วันที่ 13 นี้แล้วสินะ คือวันดีเดย์แห่งการลดหุ่นของแม่โสม

วันนั้น คือวันที่แม่โสมต้องสวมชุดราตรีสุดหรู  ดูเริด เนื่องจากมีหน้าที่ต้องทำงามหน้า (รับแขก)

มันจำเป็นมากเลยที่ต้องหน้างาม ตัวงาม ชุดงาม เพราะมันคือวันแต่งงานของญาติสนิท

แม่โสมทิ้งเวลาจนเกือบจะถึงวันนั้น > วันดีเดย์

จนวันนี้ แม่โสมตัดสินใจสาวสังขารไป Central ลาดพร้าว

เดินเพลียๆ หาชุดหรู ที่แม่โสมจะนำร่างของแม่โสมยัดเข้าไปได้

ถึงแม้แม่โสมจะทุ่มกายใจออกกำลังกายลดหุ่นมาสามเดือน

และแม่โสมก็ทำได้ด้วย แต่มันยังมิได้ไซส์มาตรฐานของสตรีไทย

งานเลยเข้าแม่โสมถึงสองขนาน

1. แม่โสมจะหาชุดสำเร็จรูปใส่ได้ไหมน้า ตึกๆๆๆๆ ระทึกจิต

2. หากหาชุดมิได้ ชุดที่มีอยู่ที่บ้านสุดหรูถึงสองชุด ยังใส่ได้ไหมนะ

ก็แม่โสมผอมลงเยอะแล้วนิ ตึกๆๆๆ ระทึกจิต

แม่โสมเดินจนโทรม ในใจสับสน และเพลี้ยเพลียจากการไม่สบายถ่ายเป็นเลือดไปเมื่อวานหยกๆ

ใจหนึ่งคิดว่า กลับไปลองใส่ชุดเดิมดูก่อน เผื่อไม่ต้องจ่ายเงิน

ใจหนึ่งก็คิดว่า หาซื้อเลย แต่หายากว่ะ ของยี่ห้อแพงๆ มันก๋ไม่ทำชุดราตรียาวแล้วด้วย

ใจหนึ่ง หาผ้าปิดแขนใหญ่ของเราดีกว่า เอาสีไหนดีว้า

ใจหนึ่ง ไปดูที่เดอะมอลดีไหม แต่มันเหนื่อยแล้วนะ

 ทันใดนั้น แม่โสมก็เหลือบไปเห็นร้านหนึ่ง ก็เข้าไปดู

ดูไปงั้นแหละ และถามคุณน้องว่า

"อย่างพี่นี่ มีที่ใส่ได้ไหมน้อง" แม่โสมแบะพุงให้คุณน้องดู

"มีค่า" พร้อมหยิบชุด ชุดหนึ่งออกมา

ก็โอ อะนะ แต่มันตัวเล็ก

"แน่ใจหรือว่าพี่ใส่ได้"

"ด๊ายยยยยยสิค๊า......"

งั้นลอง แม่โสมลอง เออ ใส่ได้จริงๆ

แต่กระจกที่เขาให้ดูมันแคบๆ มันดูไม่สะดวก

ก็เห็นว่ามันสวยนิดๆ นมแบนแต๋ เนื่องจากว่าเขาไมได้ทำเบ้าขึ้นมา

เชื่อไหม ตั้งแต่เกิดมา แม่โสมยังไม่เคยนมแบนเลย

จะมีงานนี้งานแรก ที่คนจะเห็นว่า แม่โสมไร้เต้า (หรืออย่างไร)

พอซื้อชุดได้ ก็กลับคิดเสียดายตังค์ เพราะซื้อโดยไม่พอใจเลย

ก็ไปซื้อรองเท้า รองเท้าสวย แต่ดันส้นเตี้ยไปอีก เสียดายตังค์อีก แต่ก็ซื้อมาแล้ว...

ตอนนั้นคิดว่า เรานี่สติไม่สมประกอบ การตัดสินใจผิดพลาดไปหมด

เนื่องจากว่าอ่อนเพลีย และไม่ได้รับอาหารมาสองวัน หน้าจะมืด ลมสว้านตี

แม่โสมแบกถุงข้าวของเข้าไปที่ ซีสสะเหร่อ

นั่งกินคนเดียว กำลังกินซุป กับพาสต้า รออาหารจานใหญ่อยู่

ก็นึกตงิดว่า เอาแล้ว เรากินเข้าไปเดี๋ยวท้องเสียแน่

 แต่คนมันหิวจะตายอยู่แล้ว มันก็ต้องกิน

เดินไปตัดพาสต้าจานที่สอง นั่นแน่ จานใหญ่มาเสริฟแล้ว

ซัดจานใหญ่ไปสองคำ   โอ๊ย อ๊าก ข้าศึกแยงรู

แม่โสมหันรีหันขวาง จะเรียกพนักงาน

อีกตาหนึ่งเหลือบมองพาสต้าที่ยังมิได้แตะ เสียดายใจจะขาด

"น้องงงงงงง" กวักมือไสว "เอาจานใหญ่ใส่ถุง ด่วน !"

"อิ่มแล้วหรือคะ"

"ปวดท้อง" แม่โสมพูดเบาๆ พลางงัดบัตรเครดิตขึ้นมา ยกถุงและบิลไปวางบัตรไว้ที่เค้าเตอร์

ฝากถุงแล้วถาม "ห้องน้ำอยู่ไหนน้อง"

เผ่นแนบ ควบน่องจนน่องปูด ไปถึงห้องน้ำ โหคิวยาวเป็นพรวน

ไหนศัตรูกำลังตีทวารแตกพ่าย

ไหนจะกังวลเรื่องเสียตบตีกัน(เสียงแพร่ด) คนเยอะด้วยสิ ปล่อยไม่มันแน่

"มีห้องน้ำทางนู้นอีกนะคะ" เสียงแม่บ้านประจำห้องน้ำชี้ทางสว่าง

ตุ๊บตั้บ ๆๆ สาวๆ วิ่งแข่งกันไปกับแม่โสม

ไปถึงก็ไปยืนรออีกนั่นแหละ โอ๊ย จี๊ด อ๋อย จู๊ด

แม่โสมได้เข้าไปเปิดศึกอยากอุกอาจ

อาศัยทำเนียนตามเสียงชักโครกของเพื่อนบ้านเป็นระยะๆ

หลังจากปล่อยข้าศึกออกจนพอทำเนาแล้ว

แม่โสมก็พุ่งดิ่วไปเซ็นชื่อ บัตรเครดิต

สังเกตที่โต๊ะแม่โสม เขายังไม่เก็บของเลยนะ

คล้ายเป็นการวัดใจว่าจะกินต่อหรือไม่

แม่โสมก็เกือบไปแล้วว่าจะขอกินต่อ

แต่ในใจคิดว่า หากกินแล้วขี้แตกอีกล่ะ

แม่โสมอำลา อาลัยพาสต้าจานโต

หยิบถุงอาหารและถุงข้าวของ เดินตุปัดตุเป๋มาที่รถ

ระหว่างขับกลับบ้านก็คิดอีกว่า จะแวะไปออกกำลังกายดีไหม

แต่ขับๆอยู่ มันจะหลับเสียให้ได้

แม่โสมเลยรู้ตัวแล้วว่า แม่โสมไม่ควรไปไหนอีก นอกจากกลับบ้านพักผ่อน

พอมาถึงบ้านก็หิวโซ กินๆๆๆๆๆ

แล้วก็ขึ้นมาหาชุดเก่าเอามาลอง

ต้าย ใส่ได้เชพสวยมาก แต่นมที่เขาทำเบ้ามา

ในเบ้าไม่มีนมเลย ก้มลงไปดู นมจริงของแม่โสม หัวมันดิ่งพสุธาอะ

ทีนี้เลยมาลองชุดใหม่  WoW ปรากฏว่าใส่เองได้

ไม่ต้องพึ่งผู้ช่วยเหมือนที่ร้านเลย

และได้มีโอกาสดูตัวเองเต็มๆ ก็พบว่าชุดสวยมาก

ดันมาพอใจเอาตอนกลับบ้าน

สรุป ตอนซื้อคิดเสียดายตังค์ พอมาถึงบ้าน คิดว่าโชคดีแล้วที่ซื้อมา

แต่นมแบนนะ เพราะชุดใหม่ไม่มีเบ้านม

ปลอบใจตัวเองว่า คงไม่มีใครสงสัยเรื่องนมแม่โสมหรอก

จะมีก็แต่นังน้องสาว เชื่อดิ มันต้องถามว่า

"นมพี่แอนน์หายไปไหนวะ ?" งงมาก

สามวันนี้ต้องรักษารูปร่างให้เล็กกว่าเดิมลงไปอีก

หาไม่ ชุดนี้ก็สูญเปล่า

โฮ... งานแต่ง งานเดียว ทำไมทำชั้นวุ่นวายขนาดนี้เนี่ย !