COVER เรื่องในคราวที่ผ่านมา ทั้งการลอก หรืออะไรทั้งหลายแหล่ ทำให้เราค้นพบอะไรสองสามอย่าง อย่างแรกคือ เราเคยคิดว่าคนอยู่ในเนทไม่เห็นหน้าค่าตากัน คุยกันทางตัวอักษร ใช้นามแฝง แทบไม่มีอะไรบ่งชี้ตัวกันได้ เหมือนไม่ต้องยึดติดอะไร แต่ความจริงแล้วคนในเนทก็มีทั้งมีตัวตน กับแอบแฝงตัวตน อยู่อีก... คนในเนทที่มีตัวตน ก็คือคนที่ใช้นามแฝงทำอะไรในเนทด้วยชื่อเดิม อันเดิม ตัวตนเดิม ส่วนที่แอบแฝง ก็คือมีนามแฝงแต่เปลี่ยนได้ตามสถานการณ์ หรือไม่มีนามแฝง โผล่มาแต่ละทีไม่ใส่ชื่อบ้าง ไม่ใช่ชื่อที่ใช้ประจำบ้าง ในโลกเครือข่ายนี้ คนที่นั่งหลังแป้นกลับมีตัวตนชัดเจนยิ่งกว่าในสังคมที่เดินผ่านกันเสียอีก เพราะการเดินผ่านทางเครือข่ายนั้น เดินผ่านกันด้วยข้อความที่แสดงความเป็นคนๆ นั้นออกมา พูดอีกแง่คือการเดินผ่านกันด้วยความคิด ด้วยจิตใจ ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา เสื้อผ้าสีอะไร มันมีสังคมโลกเสมือนเกิดขึ้น ตัวตนในเนทมีหน้าตาได้ มีชื่อเสียงได้ มีชื่อเสียได้ ได้รับความเชื่อถือ ได้รับการประณาม รักกัน เกลียดกัน คุยกัน หรือทะเลาะกันก็ได้ อย่างที่สองที่ตามมาจากข้อความจริงแรกก็คือ คนในเนทที่มีตัวตน เหมือนยืนอยู่ในที่สว่าง คนในเนทที่แอบแฝงเหมือนอยู่ในที่มืด คนยืนอยู่ในที่สว่างเป็นเป้าหมายของคนยืนอยู่ในที่มืดมากกว่า และคนยืนอยู่ในที่มืดในเน็ทและในโลกแห่งความจริง ที่มีกำบังซ้อนกันถึงสองชั้น กลับเกรงกลัวคนในที่สว่างมากกว่าที่คิด คนในที่สว่าง แม้อาจจะต้องรับการประณาม เสียดสี ประชดประชัน ด่าทอ หรือซ้ำเติมในสิ่งที่ทำผิดพลาด แต่ก็ย่อมได้รับการยอมรับ การชื่นชม การสรรเสริญ หรือเพื่อนฝูงมิตรภาพด้วยเช่นกัน ถ้าเปรียบเป็นเกมก็คงเป็นผู้เล่นที่มีทั้งได้แต้มเสียแต้มสะสมไอเท็ม อะไรทำนองนั้นมั้ง คนในที่มืด แม้จะปลอดภัย ไม่เจ็บตัว ปลอมตัวมากี่ครั้งก็ยังอยู่ได้ แต่ก็อยู่แบบไม่มีเครดิต ถ้าเอาเป็นเกมก็อาจจะเป็นมอสเตอร์ที่ฆ่าตายไปก็โผล่ออกมาได้อีกอย่างไม่รู้จักเข็ดหลาบ ที่น่าทึ่งคือ ผู้เล่นในเกมอาจจะแปรเปลี่ยนตัวเองไปสวมชุดมอนสเตอร์ได้เป็นครั้งคราวด้วยสิ! ช่วงหลังมานี้ ได้ยินได้ฟังเกี่ยวกับคนในมุมมืดที่เพ่งเล็งมาทางเรา มีทั้งคนที่ไม่ถูกกันกับเราโดยเราไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วย แปลกแต่จริงนะ มีศัตรูโดยที่เราไม่รู้ว่าเขาเป็นศัตรูเนี่ย ทั้งในหมู่นักเขียน ในหมู่เจร็อค และในหมู่คนที่ระบุตัวไม่ได้ ครั้งหนึ่งในบล็อคนี้ เราเคยเขียนหัวข้อ tragedy เอาไว้ ระบายความในใจเกี่ยวกับวงการฟิค ที่เราอ่านจนตอนนี้เลิกอ่านของคนอื่นแล้ว เพราะเราชอบเจร็อค เป็นเด็กเจร็อคมาเกินสิบปี ที่เริ่มแต่งฟิคแต่งนิยาย ก็เพราะเจร็อค โดยเฉพาะวงเกลย์ที่ยืนเรียงหน้าสลอนอยู่ในบล็อคนี้ เป็นที่รักของเราที่สุด ในขั้นแรก เราก็อ่านฟิคอ่านนิยายทั่วไปในเนท แต่...ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฟิคเจร็อคตลกๆ กุ๊กกิ๊กหื่นๆ น่ารัก กลายเป็นรันทดโศกตรม ข่มขืน ติดยา ขายตัว มั่วเซ็กส์เกลื่อนวงการไปหมด ตามปกติแล้ว หัวข้อฟิคจะเขียนชื่อเรื่อง คู่ แล้วก็เรท เท่านั้น (ซึ่งมีการรณรงค์ให้ทำกันเมื่อไม่กี่ปีมานี้) ไม่ค่อยได้ระบุประเภท กว่าจะรู้ว่ากำลังอ่าน SM หรืออะไรที่ไม่ชอบ ก็ได้ความรู้สึกแย่ๆ กลับมาเสียแล้ว แย่เพราะว่า...ไม่ถูกรสนิยม ก็ส่วนหนึ่ง แต่ถ้าเป็นนิยาย คงไม่คิดจะหงุดหงิดอะไรกับมัน ที่เบื่อ เก็บกด หัวเสีย คือฟิค...ฟิคที่เป็นสิทธิส่วนบุคคลที่ใครจะแต่ง...จริงอยู่ แต่อย่าลืมว่ามันมีคาแรคเตอร์เป็นบุคคลสาธารณะ หรือในที่นี่ก็คือ ศิลปิน ซึ่งมีผู้คนอีกมากมายชื่นชอบและรักพวกเขาเหล่านั้น ทุกครั้งที่เจอคนที่เรารัก วงที่เราชอบ ถูกเขียนไปในแง่เลวร้าย ประสบชะตากรรมร้ายๆ มันแค้นว่ะ แค้นจนต้องระบายออกมาว่านี่แต่งฟิคกันทำไม แต่งเพราะชอบศิลปินไม่ใช่เหรอ แล้วนี่เหรอวิธีที่แสดงออกว่าชอบ? รักจะแต่งฟิค ไม่มีใครว่า แต่คนที่อ่านก็ย่อมเป็นคนที่รักหรือชื่นชอบศิลปินที่ถูกนำมาเขียนไม่ใช่รึ ถ้าเขามาอ่านแล้วเจอว่านำคนที่พวกเขารักไปย่ำยีอย่างนี้ เขาไม่มีสิทธิ์โกรธหรือไง? ประกอบกับฝีมือในการแต่งก็หาสนุก หรือดีจริงๆ ยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อก่อนนี้ใครจะเอาเรื่องลงเนทต้องคิดแล้วคิดอีก พยายามแต่งให้ดี ให้ไม่น้อยหน้า ไม่อายคนอื่น ผลที่ได้คือ แม้จะสุ่มอ่านก็สนุกแทบทุกเรื่อง ไม่ได้พูดถึงฝีมืออย่างเดียว แต่มันมีความตั้งใจเป็นส่วนประกอบสำคัญ ไปๆ มาๆ กลับกลายเป็นว่า เขี่ยเรื่องอะไรออกมาก็มีคนอ่านมีคนชมทั้งนั้น เพราะด้วยพื้นนิสัยของคนไทยที่ขี้เกรงใจ ไม่กล้าติ จะไม่ดีก็เก็บไว้ หาจุดดีมาชมแทน ก็ยิ่งทำให้มันแย่ไปอีก นอกจากโครงเรื่องทำร้ายจิตใจ ฝีมือแต่งเรื่องก็ยังทำลายอารมณ์อีกต่างหาก การแต่งฟิคหรือนิยายลงเนท ลงบอร์ดสาธารณะ ก็เหมือนอาหารติดป้ายว่าชิมฟรี เท่ากับเชิญคนมาอ่าน เชิญมากินแล้ว ถึงจะกินฟรีไม่เสียตัง แต่ถ้าไม่ถูกปาก อาหารเป็นพิษ ผู้บริโภคไม่มีสิทธิ์บ่นว่าหรือไง? สิ่งที่เราระบาย ก็ยังขอยืนยันคำเดิมจนบัดนี้ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งจะได้ยินเรื่องที่ทำให้ประหลาดใจ นั่นคือสิ่งที่เราเขียนเป็นที่ไม่พอใจของคนกลุ่มหนึ่งมาก ขนาดส่งลิงค์เป็น FWD เวียนกันอย่างลับๆ แล้วกำชับให้ลบต้นขั้วว่าใครส่งอีกต่างหาก ข่าวยังบอกอีกว่า ตอนเราเขียน Addicted Crime ซึ่งเราประกาศไว้ว่าเป็นนิยายระบายหื่นของเรา ก็มี FWD ไปรอบสองพร้อมลิงค์เดิม ประมาณว่าตูมือถือสากปากถือศีล... เราก็มาคิดทวน...ครั้งนั้นเราพูดอะไรมั่งนะ อืม...ประเด็นหลักมี 3 อย่าง 1. เรื่องการทำร้ายศิลปินแม้จะเป็นสิ่งที่ปรากฏอยู่แค่ในฟิค 2. เรื่องที่ประเด็น 1 กลายเป็นความชาชินและยอมรับได้กันทั่วไป 3. เรื่องที่งานเขียนควรมีคุณค่าสมเป็นงานเขียน พูดถึงแต่ละประเด็น จาก 1 และ 2 Addicted Crime เป็นนิยายนี่หว่า มันเกี่ยวกะการย่ำยีศิลปินในฟิคยังไงหว่า? ตัวละครของตูคิดขึ้นมาเอง ไม่ได้เอาที่รักของใครมานิ =_=a หรือ 3 งานเขียนของตูไม่สมกะเป็นงานเขียนตรงไหน? เรื่องรันทดโศกตรม ข่มขืน ติดยา ขายตัว มั่วเซ็กส์ แร่ดๆ แรงๆ เพื่อสนองความโรคจิต หรือด้านมืด...ก็ไม่มีนี่... อ่อ มีพระเอกข่มขืนนายเอกฉากแรก...(กึ่งสมยอมมันเรียกว่าข่มขืนด้วยเหรอ...เอาเหอะ) แต่ก็ไม่ใช่แบบที่ทิ้งแผลใจรันทดทรมานทรกรรมอะไรไว้ให้อีกนั่นแหละ (แต่ก็ยังอุดมการณ์เดิม ลองเป็นฟิคเกลย์แล้วตัวเอกเป็นฮิซาชิสิ นายเอกจะแคล้วคลาดยิ่งกว่ามีพระรอด พระเอกยังไม่มีสิทธิ์ปล้ำ ต้องสมยอมเท่านั้น) หรือจะพูดถึงความหื่น...ความหื่นไม่เป็นประเด็นของตูนิ จะเป็นด้านมืดหรือโรคจิตก็ไม่ใช่ คนเรามันก็มีความหื่นทั้งนั้น จะมากหรือน้อยก็แล้วแต่ บอกแล้วว่าจะหื่นก็หื่นไป แต่ขอให้หื่นโดยไม่ต้องทำร้ายคนที่รัก ไม่เคยห้ามหื่น...ห้ามทำไม ตูนี่แหละตัวหื่น! และแม้จะแต่งขึ้นมาเพราะมีแรงบันดาลใจจากฝันหื่นๆ แต่ก็ไม่เคยเขี่ยผลงานออกมาลวกๆ ตั้งใจแต่งเต็มที่ มันอาจจะไม่ได้ดีเด่อะไร แต่ก็เป็นนิยายที่คนอ่านอ่านแล้ว คงได้อารมณ์แง่บวกจากเรื่องนี้แน่นอน (ยกเว้นว่าได้แง่ลบเพราะไม่ชอบผลงาน อันนี้อยู่นอกเหนือการควบคุม) สรุปแล้ว ถ้าแค่ไม่ชอบหน้า ไม่ชอบผลงาน ไม่ถูกโฉลก เคยเฉียดเงาทับตีน ก็บอกมาเลยก็ได้ จะต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่ทำไม คนมันจะเขม่นกันไม่เห็นต้องมากความ นี่ลำพังปลอมชื่อมาว่ายังไม่ค่อยจะกล้า คงไม่ต้องนับชื่อที่ใช้ประจำในเนท ซึ่ง...เออ...แปลกแฮะ เราก็ตัวคนเดียว ยืนอยู่ที่สว่าง จะพูดอะไรจะซัดกะใครก็ไม่ต้องใช้หุ่นเชิดร่างทรงที่ไหน นางแฝงที่ใช้ก็เป็นชื่อประจำ แล้วก็ไม่ได้เกณฑ์ใครมารุม ถ้าพูดถึงเพื่อนฝูงนะมีเยอะแยะ แต่ไม่มีพรรคพวก...ถ้าไม่รู้ว่าเพื่อนกับพวกแตกต่างกันตรงไหนจะบอกให้ พรรคพวกมารวมตัวกันด้วยจุดร่วม ถ้าวันนึงจุดร่วมหายไป ก็จะไม่เป็นพวกกันอีกต่อไป ส่วนเพื่อนจะมีจุดร่วมหรือไม่ก็ได้ ถ้าวันนึงจุดร่วมหายไปมิตรภาพก็ยังอยู่ คิดว่า...เพราะเรื่องนี้หรือเปล่านะ ถึงทำให้บล็อกที่เขียนไว้ปีกว่าอันนั้น นานๆ ทียังมีคนหลงมาเม้นท์อีก และเพราะเรื่องนี้หรือเปล่านะ ที่บางทีเมื่อเรามีเรื่องอะไรในกระทู้ทางเนท มักจะมีมือมืดเข้ามาจิกกัดอะไรอยู่เนืองๆ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้น ต้องขอบอกว่า...ขี้ใจน้อยกันจังเลยนะ เราเขียนแทงใจดำมากเหรอถึงแค้นฝังหุ่นกันเป็นนาน ส่งลิงค์บล็อกร้างๆ ของเราออกไปแอบๆ แล้วยังเกรงขนาดต้องปิดต้องลบต้นขั้ว แมนมั่กๆ หัด move on กันซะมั่งเหอะ ชีวิตจะได้เป็นสุข << เขียนตรงๆ แบบนี้ต้องโดนอีกแน่ แต่พอดีเราไม่เห็นความจำเป็นจะต้องอ้อมค้อม แต่ก็อีก...ที่จริงมือมืดพวกนั้น อาจจะไม่ได้เกี่ยวกะเรื่องที่ว่ามาเลยก็ได้ บางทีอาจจะเป็นพวกที่เคยลอกเราแล้วโดนแฉ หาจังหวะมาซ้ำคืน หรือพวกฝักใฝ่ฝ่ายตรงข้ามเฉยๆ หรือเห็นข้อความเราแล้วกระตุกต่อมจี๊ด หรือเห็นเลข IP เราแล้วจับคำนวณได้ว่าควรจะจิกด่าเอาฤกษ์เอาชัย 55555 มีใครบอกว่า คุยกันด้วยคำพูด ไม่มีน้ำเสียงประกอบ ทำให้ทะเลาะกันง่ายขึ้น แล้ว...น้ำเสียงเป็นองค์ประกอบของการแสดงความคิดทางคำพูด หรือน้ำเสียงเป็นหน้ากากของคำพูด กันนะ? ในโลกอันกว้างใหญ่นี้ สรรพสัตว์แทบทุกชนิดรวมถึงมนุษย์เรียนรู้การปกปิดอำพรางด้วยเหตุผลหลักสองประการ หนึ่งคือล่าเหยื่อ สองคือความกลัว... ล่าเหยื่อ...กับความกลัว
คนเรามีหลายรูปแบบ คิดว่าในโลกไซเบอร์นี้ก็เป็นการแสดงออกถึงตัวตนอีกด้านของคนที่บางที่ไม่สามารถแสดงออกในโลกของความเป็นจริงได้ พวกนี้น่าสงสารนะ เพราะคนเราต้องอยู่กับความเป็นจริง การมาแสดงออกในโลกคู่ขนาดแบบนี้มันยิ่งทำให้คนพวกนี้หนีห่างจากโลกแห่งความจริงมากขึ้น คนเราก็แปลกเนอะ สู้ๆ
โดย: nara IP: 124.120.103.16 วันที่: 12 ธันวาคม 2549 เวลา:14:35:35 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [