สวัสดีและยินดีต้อนรับผู้หลงที่หลงทางทุกท่านสู่บล็อกส่วนตัวของผมนะครับ (เชื่อว่าร้อยละ 99 แค่ “ลองกดลิงค์” กันเล่นๆ มากกว่าตั้งใจเข้ามาอ่านจริงจังแต่อย่างไรก็ตาม ขอขอบพระคุณทุกท่านเป็นอย่างสูงที่แวะมาเยือนถึงที่) เนื่องจากเป็นการพบหน้ากันครั้งแรกผมคงไม่รีบร้อนยัดเยียดเนื้อหาที่อยากจะเขียนให้อ่านกันตั้งแต่ต้น ไม่อย่างงั้นมันก็จะเหมือนกับการที่เราพบเจอใครไม่รู้กลางถนนหนทางแล้วก็พ่นเพ้อเรื่องความหลังฝังใจทั้งหลายอกหักครั้งแรก ตีหม้อครั้งสุดท้าย เรื่องขายขี้หน้า หรือกร่นด่าอดีตนายกให้ฟังแล้วคนผู้นั้นก็อาจจะมองเราอย่างอึนๆ ว่าเมิงเป็นบ้าอะไรของเมิง (ดีไม่ดีอาจเกิดดราม่ากันตั้งแต่บล็อกแรก)ฉะนั้นเราคงต้องทำความรู้จักกันก่อนว่าผมเป็นใคร จะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับอะไร เจอกันได้ที่ไหนแล้วจะเขียนต่อเมื่อไหร่ถ้าอ่านแล้วมันบังเอิญโดนใจซะงั้น

            ผมเป็นชายหนุ่มไม่โสดครับสาวๆ ไม่ต้องส่งเบอร์โทรมาหลังไมค์ให้เสียเวลา แม้ผมจะหล่อ รวย และบุหรี่ไม่สูบเหล้าไม่กินก็ตาม(และเป็นคนขี้โม้อีกด้วย หึๆ) เพราะผมเสพติดคุณแฟนสุดสวยที่ควรค่าแก่การเคารพบูชาของผมคนเดียวเท่านั้น(เผื่อหล่อนจะบังเอิญเข้ามาอ่านด้วย ขอติดกันชนไว้กันตายหน่อย) พื้นเพเป็นเด็กภาคเหนือตอนบนบ้านค่อนข้างจะบ้านนอก แต่มีโอกาสได้เรียนโรงเรียนในเมืองตลอดช่วงประถมและมัธยมและจบชั้นป.ตรีที่กรุงเทพฯ ปัจจุบันอายุ 30 ฝ่าๆ ขออนุญาตปัดเศษลงแม้ว่าเศษของผมมันจะเกินห้าเผื่อจะทำให้ดูแก่น้อยลงอีกนิด ทำงานด้านค้าขาย รายได้ขึ้นๆ ลงๆ บ้าการ์ตูนหนัง ของเรโทร และฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจ

จริงๆแล้วผมคิดจะเขียนบล็อกมานานแล้วล่ะ แต่ยังมึนๆ กับธีมเนื้อหาว่าจะเขียนเรื่องอะไรเพื่อเรียกแขกเข้าร้านดีเพราะชีวิตตัวเองก็ใช่ว่าจะมีอะไรน่าสนใจมากมายนัก เล่าไปก็ชวนลิงหลับเปล่าๆทว่าด้วยความเป็นคนที่คลั่งไคล้การ์ตูน หนังและของแนวเก่าๆ เรโทรๆ หลังจากนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากไปหลายรอบจนแฟนถามว่าทำไมเล่นโยคะอยู่ท่าเดียวล่ะคะท่าน? ก็เลยรีบสรุปธีมหลักของบล็อกออกมาจนได้ก่อนเส้นจะยึดและคุณเธอจะเหวี่ยงนั่นคือที่มาของ “ ’80s เด็กยุคน้า เขาบ้าอะไรกัน!?” 

เห็นพาดหัวแล้วหลายๆ คนก็อาจจะอยากเบือนหน้าหนีเรื่องอย่างนี้คนเค้าออกพ็อคเก็ตบุ๊คกันให้เกลื่อนแผงหรือเรียกอากู๋กับน้าวิกิมาล้อมวงโจ้เหล้าก็เป็นกูรูได้แล้วแต่ช้าก่อน...! จริงอยู่ถ้าอยากรู้เรื่องของเล่นเก่ายุคคุณพ่อการละเล่นรุ่นคุณลุง ไอเทมฮิตสมัยคุณน้า การ์ตูนดังรุ่นคุณอา หรือว่าอะไรแนวๆ ยุคมามี้ก็ท่องเว็บหรืออ่านหนังสือกรุของเล่นเก่าก็ได้แต่ที่ผมจะเขียนมันไม่ใช่ ผมจะไม่เวิ่นเว้อว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร หน้าตาเป็นแบบไหนหรือมีกฎกติกาสากลอย่างไร แต่ผมจะเล่าถึงบรรยากาศ ความรู้สึกและประสบการณ์ต่างๆ ที่ได้จากการเสพพวกมันต่างหากโดยจะเน้นช่วงเวลาของยุค ‘80s ทั้งหมดจนถึงปี 1994 (ปี พ.ศ.2537) เป็นหลัก เนื่องจากปี 1994 นี้ผมถือว่าเป็นปีที่มีการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างที่ทำให้การสันทนาการของเด็กไทยไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เช่นการเข้ามาของระบบลิขสิทธิ์หนังสือการ์ตูนหรือการกำเนิดของเครื่องเกมส์Play Station เป็นต้น ซึ่งผมถือว่าเด็กที่เติบโตมาหลังปีนี้จะเป็นเด็กคนละเจน(generation) กับพวกผมแล้ว 

เชื่อว่าเรื่องราวที่ผมจะเล่าถึงพวกนี้น่าจะหาจากน้าวิกิหรืออากู๋ไม่ได้แน่ๆมันต้องผ่านมาจากความทรงจำในสมองส่วนซีรีเบลลั่มของคนที่เคยสัมผัสมันมาเท่านั้น รับรองว่าพวกเขาจะต้องแปลกใจว่าของง้องแง้งพวกนั้นมันเล่นได้จริงเหรอมันสร้างความสนุกได้ปานนั้นเชียว แหงสิ! เพราะเด็กน้อยทุกวันนี้มัน จิ้ม รูด ปาดแท็บเล็ตรึมือถือได้ก่อนจะจับขวดนมเป็นซะอีกจะมีใครรู้จักไปได้ยังไง เชื่อเหอะ เมื่อก่อนน่ะ ก้อนหินหนึ่งกองรึหนังยางแค่หนึ่งเส้นก็เล่นกันได้ทั้งหมู่บ้านนะฮับน้องๆ

ผมตั้งใจว่าจะเขียนบล็อกให้ได้ทุกสัปดาห์ซึ่งเชื่อว่าพออ่านถึงตรงนี้บรรดาพี่น้องที่เคารพรักคงยิ้มอยู่ที่มุมปากพลางคิดในใจว่า“เมิงทำไม่ได้หรอกตรูผ่านมันมาแล้ว” หึๆ ก็จริงครับ ผมเองก็เคยถามรุ่นพี่บล็อกเกอร์หลายๆ ท่าน เขาบอกว่าไม่ต้องไปกำหนดเวลาเขียนหรอกเพราะเอาเข้าจริงๆมันติดโน่นติดนี่ตัลหลอด ชีวิตประจำวันมันไม่ได้ว่างเหมือนกันทุกอาทิตย์ไหนจะหาข้อมูล ถ่ายรูป ไปเที่ยว กินเหล้า หลีหญิง อัพเฟซ แชร์อินสตาแกรม เล่นไลน์ ทายเลขหวยอีกเดือนละ2 ครั้ง ฯลฯ บางทีล่อไปครึ่งปีอัพบล็อกซะครั้งนึงให้ชาวโลกรู้ว่ากรูยังมีชีวิตอยู่เป็นพอ 

ผมเองก็ไม่ค่อยมั่นใจกับความสม่ำเสมอของตัวเองพอๆ กับการหวังชัยชนะจากการแข่งของลิเวอร์พูลในแต่ละนัดแหละครับแต่เอาเป็นว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน ถ้าเห็นหายหน้าหายตาไปนานๆ ก็ทวงถามกันได้(แต่ตอนนี้ขอให้มีคนอ่านสักคนสองคนก่อนก็พอ) ถ้าอ่านแล้วถูกใจหรือจะติชมหรือเพิ่มเติมข้อมูลอะไรก็ละเลงเม้นท์กันได้เต็มที่นะครับผมเชื่อว่ายังมีอะไรหลายๆ อย่างที่ผมยังไม่เคยรู้เพราะผมคงเขียนตามความทรงจำของผมเท่านั้นแม้จะเป็นของเล่นชิ้นเดียวกันแต่พอข้ามห้วยไปอีกจังหวัดหรืออีกภูมิภาค มันอาจจะเล่นไม่เหมือนกันก็ได้ดังนั้นใครใคร่ระบายก็ระบาย ใครใคร่เล่าก็เล่า ใครอยากเพ้ออะไรก็เพ้อออกมา แล้วเรามาร่วมกันรำลึกนึกย้อนความหลังอันแสนหวานให้เด็กยุค3G ขาดๆ เกินๆในวันนี้ได้รู้ถึงความขลังของ “ ’80s เด็กยุคน้าเขาบ้าอะไรกัน!? ” นะครับ