ตอนที่ 16 องก์ 4

วกกลับมายังสามชายไทยไส้กรอกมินิ กันต่อดีกว่าฮะ อ๊ะ ๆ ชายไทยท่านไหนจะมาบอกว่าไส้กรอกไทยไม่ "มินิ" ติดต่อหลังไมค์เกย่ามาเลยฮ่ะ
(พี่นาธหายไปไม่มาทำการบ้านหลายวัน อารมณ์ชักพลุ่งพล่าน 5555)

เกย่าทำธุระปะปังในห้องน้ำเสร็จแล้ว ก้าวออกมายืนหน้าพิพิธภัณฑ์ หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นหน้าสามชาย อุ๊ยนั่นอะไร อยู่ปลายสายฝนลิบ ๆ โอ้โห ขนาดฝนเริ่มถี่เม็ด จะเด็ดแดนสยามทั้งสาม ยังไม่เลิกความพยายามแอ๊คท่าถ่ายรูปฮ่ะ

เปียกมะล่อกมะแล่กเดินเรียงหน้าเข้ามากันเป็นลูกนกกาเหว่าตกน้ำ (จะให้เป็นนกหงส์หยกก็ไม่ได้ สีผิวมันไม่ให้น่ะฮ่ะ) เกย่าซึ่งยืนคอยอยู่แล้ว ก็เข้าไปบอกสามชายว่า บัตรค่าเข้าชม คนละ 8 ยูโร

" 400 บาท !!" นายด้นอุทาน

" 8 X 4 เท่ากับ 32" นายปุ่นคูณให้

ไม่ใช่ 32 ฮะ สามพันสองร้อย เกย่าแก้
พี่ติ่งยืนทำตาปริบ ๆ

"อืม จะเข้าไปกันแค่สามคนก็ได้นะฮะ เพราะเกย่าเองก็ดูหมดแล้ว วันพฤหัสตอนเย็น ก่อนปิดทำการสี่ชั่วโมง พิพิธภัณฑ์ในแบร์ลินจะเปิดให้เข้าชมฟรีฮ่ะ"

" งั้นค่อยมาวันพฤหัส" นายด้นโพล่งขึ้น

" เราต้องย้ายเมืองดูงานวันอังคารแล้วเว้ย" อ๊ะ นายปุ่น พูดวะเว้ย กะเค้าเป็นด้วย
พี่ติ่งยืนทำตาปริบ ๆ

"เกย่าคงไม่เข้าไปนะฮะ เพราะไม่อยากเสียเงิน 8 ยูโร กับสิ่งที่ดูหมดแล้ว" อยากจะพูดเหลือเกินว่า และไม่คิดว่าคุณ ๆ ทั้งสามจะจ่ายค่าบัตรให้ด้วย เพราะขนาดตั๋วรถไฟใต้ดิน ยังไม่สปอร์ต ใจน้อยเท่าหอยมด ออกให้เลย ทั้ง ๆ ที่ ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน แท้ ๆ ขณะที่เกย่าหย่อนเหรียญจากกระเป๋าเข้าเครื่องจำหน่ายตั๋วอัตโนมัติ

"เอาไงพี่ปุ่น ผมว่าพิพิธภัณฑ์มันก็งั้น ๆ นะ" นายด้นเอ่ยขึ้น

"มันก็คงไม่ธรรมดาหรอกเว้ย น้องเกย่าเค้าบอกว่ามีฉากในหนังฮอลลีวูดด้วย" นายปุ่นแย้ง

โห....ตั้งแต่เจอหน้ากันมา สามชั่วโมง กับสี่สิบแปดนาที เพิ่งจะได้ยินคุณปุ่น พูดจาเข้าท่าเป็นครั้งแรก (เปลี่ยนสรรพนามกลับมาใช้คุณ 1 ประโยค)
ตลอดเวลา พี่ติ่งยืนทำตาปริบ ๆ

"มันน่าเกลียดน่ะฮะ จะให้เราเข้าไปกันสามคน แล้วปล่อยเกย่าทิ้งไว้ให้รออยู่ตรงนี้" นายปุ่นพูด

แอร๊ยยยย.... ใครจะมาโง่รอคุณชายล่ะฮะ พอเข้าไปปุ๊บ หนูก็เผ่นปั๊บล่ะค่า เฮ้อ กลับมาเรียกนายปุ่นเหมือนเดิมดีกว่านะ ปุ่นนะ

"เข้าไปทั้งหมดนั่นแหละ เกย่าจะได้ช่วยอธิบายด้วย" นายด้นพูดขึ้น ยังกะเป็นเจ้านายดิชั้นแน่ะ

"ใช่ ๆ ยังไงบัตรของเกย่า ก็ขอให้พวกเราละกัน เอากลับไปเบิกบริษัทได้" นายปุ่นเสริม
พี่ติ่งมองหน้าเกย่า แล้วทำตาปริบ ๆ

คราวนี้ นายด้นเป็นฝ่ายควักกระเป๋ายื่น 50 ยูโรให้เกย่า ก่อนจะสำทับกับอีกสองคนว่า

" ไส้กรอกพี่ติ่งออก ตั๋วพิพิธภัณฑ์ผมออก ครั้งต่อไป ตาพี่ปุ่นนะ"

"เออ !!! " นายปุ่นตอบเสียงเข้ม

ตอนแรกเกย่าคิดจะเอาบัตรนักศึกษาของตัวเองมาใช้ขอส่วนลด แต่ก็อดกลั้นใจไว้ ให้สามชายจ่ายตั๋วของเกย่า เต็มราคา 8 ยูโร นั่นล่ะดีแล้ว

ได้เงินทอนกับบัตรเข้าชมมา เอาไปยื่นให้นายด้น ซึ่งนายด้นก็แจกจ่ายให้อีกสองคน ก่อนจะถามเกย่าว่า

"แล้วตั๋วของเกย่าล่ะ ขอให้ผมด้วย"

"ให้คนตรวจค้าฉีกหางบัตรออกก่อนสิฮะ เดี๋ยวคืนให้" เกย่าตอบ

" โอเคงั้นก็ได้ แต่อย่าลืมนะ" นายด้นย้ำ คนอะไร พูดจาไม่มีหางเสียงเลย

แต่นายด้นก็ไม่ได้ให้เกย่าได้มีโอกาสชื่นชมบัตรผ่านนั้นอยู่นานถึงอึดใจเลยฮะ ทันทีที่คนตรวจฉีกหางบัตรออก นายด้นก็แทบจะดึงตั๋วใบนั้นไปจากมือของเกย่า

"เดี๋ยวลืมน่ะ" นายด้นพูดอย่างกระตือรือร้น

เหตุการณ์กว่าสามชั่วโมงในพิพิธภัณฑ์ขออนุญาตกล่าวอย่างรวบรัดนะฮะ เพราะถ้าอธิบายรายละเอียดทุกอย่าง เวลาท่านได้มาเที่ยวแบร์ลิน จะหมดสนุกเสียก่อน เพราะรู้ล่วงหน้าว่ามีอะไรข้างในให้ชมบ้าง อิอิ

พี่ติ่งเพียงคนเดียว ที่เดินอยู่ข้าง ๆ เกย่าตลอดเวลา ขณะที่นายด้นกะนายปุ่นนั้น เดินไปมุมโน้น มุมนี้ตามใจชอบ และถ่ายรูปกับรูปปั้นทุกตัว เสาทุกต้น หม้อทุกใบ เท่าที่มีในพิพิธภัณฑ์ และช่วงที่เราเดินเข้าไปสถานที่จัดแสดงนิทรรศการพิเศษเกี่ยวกับเมืองปอมเปอี ซึ่งทางพิพิธภัณฑ์ได้ยกโครงกระดูก และบางส่วนของอาคารบ้านเรือนมาจัดแสดง ซึ่งครั้งหนึ่งฝังอยู่ใต้เถ้าถ่านลาวาจากภูเขาไฟวิสสุเวียส ที่พิโรธถล่มเมืองอันงามงดของอิตาลีแห่งนี้ให้จมอยู่ใต้ปฐพี โครงกระดูกของหญิงชายนอนกอดก่ายกัน มีเด็กอยู่ตรงกลาง โดยที่ร่างทั้งสามถูกฝังทั้งเป็นจากเถ้าถ่านร้อนระอุ น่าสยดสยองมาก

แต่ท่ามกลางความน่าสลด ยามได้เห็นอดีตกาลอันทารุณแห่งภัยธรรมชาตินั้น นายปุ่นก็หายตัวไปเฉย ๆ โดยไม่ได้บอกกล่าวผู้ใด นายด้นนั้น เดินนำหน้าอยู่ห่าง ๆ ยังกะกลัวใครจะรู้ว่า มาด้วยกันกับเกย่าและพี่ติ่ง แทนที่จะได้ชื่นชมกับความอลังการที่พิพิธภัณฑ์จัดแสงสีเสียงประกอบบรรยากาศย้อนอดีตวันแห่งหายนะ เกย่ากับพี่ติ่งกลับต้องเดินตามหานายปุ่นจ้าละหวั่น

นายด้นนั้นไม่ได้สนใจ ใครทั้งนั้น บอกพวกเราว่า จะรออยู่ตรงลานตรงกลาง หน้า Altar of Pergamon เกย่าเองคิดว่าถ้าแยกกันหา เดี๋ยวจะหลงกันหมด จึงขอให้พี่ติ่งยืนอยู่กับนายด้น ส่วนตัวเองออกไปตรงล้อบบี้ของพิพิธภัณฑ์ เพราะคิดว่านายปุ่นอาจจะตามหาพวกเราไม่เจอ และไปรออยู่ตรงนั้น

ตรงจุดจำหน่ายของที่ระลึกนั่นเอง นายปุ่นยืนเลือกโปสการ์ดอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เกย่าสาวเท้าเข้าไปหาอย่างเร็ว ฝืนยิ้มหวานให้ ก่อนจะบอกว่า
" ตามหากันให้ควั่กเลยฮะ พวกเรารออยู่ข้างใน"

"ออกมาเข้าห้องน้ำน่ะ ไม่เห็นจะต้องตามหากันให้เป็นเรื่องใหญ่" นายปุ่นตอบ น้ำเสียงนั้น ตำหนิเกย่าอีกตะหาก นี่ถ้าไม่ถือว่าอายุคราวพ่อ เกย่าจะถอนผมหงอกที่ตีฝีหวีปิดรอยล้านไว้เรียบนั้นให้หลุดมาทั้งกระจุก !

เท่าที่สังเกตเห็นสีหน้าตื่น ๆ เกย่าก็พอจะเดาได้หรอกว่า นายปุ่นตกใจที่ตัวเองพลัดหลงกับกลุ่มน่ะแหละ แต่แก่เขี้ยวยาวมะพร้าวห้าว เลยรักษาฟอร์ม ยังกะเงาไม่ทิ้งเจ้าของ

"เดี๋ยวตามเข้าไปข้างในละกันนะฮะ" เกย่าพูด เมื่อเห็นนายปุ่นยังอ้อยอิ่งเลือกโปสการ์ดโน่นนี่ แต่ไม่หยิบติดมือมาสักใบเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ต่อไป

พอเข้าไปลานใหญ่ด้านในอีกที ก็เห็นพี่ติ่งยืนอยู่ลำพัง
"อ้าว แล้วอีกคนไปไหนล่ะฮะ" เกย่ารู้สึกเกลียดขึ้นมาจนไม่อยากจะเอ่ยชื่อนายคนนั้น

"ด้นบอกว่า จะเดินเข้าไปอีกด้านล่วงหน้าครับ" พี่ติ่งตอบ
"เกย่าเจอคนหายที่ด้านนอกแล้ว พอกลับมาจะบอกข่าวดี อีกคนก็หายไป" เกย่าเริ่มวีน
"ครับ ผมก็บอกด้นให้รอ แต่เค้าไม่ฟัง เค้าบอกว่าหลงยังไงก็หากันเจอจนได้" พี่ติ่งถอนใจ

*
*
*
*
*

"มรึ้งงงงงงงงง มรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!! ไอ้เชี่ย(น)หมาก !!! "

พูดถึง คำด่าแสบๆ เห็นภาพชัดเจน ของชาวเกย์ คงมิมีคำไหน สร้างสรรค์กว่า

"อีเห็ดสด" แต่ เห็ดสดมาใช้กะผู้ชายแล้ว มันไม่เห็นภาพ

ไอ้เชี่ย(น)หมาก ที่คิดขึ้นมา ก็แรงไปนิด สำหรับเกย์สาวอย่างหนู

เกย่าลองคิด ๆ เลือก ๆ ดูใหม่ ได้เท่านี้ฮะ

-ไอ้หน้าปลาดุกอุย

-ไอ้หน้าปลาบึกตัดต่อยีน

-ไอ้หน้าอึ่งอ่าง หาคู่วางไข่ไม่ได้

-ไอ้หน้าคอนกรีตไม่แห้ง

-ไอ้หน้าอวนลาก

-ไอ้หน้าแหหลุด

และคำมาใหม่ -ไอ้หน้ายาเร่งคลอด

ขอแรงช่วยโหวตให้ด้วยว่า ทั้ง 7 คำข้างบน คำไหนชนะเลิศในใจคุณนะฮะ จะได้เอาไปแทนไอ้เชี่ย(น)หมากได้

และถ้าใครความคิดสร้างสรรค์ เริ่ด ๆ จะมาช่วยสรรหาคำเพิ่มเติม ก็จะเป็นพระคุณมาก ๆ ฮ่ะ

หลังจากนายปุ่นเดินกระย่องกระแย่งมาถึงจุดที่เกย่ารออยู่กับพี่ติ่ง เราก็เดินไปยังอีกด้านที่นายด้นล่วงหน้าไปแล้ว พิพิธภัณฑ์เพอร์กามอนแบ่งเป็นโซน ๆ นะฮะ เช่นอารยธรรมกรีก อารยธรรมอิสลาม อารยธรรมบาบิโลเนีย อารยธรรมอัสซีเรีย เป็นต้น วัตถุโบราณที่อยู่ภายในพิพิธภัณฑ์ก็ไม่ใช่จะมีแต่ของชิ้นเล็ก ๆ จ้อย ๆ นะฮะ แผงหน้าของมหาวิหาร เสาที่สูงนับสามสิบเมตร ก็ถูกยกมาตั้ง เหมือนเรือโนอาห์ทั้งโกลนเลยล่ะ อลังการงานสร้างมาก ๆ ฮะ

แต่เราก็ใช่ว่าจะได้เดินดูอย่างผู้มาศึกษาเค้าทำกัน เพราะเวลาส่วนใหญ่หมดไปกับ การถูกไหว้วานให้ช่วยถ่ายรูป หรือการวิ่งตามหา เมื่อใครคนหนึ่งในทีมหายไป สามชายไม่ค่อยจะสนใจฟังคำอธิบายที่มาของวัตถุโบราณแต่ละชิ้นสักเท่าไร เพราะดูเหมือนว่า เวลาที่หายไปแต่ละนาทีทองนั้น พวกท่านชายจะต้องแข่งขันกันถ่ายรูปให้ได้มากที่สุด และสวยกว่าคนอื่นในสามคนด้วย พี่ติ่งนั้นจะวิจารณ์ฝีมือการถ่ายรูปที่ไม่เอาไหนของนายปุ่นเป็นระยะ ๆ ซึ่งเกย่าฟังแล้วก็สะใจ ไม่ได้รู้สึกเห็นใจนายหน้าอะไรนะฮะ หน้าอึ่งอ่าง หาคู่วางไข่ไม่ได้ นี่สักเท่าไร

