ปราชญ์ผู้หนึ่งเสื้อขาวพริ้วราวหิมะออกโรงโดยไม่มีที่มาที่ไป และสาวน้อยชาวประมง ดั่งดอกไม้แรกแย้ม พายเรือผิวใบไม้เป็นเพลงอย่างสบายอารมณ์

สาวน้อยรับปราชญ์ขึ้นเรือ ครั้นถึงท่า ปราชญ์ลงเรือ ก็เวียนหัวจนล้มลง สาวน้อยเห็นเข้าจึงพยุงปราชญ์กระท่อมกลางเขาของตน

ปราชญ์อาการดีขึ้น ลุกมาดีดกู่ฉิน สาวน้อยได้ยินเข้า ก็กลับกระท่อม สาวน้อยเห็นปราชญ์ดีดฉิน ด้วยความสนใจจึงขอดีดตาม วันแล้ววันเล่า
สาวน้อยก็ได้ต่อมือเรียนกู่ฉินกับปราชญ์เรื่อยมา

ร้อนไป หนาวมา สาวน้อยฝึกซ้อมดีดกู่ฉินอย่างจริงจัง

ใต้ไม้ใหญ่สาวน้อยดีดฉิน ปราชญ์ตกปลาที่กำลังหลับ ก็ยังต้องหันไปมองที่มาของเสียง

ปราชญ์ยืนบนยอดเขา แหงนมองท้องฟ้าอันว่าเปล่า ปรากฏเหยี่ยวสองตัว บินไปด้วยกัน
และแยกย้ายในที่สุด

และแล้ววันที่ต้องลาจากก็มาถึง ปราชญ์เอ่ยแก่สาวน้อย
สาวน้อยตกใจร่ำให้โอบกอดปราชญ์
ปราชญ์ลูบหัวสาวน้อย แล้วมอบกู่ฉินให้ สาวน้อยคุกเข่ารับ

ปราชญ์เดินจากไป เสียงกู่ฉินเพลง山水情ที่ตนสอนแก่สาวน้อยดังขึ้น
ปราชญ์ค่อยๆ จากไปในสายหมอก

ลับตา