หลายๆคนที่ผมรู้จัก เมื่อรู้ว่าผมเรียนจบจากสิงคโปร์ก็มักจะถามผมว่า"คิดยังไงถึงได้ไปอยู้ที่สิงคโปร์"

หรือไม่ก็ "พ่อแม่ใจกล้าเน๊อะ ยังเด็กอยู่เลยแต่ต้องไปอยู่เมืองนอกคนเดียว" ซึ่งตอนที่ผมไปนั้น ผมอายุประมาณซัก 12ขวบได้

อยากจะบอกว่าตอนแรกพ่อแม่ก็ไม่ได้วางแผนจะให้ไปเรียนต่างประเทศหรอกครับ

พวกท่านกะจะให้ผมไปเข้าเรียนที่โรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ

แต่ญาติผมคนหนึ่งแย้งว่า "ไม่ควรให้น้องไปเรียนในโรงเรียนพวกนั้น" โดยให้เหตุผลว่า "เด็กที่เข้าเรียนโรงเรียนพวกนั้นได้พ่อแม่ก็ต้องพอมีฐานะอยู่ พวกเขาจะชอบใช้ของแบรนด์เนม แล้วถ้าน้องไปอยู่ในสังคมแบบนั้นจะทำให้กลายเป็นเด็กหัวสูง"

เขาเลยเสนอว่า "ให้ไปเรียนที่สิงคโปร์ดีกว่า เพราะไปอยู่คนเดียวจะได้รู้จักดูแลตัวเอง และจะได้ภาษาอีกด้วย แถมประเทศเขาเป็นระเบียบมาก ซาเจ็ก(หมายถึงพ่อผม)ก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย"

และแล้วผมก็ได้ไปเรียนที่ประเทศสิงคำรน ด้วยเหตุฉะนี้

อ่านมาถึงตรงนี้หลายๆคนอาจนึกอยู่ในใจ"ไอ้นี่บ้านรวยนี่หว่า"

อยากจะบอกว่าผิดถนัดเลยครับ

ครอบครัวผมเป็นคนจีน มีฐานะปานกลาง

พ่อทำอาชีพเกษตรกร ปลูกและจำหน่ายส้มโอเป็นหลัก และทำนาเสริม

เพราะฉะนั้นครอบครัวผมยังห่างไกลจากคำว่า "รวย" อีกเยอะ

ที่ส่งผมไปเรียนสิงคโปร์นะ เรียกว่าพ่อผมยันสุดตีนแล้วครับ

ขอขอบคุณป่าป๊าที่ทำงานหนักขึ้นเพื่อส่งผมเรียนจนจบครับ