ปกหลัง (จากปกหลังเล่ม 1 )

ตำนานเล่าว่าการวางเสาหลักเมืองมีการกำหนดฤกษ์เพื่อบรรจุ‘ผู้รักษาคุ้มครองเมือง’ อันศักดิ์สิทธิ์เสาหลักเมืองสลักขึ้นจากไม้ชัยพฤกษ์ช่องใต้ดินต้องรองรับด้วยสี่ชีวิตผู้คุ้มครองเมืองด้วยรายชื่อที่เป็นมงคลอยู่-ยัง-มั่น และ คง เพื่อเป็นเคล็ดในการทำพิธีวางเสาหลักเมืองตามศาสตร์โบราณ หากต่อมาบังเกิดตำรา ‘แก้เคล็ดดวงเมือง’ เพื่อทอนความศักดิ์สิทธิ์ของดวงเมืองคือใช้ชีวิตของสาวผู้ครองธาตุตามทิศประจำเมืองทั้งสี่

ผู้ใดกระทำการสำเร็จดังว่า ดวงชะตานั้นจะกุมทั้งหมดเหนือดวงเมืองหากต้องสามารถคำนวณ ‘ฤกษ์’ ยามอาเพศธานีภัยพิบัติของบ้านเมือง ไปกำหนดหาเวลาเสวยสุขาวดี เสพสังวาสกับดวง ‘ผู้ถูกเลือก’ สี่คนสี่ธาตุเมื่อคำนวณได้วันและเวลาไหน ก็ถือว่านั่นคือ ‘ฤกษ์’ ที่พวกมันจะลงมือประกอบพิธีบูชาแก้เคล็ดดวงเมืองเอา‘ผู้ถูกเลือก’ ไปสังหารเพื่อถวายเป็นบัดพลี!

หลังอ่าน

ในที่สุดก็ได้อ่านแล้วทั้งที่ก็ได้หนังสือมานานหลายเพลาแต่เพราะยังไม่ได้ฤกษ์ดีเลยยังคงต้องรอเวลางามก่อน และแล้วเวลาเหมาะสมก็มาเยือนเลยได้หอบหิ้วมาอ่านด้วยตอนเที่ยวแต่ขอโทษนะคะกว่าจะอ่านจบเล่นเอาเพลียเพราะว่าอ่านไปวางไปไม่ใช่ว่าความสนุกไม่มีแต่เป็นเพราะว่าอุปสรรคกับการอ่านหนังสือ “เยอะ” ในบางจังหวะค่ะอารมณ์ในการอ่านรายวันก็เลยเปลี่ยนไปตามสถานการณ์และเหตุการณ์หน้างานอีกเรียกว่ากว่าจะอ่านจบก็คือตื่นเช้าวันนี้ตีสี่มาอ่านจบตอนหกโมงเช้า ฮานาก้า

เรื่องราวของฤกษ์สังหารอ่านจากปกหลังก็พอจะรู้กันบ้างแล้วล่ะค่ะว่า คนดี คนเลว ต่อสู้ห้ำหั่นกันด้วยความสามารถในเรื่องของ “การทำนายทายทัก” เรียกว่ามีความสามารถในการดูดวง ดูหมอแม่นนักดังจับวางแต่การเอาไปใช้ประโยชน์ทางความสามารถนั้นช่างแตกต่าง

มหากะทิง หนุ่มหน้ามนคนตัวหอมเป็นพ่อหมอหรือนักพยากรณ์ที่แบบว่ามีความสามารถนักในเรื่องของการทายทักเพราะใช้วิชาหาราศาสตร์ได้แม่นยำเพราะว่าศึกษามาตั้งแต่สมัยคุณปู่ได้ตำราดี ครูดีอยู่ใกล้ตัวแถมตัวเองสนใจศึกษาต่อเองอีกก็เลยกลายเป็นว่าการถ่ายทอดทางสายเลือดมาแบบจัดเต็มแล้วยังเรียนรู้เองอีกชื่อเสียงในเรื่องความแม่นยำเลยขจรขจายไกลสำคัญเลยคือพ่อมหาหน้าตาดีสาวแก่แม่ม่ายภริยาคนใหญ่คนโตต่างก็แวะเวียนมาหาถึงเรือนไม่ขาดแต่ว่าเขาก็ยังไม่เคยเจอกับใครที่แบบว่าเข้าตาเขาสักทีเพราะมีทั้งแม่และพี่สาวคอยดูอยู่ห่างๆแต่เมื่อวันหนึ่ง รัณหน์ สาวน้อยธรรมดาน่ารักคนหนึ่งแวะมาตำหนัก เยือนของมหากะทิงกับเจ้านายเพราะมาหาฤกษ์แต่งงานของลูกสาวเขาและเธอได้เจอกันและนั่นทำให้กะทิงรู้ว่าหญิงสาวคนนี้ล่ะที่เขาสนใจและเมื่อเธอมาเยือนที่บ้านอีกทีเพราะมหากะทิงขอให้รัณหน์แวะมาเอาฤกษ์อีกวันเขาเลยได้ตรวจสอบชะตาดวง ของสาวน้อยที่สนใจและรู้ว่านี่ล่ะ เนื้อคู่ของเขาจริงๆ ล่ะ เหตุการณ์แปลกประหลาดได้ก่อเกิดเมื่อคำทำนายของมหากะทิงถูกต้องและใครๆหลายคนก็คิดว่าเขางมงาย เพราะเมื่อ วันที่เจ็ดขึ้นเจ็ดค่ำ เดือนเจ็ด ได้มีเหตุตามคำทำนายเกิดเป็นเรื่องของดวงเมืองที่ย่ำแย่นักการเมืองจะเสียชีวิตและเมื่อมันเกิดขึ้นก็ได้เจอกับคดีหญิงสาวถูกข่มขืนและถูกฝังลงดินโดยมีหัวโผล่ขึ้นเหนือดินแบบมีสายสิญจน์มัดเอาไว้  ฟังดูเป็นเรื่องน่ากลัวและสยดสยองและสิ่งที่แปลกมากเลยคือวิธีการที่เจอนี้มหากะทิงรู้ว่ามันเป็นเรื่องของการตายแบบบูชายันต์และเกี่ยวข้องกับวิธีการที่เขารับรู้มาจากตำราแก้ดวงเมือง ที่ทำขึ้นมาด้วยคนมี “วิชา” เพื่อจะทำให้เกิดเหตุอาเพศกับดวงเมืองดีๆเมื่อเกิดเหตุอาเพศหรือภัยร้ายก็จะมีคนตายที่ถูกบูชายันต์ทั้งหมดต้องมี สี่ คน...  เป็นหญิงสาว เกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกัน แต่เป็นหญิงสาวคนละธาตุ (ดิน น้ำ ลม ไฟ) ที่ก่อนจะจบชีวิตจะต้องถูกเสพสังวาสและถูกฆ่าตายเพื่อสังเวย ....และนั่นทำให้มหากะทิงวิตกเพราะว่า เขารู้ว่า รัณหน์หญิงสาวที่เป็นเนื้อคู่ของเขาจะต้องเป็นหนึ่งในสี่และนั่นคือ  ผู้ถูกเลือกเพื่อจะรอฤกษ์สังหารเพื่อเป็นการแก้ดวงเมืองเพื่อให้คนโลภ มักมาก เลวร้ายเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อที่จะได้มาซึ่งอำนาจอย่างชอบธรรม ซึ่งอวิชชาและวิธีการเหล่านี้มันมาจากตำราที่สูญหายไปจากบ้านของเขาเพราะนานหลายปีที่บ้านของเขาถูกปล้นและพ่อถูกยิงเสียชีวิตข้าวของสำคัญพระเครื่องดีๆและสำคัญตำราดวงการเมืองนี้หายไป  เหมือนว่าคนที่ขโมยนั้นรู้ทุกอย่างภายในบ้านทั้งหมด  นี่เลยเป็นสิ่งที่เขารู้ว่ามันจะต้องมีใครสักคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ณปัจจุบันและอดีตที่เกิเหตุการณ์ไม่ดีกับครอบครัวตัวเอง  แต่เขาจำทอย่างไร ..เพราะอุปสรรคเรื่องของโหราศาสตร์ การตายของหลายๆ คนที่พ่วงมาถึงพ่อมหาความรักที่มีอุปสรรคคือ พี่ชายตำรวจของรัณหน์ก็ไม่น้อยหน้าเพราะว่าก็ดันมาสืบเรื่องคดีหญิงสาวที่เสียชีวิตและก็ยังมีมหากะทิงตกเป็นผู้ต้องสงสัยอีก   .....

โอ้ยเรื่องราวสารพันค่ะนักเขียนได้เขียนแบบว่าผูกเรื่องราวความเชื่อและความจริงทางด้านโหราศาสตร์เอาไว้เรียกว่าเยอะมาก บางส่วนนี่ต้องเรียกว่าจัดเต็มจนเราว่ามันเยอะดีเลยขออภัยที่บางส่วนก็อ่านข้ามไปบ้างเพราะว่ามันเยอะจนจำไม่ได้น่ะค่ะ แต่ว่าอ่านไปก็สนุกดีในหลายเรื่องสำหรับข้อมูล บางคำก็เคยได้ยินผ่านหูเพราะว่าเมื่อก่อนพ่อก็เคยบอกเล่าเพราะว่ามักชอบดูลายมือให้และพ่อเขาก็มีตำราของเขาบ้างเราอ่านไปก็นึกถึงเรื่องของเราไปเลยไม่ทำให้เรางงกับข้อมูลบางอย่างค่ะ ความสนุกของเรื่องมันค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะมีส่วนของคดี คนตาย และการสืบค้นหาความจริง แบบว่าอ่านไปก็ลุ้นไปค่ะว่าจะยังไง ซึ่งแน่นอนว่าสนุกเหมือนหลายๆ คนบอกไว้ค่ะแต่เสียดายจังเพราะอ่านไปแล้วตอนท้ายก่อนจบเหมือนมันเร่งจบเสียจนรู้สึกว่ามันห้วนแบบตัดฉับไปสักนิด อ่านไปอ่านมาจบแล้วก็เหมือนยังไม่จบอีกต่างหากค่ะและคิดว่าแล้วอีกเมื่อไหร่หนอถึงจะได้อ่านแนวนี้อีกสักครั้งจากนามปากกา วรรณวรรธน์ ค่ะ