.. การันตี .. บทที่ 6 .. .. การันตี .. .. บทที่ 6 .. .. ถูกทาบทาม .. “ถามจริง ชื่อ นิการากัว จริงหรือ?” ทัพทักษ์ถามขึ้นขณะกำลังเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งใกล้โรงพยาบาล “ใช่ครับ..” นิคควักกระเป๋าเงินออกมาจากกางเกงหยิบบัตรประจำตัวประชาชนยื่นให้ทัพทักษ์ “นี่ไงบัตรประชาชนของผม” “นาย นิการากัว บุญนำ ..” ทัพทักษ์อยากจะยิ้มอีกครั้ง “ชื่ออยู่ที่อเมริกากลาง แต่นามสกุลไทยโบราณ” มองหน้านิค “อายุ 19 ปี เด็กจัง ยังไม่ถึงยี่สิบเลย” “อายุสิบเก้าไม่เด็กแล้วครับ..” นิคยืดอก “คุณทัพหรือทักษ์ล่ะครับอายุเท่าไหร่ ผมถามได้มั้ย?” “ก็ถามมาแล้วนี่ ฮะ ๆ” ทัพทักษ์ไม่อยากบอกอายุของเขาเกรงจะมีช่องว่างระหว่างวัย “ยังเรียนอยู่ใช่ไหมหนุ่มน้อย” “หาที่เรียนไม่ได้ครับคุณผู้ใหญ่” “หมายว่า?” “สอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะไม่ได้ครับ” “ตกลงเลือกได้เสื้อหนึ่งกางเกงหนึ่งเท่านั้นหรือ?” “แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว ไหนจะสำรองค่ารักษาพยาบาลของพ่ออีก และผมอยากไปเฝ้าพ่อครับ” “ผมจ้างพยาบาลเฝ้าให้แล้ว ไม่ต้องรีบกลับก็ได้” “อย่าสร้างหนี้ให้ผมมากไปกว่านี้เลย เท่าที่คุณจ่ายไปเมื่อไหร่ผมจะใช้คืนได้หมด” “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” ทัพทักษ์หยิบเสื้อกางเกงอีกชุดหนึ่ง แถมเสื้อยืด 2 ตัวและกางเกงชั้นในอีก 2 ตัวยืนให้พนักงานคิดเงิน “คุณ !” นิคได้แต่ร้อง ไม่ได้ขัดขืนอย่างใด คิดในใจว่าดีเหมือนกันเขามีแต่เสื้อผ้าเก่า ๆ พ่อหายดีเมื่อไหร่จะได้มีชุดใหม่ใส่ไปเซ็นสัญญา..ที่ว่าจะไม่เล่นละครต้องเปลี่ยนใจเพราะอยากได้เงินมาใช้หนี้นายทัพทักษ์ และสำรองเก็บไว้รักษาพ่อต่อไป สองอาทิตย์ต่อมา “คุณนิคคะ..” พยาบาลฟรีแลนซ์ที่นิคจ้างมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่บ้านเวลาเขาไปทำธุระนอกบ้าน..วันนี้ก็เช่นกันนิคจะไปเซ็นสัญญาเป็นพระเอกละครเวที “พี่สงสัยว่าที่คุณพ่อละเมอบ่อย ๆ ว่า นิการากัว การันตี คืออะไรคะ” “คุณพี่พยาบาลคงทราบแล้วว่าผมชื่อ นิการากัว แต่ การันตี นั้นผมไม่ทราบ คุณพี่คงหูฝาดกระมังครับ” นิคเคยได้ยินพ่อละเมออย่างนั้นเหมือนกันแต่ไม่ได้คิดอะไร ..... “ได้เซ็นสัญญากันสักที..” ผู้กำกับพีระพัฒน์พูดขึ้น “ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาครับ” นิคหันไปไหว้พีระพัฒน์ และอัครพล ผู้อำนวยการละคร และคนอื่น ๆ ที่อยู่ในห้อง “ผมหมดคิวซีรีส์เรื่องหนึ่งนานแล้ว..” เอก หรือ เอกสรร นิวจอห์น พระเอกที่กำลังฮอทพูดกับผู้อำนวยการแต่ชำเลืองมองมาที่นิค “เสียดายเวลารอใครบางคนครับ” “เมื่อตัวแสดงครบแล้วให้ศึกษาบทและเริ่มฝึกซ้อมกันได้..” ผู้อำนวยการพูดกับผู้กำกับพีระพัฒน์ “ระหว่างนี้เริ่มออกแบบสร้างฉาก รวมถึงแผนกคอสตูมทำงานด้วยเช่นกัน” ..... นิคต้องศึกษาเนื้อเรื่อง ตัวแสดงของเขา ทำความเข้าใจอารมณ์และฝึกพูด..มันไม่ง่ายเลยสำหรับคนที่ไม่มีพื้นฐานมาก่อน เขามีแค่ความสามารถในการร้องเพลงเท่านั้น การเดินทางไปมาระหว่างบ้านกับบริษัทเป็นปัญหาหนึ่ง เบี้ยเลี้ยงที่ได้หมดไปกับค่าเดินทาง..ค่าพยาบาลฟรีแลนซ์เป็นอีกปัญหาหนึ่ง ถ้าจะพาพ่อไปฝากสถานรับเลี้ยงคนชราพ่อก็ยังไม่แก่ขนาดนั้นและคงจะเสียใจแน่ “ให้ผมช่วยไหม?” ทัพทักษ์เสนอความเห็นทันทีที่รู้ปัญหา “ช่วยรับส่งบ้าง อยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อบ้าง” “จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร งานของคุณ เวลาส่วนตัวของคุณ” นิคคิดว่าทัพทักษ์พูดเล่นมากกว่า “บอกให้ก็ได้ ผมอายุ 32 ปี แก่แล้ว มีหลักฐานมั่นคง” “คนแก่..ฮะ ๆ” นิครีบกลับคำเมื่อเห็นทัพทักษ์หน้าไม่ดี “ผมพูดเล่น แต่ผมรบกวนคุณอย่างนั้นไม่ได้หรอกมันมากไป ผมเป็นแค่เพื่อนไม่ใช่คนรักของคุณสักหน่อย” “ก็เป็นสิครับ” ทัพทักษ์เหมาเอาดื้อ ๆ . 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
