กู่ฉินกับความล้มเหลวและจุดเริ่มต้นอันยิ่งใหญ่ของผม

เมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว
ผลการสอบเข้าวิทยาลัยการดนตรีกลางออกมาแล้วครับ สรุปว่า
สอบไม่ติด ฮ่าๆๆ แอบรู้มาว่าวิชาทฤษฎีดนตรีได้แค่สิบเอ็ดคะแนน (ได้เยอะกว่าที่คิดแฮะ)

เนื่องจากตัวผมเองได้มีแผนสำรองไว้นานพอสมควรแล้ว จึงไม่ค่อยรู้สึกเสียใจเท่าไรนัก ที่จริงถ้าสอบติดจะเสียใจมากกว่า เพราะผมกลัวว่าสี่ปีที่ทุ่มเทให้กับดนตรี จะทำให้ความสามารถทางภาษาจีนด้านอักษรศาสตร์วรรณกรรมโบราณลดลง ซึ่งตรงส่วนนี้จำเป็นมากสำหรับกู่ฉิน ผมเคยเขียนไว้ในทความต้นๆแล้วว่า กู่ฉิน ไม่ใช่แค่เครื่องดนตรีและความยาก ไม่ได้อยู่ที่เทคนิคการบรรเลง แต่เป็นความเข้าใจถึงศิลปะ วัฒนธรรม การเมือง สังคม ค่านิยมโบราณต่างๆ ซึ่งคนจีนเองทั่วไปก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าถึงได้
แล้วนับประสาอะไรกับตัวผมซึ่งเป็นชาวต่างชาติที่ไม่ได้เติบโตมากับสภาพแวดล้อมแห่งนี้

อีกทั้งไม่ว่าจะเป็นบทความหรือกวีโบราณต่างๆที่เกี่ยวกับกู่ฉิน(หรือไม่เกี่ยวก็ตาม) ผมมีความรู้สึกว่าระดับภาษาจีนของผมยังไม่ถึงขั้น อ่านออก แต่ไม่เข้าใจ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจศึกษาต่อระดับปริญญาตรีที่ 北京语言大学 (มหาวิทยาลัยภาษาและวัฒนธรรมปักกิ่ง) เอกอักษรศาสตร์และวรรณกรรมโบราณ


เดี่ยวเพลงดอกเหมยสามท่อน

มีหลายคนที่รู้สึกเสียดายกับความล้มเหลวในการสอบครั้งนี้ของผม ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ หรือพ่อแม่ ญาติพี่น้องต่างๆ ของผม แต่ตัวผมเองกลับดีใจเสียมากกว่าที่จะได้พัฒนาภาษาจีนเชิงลึกอย่างจริงจัง เพื่อจะได้เอาความรู้เกี่ยวกับกู่ฉินรวมทั้งศิลปะวัฒนธรรมจีนต่างๆ ที่มีข้อมูลน้อยหรือไม่มีข้อมูลเลยในประเทศไทย ไปเผยแพร่ในประเทศไทยได้อย่างถูกต้อง ชัดเจน กว้างขวางและเป็นที่ยอมรับที่สุด


กู่ฉินทรงใบตองฝีมืออาจารย์หวังเผิง

ส่วนจุดเริ่มต้นอันยิ่งใหญ่ของผมนั้น
คือการได้เรียนวิชาประดิษฐ์กู่ฉินกับ 王鹏 (หวังเผิง) ช่างทำกู่ฉินมือหนึ่งของจีน (ถึงแม้จะไม่มีใครพูดได้อย่างชัดเจน แต่นักดนตรีกู่ฉิน ถ้าถามถึงกู่ฉินที่ดีเลิศ ก็จะพูดถึงหวังเผิงเป็นคนแรก) ซึ่งการทำกู่ฉินอาจารย์หวัง เป็นวิทยาศาสตร์ที่สุดและล้ำหน้าคนโบราณไปแล้ว ดังนั้นการทำกู่ฉินของอาจารย์หวังจึงเป็นความลับสุดยอดที่ไม่เปิดเผยให้ใครรู้ นอกจากผม


ผมกับอาจารย์หวังเผิง


ผมรู้จักกับอาจารย์หวังโดยการแนะนำของอาจารย์จ้าว ผู้สอนการบบรเลงกู่ฉินให้กับผม เมื่อผมได้พบกับอาจารย์หวังครั้งแรก ก็มีความประทับใจในตัวอาจารย์เป็นอย่างยิ่ง เพราะอาจารย์เป็นคนที่มีชื่อเสียงมาก กู่ฉินของอาจารย์ตอนนี้พูดได้ว่าเป็นแบรนเนมไปแล้ว (โฮ่ๆ แพงอ่ะ) แต่อาจารย์กลับไม่มีท่าทางที่หยิ่ง หรือถือตัวแม้แต่น้อย กลับทำตัวเหมือนคนสนิทกันธรรมดาทั่วไป และเมื่อผมถามอาจารย์ว่า อยากเรียนทำกู่ฉิน คำตอบของอาจารย์ก็คือ "ช่วงนี้ยุ่งๆ อยู่ ซักพักก็แล้วกัน" แต่อาจารย์ทำกู่ฉินท่านอื่นกลับตอบในทันทีว่า "ไม่สอน" นี่คือความประทับใจในตัวอาจารย์หวังเผิงข้อที่สอง

อาจารย์หวังมีข้อแม้ว่า ถ้าผมสอบติดวิทยาลัยดนตรีได้ จะรับผมเป็นศิษย์

และแล้วก็สอบไม่ติด ตอนแรกผมคิดว่าอาจารย์หวังจะไม่รับผมไว้แล้ว
แต่อาจารย์ก็รับผมเป็นศิษย์จนได้ อาจารย์บอกว่า ผมเป็นศิษย์คนแรกของอาจารย์ อาจารย์ไม่เคยรับใครมาก่อน เพราะคนที่มาของเรียนด้วย มีจุดประสงค์อื่น ไม่ได้ทำเพื่ออุดมการ์ มีครั้งหนึ่งมีคนเอาเงินมาให้อาจารย์ สองแสนหยวน แต่อาจารย์ก็ไม่รับ อาจารย์บอกว่า "คนไม่ดี"


สภาพห้องรับรองในโรงงาน

ผมถามอาจารย์หวังว่า ถ้าอาจารย์ไม่มีลูกศิษย์ แสดงว่ากู่ฉินทุกตัวที่ออกมา อาจารย์คนคนเดียวรึเปล่า อาจารย์หวังตอบว่า "คนงานกับลูกศิษย์ ไม่เหมือนกัน อาจารย์มีคนงานยี่สิบกว่าคน แต่มีเธอเป็นลูกศิษย์คนเดียว" ประโยคนี้ทำให้ผมทั้งซึ้งและอึ้งเลยทีเดียว นอกจากนี้แล้วหลังจากที่อาจารย์รับผมเป็นศิษย์แล้ว อาจารย์หวังยังพูดดับตัวเองด้วยว่า "ในที่สุดก็มีคนสืบทอดแล้วสิ" (แอบได้ยิน ฮ่าๆ) แต่เรื่องที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ค่าเล่ารียน ผมกลัวว่าจะไม่มีเงินเรียนกับอาจารย์ แต่อาจารย์กลับตอบว่า "เงินไม่ต้อง ตั้งใจก็พอ" คำพูดข้างต้นของอาจารย์ทำให้ผมตื้นยังยิ่งขึ้นไปอีก และทำให้ผมมีความพยายามและตั้งใจ่จะเรียนวิชานี้ให้สำเร็จ

อาจารย์หวังบอกว่าจะเรียนกับท่าน มีเงื่อนไขดังนี้ ที่เมืองจีนความสัมพันธ์ของอาจารย์และศิษย์ก็เหมือนคนในครอบครัว ดังนั้นต้องเชื่อฟัง เมื่ออาจารย์บอกให้ทำอะไรก็ทำ เมื่ออาจารย์บอกว่าห้ามทำอะไรก็ห้ามทำเด็ดขาด และที่สำคัญสิ่งที่เรียนมา "ห้ามเผยแพร่เด็ดขาด" อาจารย์หวังให้เหตุผลว่าต้องเคารพในความเหน็ดเหนื่อยและความยากลำบอกกับการสั่งสมประสบการณ์ของอาจารย์ตลอดหลายระยะเวลาสิบปี สิ่งเหล่านี้อาจารย์ไม่ได้ทำเพื่อเงิน แต่เพื่ออุดมการณ์ และอุดมการณ์ประเมินราคาไม่ได้
อาจารย์บอกว่า วันหน้าเจอคนที่มี "อุดมการณ์จริง ถึงถ่ายถอดได้"


กู่ฉินราคาหลายหมื่นหยวนในห้องทำงานของอาจารย์หวัง

ดังนั้นพ่อแม่พี่น้องครับ ข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับการทำกู่ฉิน ผมไม่สามาถเผยแพร่ได้จริงๆ กรุณาอย่าถาม ผมจะไม่สบายใจมากๆ เพราะพ่อแม่พี่น้องทั้งหลายก็เหมือนเพื่อนที่ดีของผม แต่ยิ่งไปกว่านั้น ผมต้องเคารพให้ตัวอาจารย์ของผมด้วย รอก็แต่เจอคนมีอุดมการณ์ ตอนนั้นคงแกหงำเหงือกแล้ว ฮ่าๆ


ในวันข้างหน้าผมหวังว่า ดนตรีกู่ฉินรวมทั้งกู่ฉินไม้ไทยฝีมือคนไทย (มีคนบอกว่าไทยไม่มีไม้ที่จะทำได้ ผมขอบอกเลยว่า "มี")จะได้รับการยอมรับเป็นที่กว้างขวางในประเทศไทยต่อไปในอนาคตครับ สาธุ

Create Date : 14 เมษายน 2551 Last Update : 17 เมษายน 2551 20:07:35 น. Counter : 1508 Pageviews.		24 comments
Share Tweet

	2467_The kissing Booth หอมกร (10 เม.ย. 2567 09:53:30 น.)		HONNE - la la la that’s how it goes (dream edit) peaceplay (7 เม.ย. 2567 09:56:22 น.)
	roll over, baby: lany peaceplay (3 เม.ย. 2567 02:50:03 น.)		Tonkatsu TOKU (ทงคัตสึ อร่อยขั้นสุด!) peaceplay (27 มี.ค. 2567 10:18:25 น.)