"ความรู้สึกดี...ที่เรียกว่ารัก 7: ดวงใจ...ที่รัก"
กมลกานต์ - ภูริ
อย่าเอ่ยว่าเลิก...เลยนะคะพี่ภู คำว่ารัก...ว่าคบ พี่ภูยังไม่เคยเอ่ยสักคำ แล้วคำว่าเลิกมันจะใช้ได้ยังไงใช่มั้ยคะ
ที่มา
เรื่องนี้จริงๆ แล้วเขียนตั้งแต่เขียนเรื่อง "เรื่องราวของหัวใจ" จบแล้วล่ะ ส่งไปสำหรับต้นฉบับเล่ม 5 แต่ว่าทางนั้นขอว่าให้เปลี่ยนแนวบ้าง นางเอกรันทดมาสองเรื่องติดแล้ว (เล่ม 3 กับ 4) ก็เลยได้มนตราแห่งรักไป (อันนั้นนางเอกก็รันทดนะนั่น)
เรื่องนี้เขียนขึ้นเพราะประโยคนี้
... ถ้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้วฉันหายไป เธอจะทำยังไงคะ...
ได้คำตอบมาเป็นประโยคนี้
...'ก็เสียใจ แต่ก็ยังคงต้องอยู่ต่อไปในโลกใบนี้'...
ช่างเป็นคำตอบที่ไร้ความโรแมนติกเสียจริง แต่ก็ถามตัวเองเหมือนกันนะ ว่าอยากได้ยินคำตอบว่าอะไร "ฉันจะตายตามเธอเหมือนโรมิโอกับจูเลียต" เหรอ มันก็ไม่ใช่ ฮา แต่แอบเคืองนิดหนึ่ง เลยเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา จริงๆ จะให้นางเอกตาย (เลวมั้ยเนี่ย) แบบว่าแกล้งพระเอกไง แต่คนเขียนก็ใจอ่อนเหมือนเคย
เอาบรรยากาศมหาวิทยาลัยมาเขียนอีกแล้ว เอาเรือนอาหารริมแม่น้ำใกล้ๆ มหาวิทยาลัยมาด้วย และเอาเพลงประกอบ "เพียงชายคนนี้(ไม่ใช่ผู้เศษ)" ของเพชร โอสถานุเคราะห์ เพราะชอบเป็นการส่วนตัว ^^
พระเอก: พี่ภู - ภูริ
ผู้ชายที่ไร้ความโรแมนติก (หรือเปล่า) อืม เอาว่าดีกรีความโรแมนติกน้อยกว่าปกตินิดหนึ่งล่ะกัน ฮา ผู้ชายคิดมาก ผู้ชายปากแข็ง แต่ก็เป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่ง ไม่งั้นน้องกานต์คงไม่รัก...หรอกเนอะ เอาบุคคลิกของใครบางคนมาใส่เอาไว้ ไอ้อาการไร้ความโรแมนติก อาการปากแข็ง อาการนิสัยไม่ดี (จะหาข้อดีให้ได้มั้ยเนี่ย ฮา) เป็นหนึ่งในพระเอกน่าอัดของเด็กทะเลนะ...คนนี้
นางเอก: น้องกานต์ - กมลกานต์
นางเอกคนนี้เป็นหนึ่งในบรรดานางเอกรันทด ไปหลงรักมันทำไมหนอ...ผู้ชายไร้หัวใจคนนั้น แต่ชอบนางเอกคนนี้ตรงที่สื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองดี บวกกับถ้าปักใจแล้วจะมุ่งมั่น...อะนะ เกือบตายเพราะมือคนเขียนซะแล้ว ฮา
special thanks: พี่หมอโค่ - ecco ที่ให้ข้อมูลทางการแพทย์ในเรื่อง (โห วิชาการ) กับช่วยออกมาเป็นคุณหมอหนุ่มในตอนต้นเรื่อง ขอบคุณนะคะ ^^
แต่คิดไปคิดมา เดี๋ยวจะน้ำท่วมบ้านตอนอ่าน เลยไม่กล้ายุ ก๊ากกกกก