ตื่นนอนมา รีบคว้าโทรศัพท์มือถือ เช็คผลบอล เจอ SMS ขึ้นต้นว่า "หงส์แดงเสมอ..." ความผิดหวังเริ่มรุกล้ำเข้ามาในจิตใจแต่เช้า คิดในใจว่า "อีกแล้วหรือเนี่ย มันพลาดไปอีกแล้ว"

3 แต้มนี้สำคัญยังไง มันคือ 3 แต้มที่จะทำให้หนีห่างจากเชลซีไปอีก 3 แต้ม แต่เราทำไม่ได้ อีกแล้ว หลังชนะแมนยูในบ้าน เราเสมอสโต๊ค แบบไม่รู้จะโทษอะไรดี พับสนามบุก ยิงประตูได้ แต่ไม่ได้ประตู หลังชนะเชลซีไปนัดนึง ก็แพ้สเปอร์คาบ้าน แบบเจ็บปวดสุดๆ นัดที่แล้ว เสมอฟูแล่ม ที่แม้แต่เรา ผู้ซึ่งหลงทีมหัวปักหัวปำ ห่วยยังไงก็ไม่อยากจะด่า ยังคิดมา 1 แต้มก็สมควรแล้ว พร้อมกับความรู้สึกฉุนแทนกัปตันเจอร์ราร์ดว่า "ไม่มีกรู พวกมึรเล่นกันไม่ได้เชียวเรอะ" เมื่อคืนกับเวสแฮมเป็นอีกนัด เป็นนัดที่ 3 ที่รู้สึกว่ามีโอกาส สมควรชนะ แต่ไม่ชนะ เจอตั้งรับลึก หน้าฝืด หงส์ก็หมดมุข (ทุกที)

ถามว่าเซ็งมั้ย ก็เซ็งนะ เป็นธรรมดาที่เราเริ่มรู้สึกว่า ปีนี้แหละ เราลุ้นแชมป์ได้ พอมาพลาดแบบไม่น่าพลาด ความกลัวก็เริ่มจับจิต กลัวว่าเด๋วเชลซีจะทวงจ่าฝูงคืน กลัวว่าแมนยูจะไล่ทัน กลัวว่าจะทำแต้มหล่นอีก กลัว กลัว และกลัว

เราไม่อยากให้ทีมต้องหมดลุ้นในสถานการณ์ที่ดูจะมีโอกาสดีที่สุดในรอบหลายสิบปี ไม่ว่าฟอร์มจะเป็นยังไง จะยิงประตูคู่แข่งได้น้อยขนาดไหน ก็ไม่มีกองเชียร์คนไหนสนใจมากไปกว่า ทีมชนะ และเก็บ 3 แต้มได้หรอก เมื่อคืน ถ้าชนะ 1-0 แค่ 1-0 ก็พอ The kop ก็คงเริงร่ากันสุดๆแล้ว ด้วยการขาดความหวังมาช้านาน ได้หวังลุ้นแชมป์ซักที มันก็ตื่นเต้นกดดันเป็นธรรมดา นักเตะเองก็คงไม่ต่างกัน ภาพเจอร์ราร์ดลงไปนอนหมดแรง สีหน้าของคาราเกอร์ อาการกุมศีรษะ กุมหน้า เสียดายโอกาสของเหล่านักเตะ ที่เราได้เห็นกัน บอกให้รู้แล้วว่า พวกเค้าผิดหวังกันขนาดไหน

กองเชียร์ผิดหวัง นักเตะก็ผิดหวัง แต่เราก็ยังต้องก้าวต่อไป อีก 23 นัด ถึงจะรู้ว่าแชมป์จะไปอยู่ที่ใคร อาจจะยากลำบากมากยิ่งขึ้น แต่เราก็ต้องเดินฝ่ามันไป

ถึงลิเวอร์พูลจะไม่ใช่ทีมที่ดีนัก และยังมีจุดอ่อนให้ต้องแก้ไขมากมาย แต่อย่างน้อย เราก็เลือกเองว่า เราจะเชียร์ทีมนี้แหละ ตอนนี้ ถึงช่วงเวลาสำคัญที่เราต้องฉุดทีให้ลุกขึ้นมาและก้าวต่อไป จนกว่าจะถึงวันฉลองชัยร่วมกัน

YOU'LL NEVER WALK ALONE.