแล้ว อยู่ในเวฟก็พอ ทำไมต้อง ... ผม - อืม ซอรี่นะ ขอโทษที (เสียงอีกคน - ไงล่ะ มึงทำตัวเองนะ) ผม - ผมไม่ได้ยินส่วนที่เหลือ ได้แต่ตรึกตรองในใจ ผมพูดอะไรผิดไป  ผมไม่รู้ว่าผมจะผ่านมันได้ไหม กับแค่เรื่องง่าย ๆ กับแค่คำง่าย ๆ ผมท้อใจ และ ผมก็เจ็บปวด .. ทุกครั้งที่คนข้ามฟ้าของผมมาเมืองไทย ผมรู้ทุกครั้ง เธอบอกบ้าง เธอไม่ได้บอกบ้าง แต่ในวงกลมที่เรามีอยู่ มันมีบางส่วนทับซ้อนกัน การเจอกันของเรา มันทำให้คนที่อยู่ไม่สบายใจ มันคงเป็นเรื่องที่ไม่ดี ผมไม่ควรจะทำ .... เธอคือ คนรัก ที่เป็นมากกว่าคนรัก เพราะคือ ความรู้สึกทั้งมวลของผม ผมเจอเธอผ่านตัวหนังสือ และ เราก็ยังเป็นคนของตัวหนังสือ ถ้าอ่านเรื่องราวเก่า ๆ ของผม คุณน่าจะจำได้ ผมเคยเขียนถึงเธอไว้ว่า กับผม .. คงไม่ต้องอุบไว้หรอก สิ่งที่คุณเป็น กับ สิ่งที่ผมคิด สิ่งที่คุณคิด กับ สิ่งที่ผมหายใจ มันเคยเป็นคำเดียวกันมาก่อนไม่ใช่หรือ ผม ดู คุณ ออก แค่ไหน ก็คงไม่ไกลไปกว่าคุณอ่านผมออกเท่านั้น เธอจึงดั่งเงาสะท้อนของตัวผมเอง .... เมื่อไม่กี่วันนับตั้งแต่ปี 2012 นั้น ผมทนแบกรับเรื่องราวต่าง ๆ ไว้คนเดียวไม่ไหวแล้ว ผมจึงเดินออกไปเจอเธออีกครั้ง เรื่องราวต่าง ๆ ที่หนักหน่วงเต็มหัวใจ เรื่องที่เล่าไม่ออก บอกใครไม่ได้ มันจึงพรั่งพรู เธอถามผมคบกันนานแค่ไหน ผมบอกว่า จำได้ไหมที่เจอกันวันนั้น คนนั้นพาไปส่งทีี่สวนสุนัน เธอว่ามันนานนะ ว่าสิบกว่าปีแล้วใช่ไหม เกิดอะไรขึ้น ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนั้น ผมได้แต่แค่น้ำตาซึม เธอกอดผม กับ คำว่า ไม่เป็นตูบ เค้าอยู่ตรงนี้แล้ว แค่นั้นเองฮะ ที่ผมอยากได้ยิน .... เรื่องความรักระหว่างผมกับคนของผม มันบอกใครไม่ได้ ผมมันแค่คนข้างล่าง ที่อาจเอื้อมไปแตะดอกฟ้า เรื่องหัวใจของผม มันเป็นเรื่องของเจ้านายและลูกน้อง ใคร ๆ มองว่าผมจะเกาะกินเธอไหม เอาเปรียบเธอหรือเปล่า สายตาที่โดนมองอย่างดูถูกและเหยียดหยัน จากรอบข้างเธอที่ทราบเรื่อง ผมรับไว้นานแล้ว .... ผมเล่าบางเรื่องให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนตอบผมว่า คิดเยอะ ๆ นะ จะทำอะไร เพราะความรักแบบนี้หรือเปล่า ถึงลมเพลมพัด วิปริตไป เป็นคำตอบที่ไม่น่าจะได้ยิน ผมจึงไม่อยากเล่าอะไร หัวใจผมเจ็บทางเดียวพอแล้ว ผมจึงปิดปากเงียบเสมอมา ที่ผมอยากได้ฟังว่า คงแค่ว่า เกิดอะไรขึ้น อยากเล่าไหม ไหวไหมแก .... วันที่ผม นั่งรถไปตราดกับเธอ เราขับรถส่วนตัวไป ใช้เวลา 4 ชั่วโมงกว่า ขากลับ ผมนั่งรถ บขส. เข้ากรุงเทพเอง ผมส่งตั๋วรถให้เธอดูว่าผมขึ้นรถตอนกี่โมง ชั่วโมงที่ 6 เธอถามว่าอยู่ไหน ผมตอบว่าเพิ่งถึงชลบุรี เธอตอบผมว่า "อะไรนะ ทำไมยังไม่ถึงอีก" นั่นสิ ทำไมผมถึงยังไม่ถึงอีก ผมอยากทำตัวเองหล่นร่วง ที่ถนนไหนสักเส้นในตอนนั้นจริง ๆ .... คำพูด ไม่ควรมีไว้ทำร้ายใคร ระหว่างใจ - ควรพูดจากันดี ดี ในวันหนึ่งที่ อีกคนหมดแรง มันจะไม่เหลือแม้ - คำทรงจำดีดี ไม่เหลือแม้ หัวใจ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [