ฉันคนนี้
เอาละน้า... ครั้งนี้ฉันลงมือเขียนเป็นไดอารี่ความรู้สึก ก็อไม่กะว่าจะให้เป็นอะไรที่มันวิเศษหรือเป็นที่นิยมชมชอบของชาวบล็อคทั้งหลาย เพียงแค่อยากเขียนเรื่องราวของลูกผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาได้แต่คอยอ่านเรื่องราวของคนโน่น คนนี้ แต่ก็ไม่ยักกะลงมือเขียนเองจริงๆ จังๆ ซะที เรื่องที่อยากเขียนก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่เป็นเรื่องของฉันซึ่งผ่านคืนวันอันโหดร้ายมาด้วยกำลังใจจากเพื่อนๆและครอบครัว ก็อย่างที่เค้าว่ากันว่า "The time of test family is the best" ยังไงก็ยังงั้น เมื่อก่อนหรือจะพูดว่าตลอดระยะเวลาที่ลืมตาดูโลกเลยก็ว่าได้ไม่เคยนึกว่าคนเหล่านี้จะคอยช่วยเหลือเราในยามที่เราล้มลงหรือต้องการที่พึ่งทางใจจะเป็นพวกเค้าที่คอยกำลังใจและคอยระมัดระวังเราให้อยู่ห่างจากสิ่งที่ไม่ดีมันก็น่าประทับใจอยู่แต่ก็แอบรู้สึกหวั่นๆ อยู่เหมือนกันว่าจะมาท่าไหนอีกละที่นี้ ก็จะไม่ให้คิดได้ยังไงกันเล่าในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมีแต่การชิงดีชิงเด่นแบบโชคช่วยอย่างฉาบฉวยแล้วช่วงชิงสิ่งที่เป็นของตกทอกมาจากบุพการีเดียวกัน ท้ายที่สุดก็ลงเอยด้วยการแตกหักรักก้าวกันไปเป็นเวลาเกือบทศวรรศ พอผ่านไปต่างคนก็ต่างแกตัวลงและเริ่มสำนึกสิ่งที่ทำลงไป สำนึกถึงคนเป็นพ่อแม่ที่สั่งสอนและส่งเสียให้ได้ดิบได้ดีกันทุกวันนี้ ประกอบกับเคราะห์กรรมบางอย่างที่ได้พานพบกับถ้วนหน้าทั่วทุกคน การให้อภัยซึ่งกันและกันก็เหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเรารู้สึกผิดน้อยลงและรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ที่เหลือเริ่มเห็นจุดหมายปลายทางที่ชัดเจนขึ้น แต่มันยังเหมือนมีอะไรค้างคา เหมือนแก้วที่มันแตกร้าวไปแล้ว เมื่อถึงยามขับขันเราหิวน้ำจวนจะตายและหาแก้วใบใหม่มาทดแทนไม่ได้ เราก็จำเป็นต้องใช้มันอยู่ดีที่ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันแตก ทั้งที่รู้ว่ามันมีรอยคมของเศษแก้ว ทว่าความกิวทำให้เรามองข้ามมันไปและหยิบมันมารองน้ำดื่มจนได้เพราะคิดว่ายังไงซะก็ยังดีกว่าแห้งตายถ้ามั่วแต่มานั่งคิดให้มากเรื่องว่ารูปลักษณ์ของแก้ว กับประโยชน์ของมันในยามที่เราไม่มีอะรเหลือเพื่อรองน้ำดื่มแล้ว ทุกวันนี้ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตนเองให้ดีสุด ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น หน้าที่ของพี่ชายที่ต้องดูแลน้อง หน้าที่ของลุง ป้า น้า อาที่ต้องดูแลหลาน เฮ้อ..... คิดแล้วก็กลุ้ม ชีวิตไม่สิ้นเราก็ต้องดิ้นกันต่อไป คิดถึงแม่นะ แต่ให้กลับไปอยู่ด้วยแล้วเราจะทำอะไรกิน ถ้าสุดท้ายแล้วต้องกลับไปอยู่บ้านแล้วหางานทำที่นั่น สู่ไม่มาเรียนมหาลัยดีๆ ตั้งแต่แรกดีกว่า ฉันยังไม่รู้เลยว่าต่อไปนี้ฉันต้องทำอะไรต่อ อะไรคือจุดมุ่งหมาย อะไรคือสิ่งที่ต้องทำการ ยังไม่สามารถตอบตัวเองได้เลย แฟนก็ไม่มี เพื่อนก็ห่างหายหน่ำซำยังลืมเรื่องเจ้านายเก่าไม่ได้สักที มันจะยังค้างคาอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [