เราก้าวขาซ้ายลงจากฟุตบาท เพื่อที่จะขึ้นรถเมล์แล้วขาเกิดพลิก (เสียงที่ได้ยิน คือ....กร๊อบ...และเราก็ร้องโอ๊ะ!!) ลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นถนน แต่สิ่งที่โหดร้ายกว่านั้นก็คือ ผู้คนที่ไม่ว่าจะทั้ง ผู้ชาย ผู้หญิง หนุ่มสาว คนแก่ ต่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างที่เกิดขึ้น (ประหนึ่งว่าเสียงที่ได้ยินจากปากตรูเป็นเสียงนกเสียงกา) ทุกคน.....ขอย้ำว่า "ทุกคน" ยังคงกรูกันแย่งขึ้นรถเมล์กันอยู่ แทบข้ามหัวตรูไปเลย ไอ้เราก็เลยต้องรีบลุกขึ้นยืน ทั้งๆ ที่ขาก็เจ็บแปล๊บ ร้าวระบม ตะเกียกตะกายขึ้นรถเมล์คันนั้นไปด้วย (สังคมเมืองหลวง ก็งี้ละ ไม่ค่อยมีใครช่วยใคร น้อยคนนัก) ขึ้นไปใช่ว่าจะมีที่นั่งต้องทนยืนไปตลอดทางทั้งๆ ที่ขาร้าวระบม แล้วเริ่มมีอาการบวม ปวด เจ็บ T T พอถึงที่หมายยังกัดฟันทนเดินไปจนถึงที่ทำงานอีกแนะ (ดีนะที่แวะซื้อน้ำแข็ง กับยาทา + ผ้ายืดพันข้อเท้ามาด้วย ยังสามารเดินไปซื้อได้อีกแนะ) ขึ้นไปถึงทีีทำงานก้ใช้หลักการปฐมพยาบาลเบื้องต้น คือ ทำความสะอาดข้อเท้าที่เจ็บ ไม่มีบากแผล มีแต่การบวม /ใช้น้ำแข็งประคบ/ใช้เจลเย็นแก้เอ็น หรือแก้ข้ออักเสบทา แล้วเอาผ้ายืดพันเท้าไว้ก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ทว่า.....ตกบ่าย...เริ่มปวดหนักเดินไปเข้าห้องน้ำแทบไม่ไหว ต้องกัดฟันเดินเอา ถึก ทน เยี่ยงนักเรา แม่บอกให้ไปหาหมอ เราก็ไม่ไป (นึกในใจว่าตรูจะเดินไม่ไหวแล้วอ่า เจ็บเหลือเกิน ยังจะให้ไปโรงพยาบาลอีก) ทน....ทน...จนเย็นเลิกงานยังกัดฟันเดินไปขึ้นรถเมล์ต่อรถตู้กลับบ้านอีก ในที่สุดก็ไปโรงพยาบาลแถวบ้าน เพราะมีประกัน หมอเช็ดอาการเบื้องต้นแล้ว แจ้งว่ามีอาการบวม อักเสบของเส้นเอ็น (เอ็นฉีกว่างั้น) แถมสาธิตโดยการกดลงไปตรงข้อขาที่เราบวม (ร้องกรี๊ด...ดดดดลั่นโรงพยาบาลเลย จะกดเพื่อ..... Y Y ) หมอไม่รีรอจับเข้าเฝือกเลย เนื่องจากเส้นเอ็นฉีก มีเลือดคั่งที่ข้อเท้า