ตอนที่ 9 "จดหมายถึงนายมูรัต"

ตอนที่ 9 "จดหมายถึงนายมูรัต"

วาเลนไทน์ผ่านมาอีกปีแล้วนะมูรัต ถึงแม้คุณจะอ่านภาษาไทยไม่ออก แต่หากคุณรู้ ว่าตอนนี้มิตรรัก นักอ่านในห้องไกลบ้าน ต่างก็รู้จักคุณกันหมดเลย เกย่าคิดว่า คุณคงจะเขินน่าดูนะ เกย่านึกภาพออกเลยล่ะ ว่าคุณจะทำหน้าอย่างไร ดวงตาสีน้ำตาลอมเขียว อันหวานซึ้งของคุณนั้น จะเต้นระยิบระยับ และใบหน้าของคุณก็จะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เวลาคุณเขิน คุณไม่กล้าจะสบตาใครหรอก สายตาของคุณจะเสมองไปที่พื้นทุกที น่ารักมาก ๆ เลย

มิตรรักนักอ่านหลาย ๆ ท่าน พยายามจะคาดเดาเรื่องราวของเราว่าจะเป็นไปในรูปใด ซึ่งเกย่าก็ไม่ได้บอกให้ใครทราบเลย และหลายท่านเห็นเกย่าเขียนเรื่องราวสไตล์ตลกขบขัน ก็คิดว่าเรื่องราวชีวิตของเกย่าน่าจะมีแต่ความบันเทิงเริงใจ ซึ่งในชีวิตจริง เรื่องราวขบขันต่าง ๆ ที่เกย่าถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือ ซึ่งได้รับการอ่านครั้งแล้วครั้งเล่าจากพี่ ๆ น้อง ๆ ในห้องไกลบ้านนั้น เป็นเพียงส่วนเสี้ยว เล็ก ๆ ในมุมหนึ่งของชีวิต เกย่า เกย์ไทยในต่างแดนคนนี้เท่านั้นเอง ระยะเวลา กว่า พันห้าร้อยวัน ที่ชีวิตได้เดินทางอยู่ในแผ่นดินเยอรมันนั้น ถ้าหากจะเขียนถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวให้ครบถ้วน ทุกตัวอักษร กระบวนความ ความยาวของมัน ก็คงจะมากกว่า นิทานพันหนึ่งราตรี อันมีต้นกำเนิดจากดินแดนบรรพบุรุษร่วมศาสนาและความเชื่อของคุณ นะมูรัต

เกย่าได้พยายามเลี่ยงไม่กล่าวถึงความแตกต่างทางศาสนา และความเชื่อของเราทั้งสองคน เสมอมา แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง ที่เกย่าหาหัวใจของตัวเองไม่เจออีกต่อไป และเกย่ารู้อยู่เต็มอกว่า ใจของเกย่าได้ไปอยู่ที่มูรัตจนหมดสิ้น ไม่ว่าจะพยายามเฆี่ยนตี ความปรารถนาจากส่วนลึกของตัวเองเพียงไร โดยยกความแตกต่างทางความเชื่อ และวิถีการดำเนินชีวิตมากางกั้น โดยหวังเพียง ลม ๆ แล้ง ๆ ว่า วันหนึ่ง ความรู้สึกที่มีต่อมูรัตจะบรรเทาเบาบางลง และค่อยเจือจางหายไป ตามกลไกเทพแห่งกาลเวลา ซึ่งใครต่อใครพากันบอกว่า เป็นผู้เยียวยาจิตใจอันประเสริฐสุด เท่าที่มนุษยโลกพึงมี

แต่ความเชื่อดังกล่าว กลับไม่เป็นจริง ในชีวิตของเกย่า ยิ่งเกย่าพยายามจะหักห้ามใจของตัวเองมากเท่าไร เปลวไฟแห่งความปรารถนาก็ยิ่งลุกโชนขึ้นเท่านั้น ความทุกข์ทรมานยามมีเค้าอยู่ใกล้ ๆ แต่กลับสัมผัสไม่ได้นั้น มันสร้างความกดดันต่อจิตใจ มากกว่าการที่เค้าอยู่ห่างไกลทั้งกายและใจยิ่งนัก

ก็แล้วทำไมถึงไม่บอกความรู้สึกของตัวเองออกไปตรง ๆ เล่า บางคนอาจจะคิดอย่างนี้ ซึ่งเกย่าก็คิดเหมือน ๆ กัน คิดอยู่เป็นร้อย เป็นพันครั้ง แต่ปัญหาใหญ่ก็กลับมาอยู่ตรงหน้าทุกครั้งร่ำไปเช่นกัน ศาสนา และความเชื่อของเค้าไม่ยอมรับเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห่างไกลจากแดนดินถิ่นมารดรของเค้ามากเพียงไรก็ตาม แต่ความรู้สึกที่หวาดเกรงต่อเรื่องที่แตะต้องไม่ได้ดังกล่าวก็คุกคามความนึกคิดและจิตใจของเกย่าอย่างสุดจะทัดทาน

วันแล้วคืนเล่า ที่เกย่าเฝ้านับเวลาระหว่างเราที่ลดน้อยถอยลงไปเรื่อย ๆ เกย่ายังจำวันนั้นได้ดี วันที่สามของการเรียนในสัปดาห์แรกของเดือนมกราคม ปี 2002 วันนั้นอาจารย์ได้พูดถึงสถานภาพของการพำนักของนักเรียนในชั้นแต่ละคน เมื่อคำถามเวียนมาถึงมูรัต คำตอบที่ได้คือ เค้ามาเยอรมันด้วยวีซ่าเยี่ยมเยียนเพียง 3 เดือน จึงถือโอกาสนี้เรียนภาษาเยอรมันไปด้วย และวีซ่าของเค้าก็จะหมดหนึ่งสัปดาห์ ก่อนที่ชั้นเรียนของเราจะจบลงในวันที่ 12 กุมภาพันธ์ นั่นหมายความว่า มูรัตไม่อาจจะอยู่ร่วมฉลองการจบชั้นภาษาเยอรมันชั้นต้น กับเพื่อน ๆ

ชวนเค้าไปเที่ยวสิ เอ่ยปากสิ อ้ำอึ้งอยู่ทำไม ในสมองของเกย่ามีแต่เสียงนี้ย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ อยู่ หลายครั้งหลายครา ที่เกย่าเอ่ยปากเรียกมูรัต แต่บัดดลที่สายตาอันหวานเชื่อม และรอยยิ้มตรึงใจนั้นหันมา เกย่าก็กล้ำกลืนประโยคที่คิดไว้ลงไปในคอจนหมด "มีอะไร เกย่า" มูรัตมักจะถามประโยคนี้เสมอ "มีอะไรให้ช่วยไหม บอกมาสิ" แต่คำที่หลุดออกจากปากของเกย่า ก็จะมีแต่ "เปล่า เรียกเฉย ๆ น่ะ" ให้มูรัตฟังทุกครั้งไป

จนในที่สุด กุมภาพันธ์ก็ย่างกรายเข้ามา เกย่าเริ่มมีอาการหวาดผวา คล้ายประสาทหลอนเลยล่ะ เอายังไงดี อีกไม่กี่วัน เค้าจะต้องกลับไปตุรกีแล้ว จะได้พบกันอีกเมื่อไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่บอกไปตอนนี้ ก็อาจจะไม่ได้บอกอีกแล้วนะ คิดและเดินวนเวียนอยู่ในห้องนอนเป็นเสือติดจั่น ในที่สุดเกย่าก็ตัดสินใจเด็ดขาดว่า ไม่บอกด้วยวาจา ก็อาศัยตัวอักษรนี่แหละ ครั้งนั้นจึงเป็นครั้งแรกที่เกย่าเขียนจดหมายด้วยภาษาเยอรมัน และไม่ใช่จดหมายธรรมดา หากแต่เป็นจดหมายสารภาพความนัยทั้งหมด อันเก็บกดอยู่ในใจตลอดระยะเวลาสองเดือนครึ่งที่ผ่านมา เกย่าคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่ไปเขียนจดหมายสารภาพรักไปแบบนั้น แต่เมื่อคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรจะให้เสียอีก ก็ปลุกใจให้ฮึกเหิมทำตามที่หัวใจเรียกร้อง

เย็นวันนั้น เกย่าไปถึงโรงเรียนก่อนเวลาเช่นเคย และเกย่าก็รู้ว่าจะหามูรัตได้ที่ไหน ที่เดิม มุมเดิมของเค้าล่ะ ขอบคุณสวรรค์ที่มูรัตอยู่ในห้องพักเพียงลำพัง มือของเค้ากอดอก หลังพิงเสา สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเคย ทุก ๆ ครั้ง เกย่าจะเฝ้ามองภาพนี้อยู่เงียบ ๆ แต่ครั้งนี้ เกย่าเรียกชื่อมูรัต เมื่อเค้าหันมามอง และส่งยิ้มให้ เกย่าก็บอกเค้าว่า "มันอาจจะดูงี่เง่าไปหน่อยนะ แต่โปรดอ่านจดหมายนี่ด้วยเถอะ เกย่าคิดว่าท่าที่เกย่าส่งจดหมายให้มูรัตด้วยสองมือ และศีรษะที่ก้มผงกนั้น ช่างไม่แตกต่างจากหนุ่มสาวชาวญี่ปุ่นในนิยายรักนักศึกษา เวลาสารภาพรักเลยล่ะ แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือ ทันทีที่จดหมายไปอยู่ในมือของมูรัต เกย่าก็หันหลังเดินออกไปจากห้องพักอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ยืนรอผลชี้ชะตาอนาคตความรักของตนเหมือนในภาพยนตร์รักกุ๊กกิ๊กวัยรุ่นญี่ปุ่น

"เค้ายิ้ม ตอนรับจดหมายจากมือเรานะ, เค้าไม่ได้ทำหน้างงนะ, เค้าไม่ได้หัวเราะเยาะเราด้วย" ความคิดเหล่านี้ วนเวียนมาชูใจเกย่า ขณะเดินกลับมาที่ห้องเรียน แต่..... "เค้ายังไม่ได้อ่านเนื้อความนี่นา, มูรัตก็ยิ้มอย่างนี้ทุกทีล่ะ, เค้าคงไม่ทันตั้งตัวล่ะมั้ง" ความคิดที่พรั่นพรึงจิตใจอีกด้านหนึ่งก็ถาโถมเข้ามา "ถ้าหากเค้าจะโกรธเราล่ะ ถ้าหากเค้าทำท่าทีเหินห่างและขยะขยงเราล่ะ จะสู้หน้าเรียนอยู่ห้องเดียวกันอีกไหวเหรอ ถึงจะอีกแค่ไม่กี่วันก็เถอะ"

"ตายแน่ ๆ เกย่า เขียนสารภาพไปทำไมนะ จะวิ่งไปฉกจดหมายคืนมาก็ไม่ทันแล้ว เป็นการตัดสินใจที่โง่มาก ๆ เลย ทำไมไม่ใช้สมองคิดนะ ทำอะไรลงไปน่ะ เค้าเป็นผู้ชายนะ ร่างกายเราก็เป็นผู้ชาย เค้าต้องรังเกียจเราแน่ ๆ เลย ทำไมถึงทำอะไรได้คืบจะเอาศอกแบบนี้ แค่มิตรภาพอันงดงามที่เค้ายื่นให้มาตลอด ยังไม่พออีกหรือ"

ความคิดแล่นไหลวนเวียนอย่างควบคุมไม่ได้ เกย่ารู้สึกราวกับว่าศีรษะกำลังจะระเบิดออก ตอนที่ก้าวเข้าไปในห้องเรียน และเจอ มาริทรินี่ นาตาเลีย และชิกเด็มนั่งอยู่ เกย่าทำได้แค่กล่าว กูเทน อาเบ้นด์สั้น ๆ และนั่งเงียบอยู่กับเก้าอี้ และที่ว่างบนโต๊ะตรงหน้า ใจเต้นแรงเป็นกลอง ถึงแม้ว่ามือนั้นจะเย็นเฉียบ แต่เหงื่อก็ออกจนฝ่ามือเปียกชื้นไปหมด

