บทสนทนาจากภาพยนตร์เรื่อง The Lost City คัดลอกจากนิตยสาร Bioscope ฉบับที่ 83 ตุลาคม 2551 หน้า 61 (คัดลอกตามตัวสะกดและรูปแบบอักษร)
-------------------------------------------------
ฉากหลัง: ห้องส่วนตัวภายในไนต์คลับของพระเอก / คิวบาภายใต้การปกครองของเผด็จการ ฟุลเจนซิโอ บาติสต้า

พ่อ: คิวบากำลังแย่ แต่จำไว้นะ คนรักชาติจะเปลี่ยนประเทศนี้ด้วยประชาธิปไตยเท่านั้น
ลูกชายคนเล็ก: รักชาติเหรอ? เชอะ คำนี้มันก็เป็นแค่ข้ออ้างของพวกขี้ขลาดละว้า
ลูกชายคนโต: เฮ้ย พูดให้ดีๆ
พ่อ: ปล่อยน้องมันเหอะ บ้านเราเป็นประชาธิปไตยนี่นา
ลูกชายคนเล็ก: คิวบาจะรอดได้ต้องด้วยการปฏิวัติต่างหากเล่า
ลูกชายคนโต: สิ่งที่แกต้องการคือการเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่ 'ปฏิวัติ' หรอก
ลูกชายคนเล็ก: แหม กวีจังนะพี่เนี่ย เป็นเจ้าของคลับ เป็นกวี เฮอะ
ลูกชายคนโต: ฉันต่อยแกฟันร่วงแน่
แล้วทั้งคู่ก็ทำท่าจะต่อยกัน
ลูกชายคนเล็ก: ทุเรศจริงๆ พวกพี่ไม่รู้รึไงว่าประเทศนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว เราเหลือแต่ความโกรธ ฝรั่งเศส รัสเซีย ผ่านการปฏิวัติมาแล้วทั้งนั้น คิวบาก็ต้องปฏิวัติเหมือนกัน ไม่ว่าพ่อจะคิดยังไงก็ตาม
พ่อ: ปฏิวัติเสร็จแล้วไงต่อ
ลูกชายคนเล็ก: เราก็มีอิสรภาพไงล่ะ แล้วจากนั้นเราจะเอาประชาธิปไตย จะคืนอำนาจสู่ประชาชนได้ ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้น แต่เราต้องฆ่าไอ้ชั่วบาติสต้าก่อน
พ่อ: ฆ่า ฆ่า ฆ่า แกคิดแต่เรื่องฆ่า แกเคยคิดจะมีชีวิตอยู่เพื่อประเทศบ้างมั้ย
ลูกชายคนเล็ก: ก็หายใจอยู่นี่ไงล่ะ ผมมีชีวิตและก็ตาสว่างแล้ว... (หันไปทางพี่ชายคนโต) แล้วพี่ล่ะ พี่จะเลือกอยู่ฝั่งไหน
ลูกชายคนโต: ฉันอยู่ฝั่งครอบครัว
ลูกชายคนเล็ก: อ้อ คือเลือกเป็นคนดูสินะ เป็นพวกชอบอยู่หลังเวทีแอบมองขบวนพาเหรดเดินผ่านไป แต่จะบอกอะไรให้นะ พี่ซ่อนตัวได้อีกไม่นานหรอก ทุกคนก็ต้องตัดสินใจว่าจะเดินไปกับขบวนพาเหรดหรือไม่ไป
---------------------------------------------------------------------------
แล้วคุณล่ะครับ อยากเป็นใครในเรื่องนี้