เวลาล่วงเลยไปจนถึงหกโมงเย็น เกย่านั้นหิวจนท้องร้องเป็นกบตัวผู้ ยามจะจู๋จี่กะตัวเมีย เสียเวลา เสียพลังงาน เสียเงิน เสียความรู้สึก เสียใจที่ไม่ได้เสียตัวจริง ๆ ..........เอ๊ะ เกย่าพูดอะไรผิดความหมายไปบ้างรึเปล่าฮะเนี่ย ชักจะงง ๆ ตัวเองชอบกล คงไม่น่า.....

ฝนที่ตกเปาะแปะมาทั้งวัน พอล่วงเข้ายามค่ำ ก็กลายสภาพเป็นฝนน้ำแข็ง ตอนตกลงมาก็เป็นหยาดน้ำดีอยู่ แต่ไฉนผ่านไปสักครู่ กลายเป็นคราบแข็งยังกะน้ำตาเทียนล่ะ เกย่าเกลียดสภาพอากาศแบบนี้มากที่สุดเลยนะฮะ รอจนสามหนุ่มถ่ายรูปอาคารพิพิธภัณฑ์ล้อแสงไฟยามค่ำคืนเสร็จแล้ว เกย่าก็เตรียมเอ่ยคำลาฮะ เรียกว่า ขอลาแล้วลาที สิ้นเวรกันชาตินี้ นะพี่จ๋า

" พวกเราคืนห้องโรงแรมไปสองห้องแล้วน่ะฮะ เกย่าช่วยหาโรงแรมที่ไม่แพงจะได้ไหม" นายปุ่นพี่ใหญ่เอ่ย

"เอาที่ใกล้ ๆ แหล่งราตรีน่ะ ได้ยินว่ามีไทยเธคที่แบร์ลิน อยากจะไปดู" นายด้นพูด

"โรงแรมไม่แพง จะเอาแบบไหนล่ะ คุณด้น เกย่าไม่รู้จักไทยเธคฮ่ะ ขอโทษด้วย" เกย่าตอบ

"ก็ที่มีวงคาราบาว กุ้ง สุธิราช มาเล่นไง แหล่งรวมคนไทยน่ะ ไม่รู้จักได้ไง ไหนว่าขาใหญ่แบร์ลิน" นายด้นพูดอย่างท้าทาย

" เกย่าไม่ฟังคาราบาว กุ้ง สุธิราช เป็นใครไม่รู้จัก และขาเกย่าไม่ได้ใหญ่ พอใจไหมฮะ" ดวงตาเกย่าวาวโรจน์ ถ้ามรึงพูดไม่เข้าโสตอีกที มีวีนแน่
อีแหหลุด....แอร๊ยยย

" เอาน่าด้น หาโรงแรมให้ได้ก่อนเถอะ เธคอะไร ค่อยว่ากัน" พี่ติ่งพยายามไกล่เกลี่ย

"คุณด้นบอกว่าไม่ชอบสถานที่กลางคืน โรงละคร คาบาเร่ต์ไม่สนใจ แล้วอยากไปเธคนี่ หมายความว่ายังไงฮะ" เกย่าไฟติดแล้ว ดับยากฮ่ะ

"ไอ้ด้นน่ะ มันขาประจำโคมแดง" นายปุ่นพูดแล้วหัวเราะ

"อ๋อ มิน่า ถึงว่าร่ำ ๆ จะไปแต่อัมสเตอร์ดัม" เกย่ากัดไม่ปล่อย

นายด้นพอเห็นเกย่าเริ่มเอาจริงขึ้นมา ก็สงบปากเอาไว้ในตะกร้อ..........

ตอนแรกคิดจะแก้เผ็ดสามหนุ่ม โดยการพาไปค้าง 10 ยูโรโฮเต็ล ซึ่งเป็นโรงแรมสำหรับแบ็คแพ็คเกอร์ ชั้นบนโรงหนังเอ๊กซ์ที่สถานีรถไฟสวนสัตว์เสียให้เข็ด แต่พอเห็นหน้าหื่น ๆ แบบปลาจะละเม็ดตัวผู้ฤดูผสมพันธุ์ของนายด้นแล้ว ก็เปลี่ยนใจดีกว่า ขืนพาไปก็เข้าทางนายหน้าหม้อนี่น่ะสิ

อีกอย่างทางกลับบ้านเกย่า กะบาห์นโฮฟซู (Bahnhof Zoo) มันคนละทิศกันเลยนะ จะพาไปทำไมให้เหนื่อยฟรี แค่ทั้งวันมานี่ ชั้นก็ปราณีเกินพอ ถ้ายังหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ ยังกะหางปลากระเบนสึกหรอ ปลาหมอช้างเหยียบ (ยืมพ่อ คุณRUBISมาใช้) จะเอาไปเสียบทิ้งไว้ประตูโรงแรมไหน ก็ไม่เห็นจะต้องแคร์เล้ยย

เกย่าเลยตกลงใจพาทั้งสามหน่อไปหาเกสท์เฮาส์ใกล้ ๆ หอพักของตัวเอง ระหว่างทางที่เดินไปพี่ติ่งซึ่งอาจจะถูกลดสถานภาพเป็นนายติ่ง ด้วยเหตุพยายามจีบขอตามไปค้างฟรีกะเกย่า ไม่รู้ว่าจะงกเงินไปเก็บใส่ปากผีตอนตายรึไง ถ้ารูปงามกล้ามบึ๊ก ถึงจะงกเหนียวหนึบเป็นน้ำตาลปึกโดนแดด หากได้คะแนนหน้าตาแปดสิบเปอร์เซ็นก็ให้ผ่านค่าา แต่นี่หน้าก็ซำเหมา น้ำใจก็แห้งเหือด พาไปเชือดแล้วป่นเลี้ยงเป็ดเป็นคำตอบสุดท้าย

ระหว่างทางจากสถานีรถไฟใต้ดิน กับหอพักของเกย่านั้น มีซุปเปอร์มาร์เก็ตตั้งอยู่หลายแห่งฮะ ทั้งสามคนบอกว่าอยากจะหาอะไรรองท้อง พอคุณน้องพาไปร้านอาหาร ก็อิดออดไม่ยอมเข้าฮ่ะ... เกย่ายกมือยอมแพ้ในความงก สงสัยจะเก็บเบี้ยเลี้ยงประจำวัน ไปซื้อของขวัญให้เมียน้อย โดยมิคอยให้ทั้งสามสร้างความรำคาญอยู่นาน เกย่าก็ถือวิสาสะพาเลี้ยวเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งดื้อ ๆ

แต่ละคนก้อซื้อน้ำกันคนละขวดฮะ นัยว่าถ้าจะไปดื่มที่แช่ในตู้เย็นของโรงแรมมันจะแพงไป ก็ตามใจไท้เธอล่ะนะฮะ ไม่ใช่กงการอะไรของเกย่า นอกจากน้ำแล้วก็มีของกินอีกนิดหน่อย เกย่าเองก็หิวเกินจะทน จึงหยิบแท่งชอคโกแลตติดมือมาด้วย ตั้งใจจ่ายตังค์เองล่ะนะฮะ แต่นายด้นบอกว่าจะออกให้ โอ๊ย อย่าคิดว่าเธอใจดีล่ะ กะเอาบิลไปเบิกบริษัทตะหาก ชอคโกแลตเกย่าราคา 1.80 ยูโรฮะ อะไร ๆ ก็ผ่านไปด้วยดี กระทั่งหลังจากที่เข้าคิวจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วนี่สิ.....

"เอ๊ะ กระดาษที่หล่น ๆ อยู่ตามพื้นนี่อะไรน่ะ" นายปุ่นเอ่ยถาม

"อ๋อ ก็บิลที่คนซื้อ ขี้เกียจถือติดมือไปน่ะฮะ เค้ามีถุงให้ทิ้ง แต่บางคนก็ชิ่งมักง่าย ปล่อยปลิวว่อน"
เกย่าอธิบาย

นายปุ่นเดินไปดูอย่างสนอกสนใจ เกย่าล่ะให้เป็นงงพิศวงพรึงเพริด

และแล้วเกิดมาจากท้องแม่ จนแก่ปูนยี่สิบห้า ไม่เคยค่า ไม่เคย เห็นใครทำอย่างนี้

นายปุ่นเริ่มเดินเก็บใบบิลที่คนทิ้งแล้ว มาดูราคา นายด้น นายติ่ง (กลายเป็นนายในที่สุด) ก็ก้มหน้างุด ๆ หยุดสนใจคนรอบข้าง ตั้งหน้าตั้งตาเลือกหาบิลอย่างเอาเป็นเอาตาย

ซื้อหอยอะไรฟะ หนึ่งยูโร สามสิบเซ็นต์" นายด้นบ่นอย่างไม่สบอารมณ์"
" นี่ ๆ ดูอันนี้ 16 ยูโร เว้ย" นายติ่งคุยโว
"อั๊วเจอ 23 ยูโร" นายปุ่นพูดอย่างภูมิใจ

เกย่าเดินไปขอบิลจากสามชายมาดูรายละเอียด เพราะถ้ามีผ้าอนามัย หรือกางเกงในสตรีอยู่ในบิลเหล่านั้นด้วย สามหนุ่มจะซวยไปเปล่า ๆ ตอนเอาบิลชาวบ้านไปเบิกบริษัท

"บิลนี้ มีถุงน่องอยู่นี่ฮะ" เกย่าร้อง
"ไหน ๆ โหย ตั้งสิบแปดยูโรแน่ะ ช่างมัน บอกฝ่ายการเงินได้ว่า มันหนาว เลยซื้อถุงเท้ายาวมาใส่" นายด้นตอบ

"แต่ถุงเท้ายาว ไม่ใช่ถุงน่องนะ" เกย่าแย้ง
"ก็บอกไปว่าเราอ่านภาษาเยอรมันไม่ออกไง" นายด้นพูดอย่างคนฉลาด

สรุปว่า แต่ละคนก็ได้บิลเก็บตกไปหลายใบ ยิ้มดีใจกันถ้วนหน้า หารู้ไม่ว่า อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ จะต้องเข้าไปพักที่โรงแรมเกย์................................

องก์ 5 ข้างหน้า ถึงคราอวสานตอน 16 ฮ่ะ

Create Date : 16 มีนาคม 2549 Last Update : 16 มีนาคม 2549 18:34:11 น. Counter : 590 Pageviews.		5 comments
Share Tweet

	พบเจอภาพอะไร? ส่วนหนึ่งของภาพน่าสนใจจึงตัดมาใช้ คุกกี้คามุอิ (1 ม.ค. 2567 03:56:23 น.)		อุ้มสีมาทำบุญ ๙ วัด ในวันขึ้นปีใหม่ที่จ.อุบลราชธานี อุ้มสี (3 ม.ค. 2567 19:10:02 น.)
	ทนายอ้วนจัดดอกไม้ - จัดดอกไม้ง่ายๆ – แจกันสวัสดีปีใหม่ 2567 - กุหลาบพวงสีชมพู - ขาว ทนายอ้วน (2 ม.ค. 2567 15:16:32 น.)		สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)