มูรัตไม่ได้ปล่อยให้เกย่าต้องรอผลการชี้ชะตาอยู่นานเกินจะทน ไม่กี่อึดใจต่อมา เค้าก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เกย่าทราบเนื่องจากเสียงผู้หญิงในชั้นกล่าวทักทายมูรัต และได้ยินเสียงเค้าทักทายตอบ เกย่านั่งตัวแข็งทื่อ ไม่กล้ากระดุกกระดิก หน้าก็ไม่หันไปมองด้านหลังแต่อย่างใด เดี๋ยวมูรัตก้ต้องเดินอ้อมโต๊ะไป และมานั่งตรงที่นั่งของเค้าตรงหน้าของเรา เราต้องพร้อมที่จะเผชิญกับสายตาของเค้าแล้วนะ อึดอัดจริง ๆ เลย แต่ถ้าเค้าไม่มองหน้าเราล่ะ นั่นก็แสดงว่า สิ่งที่เราทำไปเมื่อครู่ได้ทำลายมิตรภาพลงขาดสะบั้นแล้ว

แต่มูรัตไม่ได้เดินอ้อมโต๊ะไป ผู้หญิงก็คุยกันอยู่ต่อเป็นปกติ เกย่ารออยู่อึดใจหนึ่ง ก็ไม่เห็นมูรัตจะเดินมา จึงตัดสินใจหันกลับไปมองด้านหลัง แต่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า ไม่มีเงาของมูรัตอยู่ตรงนั้น เกย่าแน่ใจตัวเองแล้วว่า มูรัตต้องรับไม่ได้กับจดหมายสารภาพรักจากเกย์อย่างเกย่า เอาล่ะ ต้องเข้มแข็งแล้วนะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราตัดสินใจทำลงไปแล้ว ก็ต้องรอรับผลการกระทำนั้นล่ะ เกย่าสูดลมหายใจยาว และพยายามสลัดความคิดออกจากหัว

ทันใดนั้นเกย่าก็กรี๊ดออกมาด้วยความตกใจสุดขีด กรี๊ดแบบไม่ทันได้ปกปิดอารมณ์สาวของตัวเองเลยล่ะ ก็จู่ ๆ มีเสียง บูวววววววววว์ ดังสนั่นมาจากทางด้านหลัง ความรู้สึกเหมือนหัวใจตกลงไปที่ตาตุ่ม เกือบช็อคตายไปจริง ๆ เวลาที่คนเราปล่อยความคิดอยู่ แล้วมีอะไรมากระชากความรู้สึก ทำให้ตกใจกระทันหันนี่ มันช็อคจริง ๆ นะ เคยเจอกันบ้างไหมฮะ

.......เหล่าผู้หญิงหัวเราะเสียงใส เพราะเกย่ากรี๊ดดังมาก ๆ ลืมตัวสุด ๆ












........"อะไรกัน คิดถึงใครอยู่เหรอ แค่นี้ก็ตกใจซะ" เสียงนุ่มทุ้มคุ้นเคย ดังขึ้นจากข้างหลัง

"เย็นนี้เลิกเรียนแล้ว เจอกันที่ป้ายรถประจำทางนะ" เจ้าของเสียงกล่าวนั้นกล่าวต่อ

ก่อนที่จะเดินอ้อมโต๊ะไป และมานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวนั้น ตรงกันข้ามกับเกย่า............


สุขสันต์วันวาเลนไทน์ 2006

©2006 Gay-ya. All Rights Reserved. สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539

Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2549 Last Update : 2 มีนาคม 2549 2:43:36 น. Counter : 666 Pageviews.		3 comments
Share Tweet

	สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (2 ม.ค. 2567 07:30:30 น.)		สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (2 ม.ค. 2567 07:30:30 น.)
	อุ้มสีมาทำบุญ ๙ วัด ในวันขึ้นปีใหม่ที่จ.อุบลราชธานี อุ้มสี (3 ม.ค. 2567 19:10:02 น.)		ทนายอ้วนจัดดอกไม้ - จัดดอกไม้ง่ายๆ – แจกันสวัสดีปีใหม่ 2567 - กุหลาบพวงสีชมพู - ขาว ทนายอ้วน (2 ม.ค. 2567 15:16:32 น.)