.. การันตี .. บทที่ 18 .. .. การันตี .. .. บทที่ 18 .. .. nicaraqua quarantee .. และแล้วสิ่งที่นิควิตกก็เป็นความจริง ละคร รักในความทรงจำ ถูกยกเลิก นิคมึนแปดด้านกับเรื่องเงินที่เป็นปัญหาใหญ่ของเขา ถึงแม้เอกยินดีจะใช้หนี้ให้ทั้งหมดแต่ค่ากินอยู่และค่ารักษาพ่อที่จะต้องมีมาอีกเขาจะเอาที่ไหน..คงรับความเมตตาจากเอกและพ่อของเอกไม่ได้ มันมากเกินไป..จะทำอย่างไรดี? ..... “นิค..” แคทวิ่งขึ้นบันได “ลงไปช่วยเราหน่อยได้ไหม..” เปิดประตูที่แง้มอยู่ “ลูกค้าเยอะแต่เช้าเลย” “นิค !” แคทเรียกชื่อนิคอีกครั้งด้วยความงุนงง “นิค..พ่อ..หายไปไหน?” แคทเปิดตู้เสื้อผ้า..ตู้ว่างเปล่า ! “เอก !” แคทโทรฯ หาเอก เสียงร้อนรน “นิคพาพ่อไปไหนไม่รู้ เสื้อผ้าของใช้ส่วนต้วไม่เหลืออยู่เลย” “ใจเย็น ๆ เดี๋ยวเรามาหา” เอกเสียงร้อนรนพอกับแคท ..... นิคตัดสินใจพาพ่อกลับบ้านสวนมะพร้าวที่เขตทวีวัฒนา นิคคิดว่าถ้าพ่อได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยอาการอัลไซเมอร์คงจะดีขึ้น..บ้านที่สวนมะพร้าวนี้ทั้งเอกและแคทไม่รู้จัก คงตามมาไม่ถูก ทั้งสองเป็นคนดีแต่เขาต้องถอยห่างเพราะจะทำความเดือดร้อนให้ทั้งสองคน..ทัพทักษ์หายไป แต่ถ้าตามมานิคจะทำเฉย ๆ กับเรื่องเงินที่ทัพทักษ์เคยบอกว่ายินดีช่วยเหลือ ถ้าทวงเขาก็จะพยายามหาใช้คืนให้ หรือทัพทักษ์ต้องการใช้คืนเป็นอย่างอื่นเขาคงต้องยอม..เขาไม่ใช่คนดีนักกับการใช้ร่างกายตัวเองแทนค่าเงิน และเขาก็ไม่ใช่คนขี้โกงด้วย แต่มันยังไม่มี..นิคคิดเข้าข้างตัวเอง “ได้กลับบ้านสักที..” นายดอกรักเดินไปทั่วบ้าน “นิการากัวพาพ่อไปเที่ยวเสียนาน” “พ่อ..” นิคอุทานด้วยความดีใจ..สัญญาณของความปกติปรากฎขึ้น..แต่ “ทำไมพ่อเรียกผมเต็มยศอย่างนั้นล่ะครับ?” “ก็ชื่อจริงของแกคือนิการากัวนี่นา ชื่อนิคนั้นพ่อเรียกเอง” นายดอกรักเดินไปมุมห้องส่วนที่ใช้เก็บของที่ไม่ได้ใช้แล้ว “ชื่อไร ๆ ผมก็คือลูกของพ่อ..เรียกนิคเฉย ๆ ดีกว่า นิการากัว ทำให้ผมถูกมองเป็นตัวตลกทุกครั้งที่บอกใคร ๆ” “จะโทษพ่อคงไม่ถูก..” นายดอกรักวางตะกร้าสานเก่า ๆ ลงกลางห้อง “ต้องโทษเจ้านี่” “ตั้งแต่ผมเป็นเด็กก็เห็นตะกร้าใบนี้ เห็นด้วยว่าพ่อหยิบมาดูบ่อย ๆ และมีผ้ามอมแมมผืนหนึ่งด้วยไม่ใช่หรือครับ ฮะๆ” นิคขำที่พ่อของเขาติดตะกร้าใบนี้มาก เคยถามเหมือนกันว่าเพราะอะไรแต่พ่อไม่ยอมบอก “นี่อย่างไรผ้ายังอยู่..” นายดอกรักคลี่ผ้าออกเผยให้เห็นอักษรที่ปักไว้ด้วยด้ายสีทอง nicaraqua quarantee “นี่ไงชื่อของแก” “ผมเคยแอบหยิบมาดูเห็นตัวอักษรเหล่านี้ ถามพ่อ พ่อก็บอกว่าเป็นชื่อและนามสกุลของผม แต่ในบัตรประชาชนนามสกุลคือ บุญนำ ที่เป็นนามสกุลของ นายดอกรัก บุญนำ..” นิคเข้าสวมกอดนายดอกรัก “ผมไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรนะแต่พ่อเป็นคนเริ่มพูดถึง ช่างมันเถอะ ผมจะคือใครผมก็คือลูกของพ่อ ลูกที่พ่อเลี้ยงดูมาจนเติบโตเป็นหนุ่มทุกวันนี้” “เออ..” นายดอกรักจนมุมกับคำพูดและอ้อมกอดของลูกชาย ..... หลังจากนายดอกรักหลับ นิคออกมาเดินเล่น เห็นจักรยานประจำตัวจอดอยู่เตือนให้นึกถึงอาชีพที่เคยทำ..หรือเขาจะไปวาดรูปขายที่ตลาดนัดตามเดิม แม้จะมีรายได้ไม่มากแต่พอเป็นค่าใช้จ่ายประจำวันและอาจมีเงินเก็บเป็นค่ารักษาของพ่อ แต่..เอกอาจจะหาเขาเจอจากที่นั่น และระหว่างอยู่ที่ตลาดพ่อจะอยู่กับใคร ถ้าพาไปด้วยพ่ออาจหายไปอย่างวันที่มีชุมนุมม็อบ..หรือจะโทรฯ ให้ทัพทักษ์มาช่วยดูแลพ่อในบางวันที่พ่อมีอาการส่อว่าจะอัลไซเมอร์ “สวัสดีครับคุณทัพทักษ์..” นิคโทรฯ หาทัพทักษ์ทันทีที่ไตร่ตรองเรียบร้อย “ผมนิคเองครับ เป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือ?” นิคพร้อมรับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ..... “สวัสดีครับคุณแคท..” ขณะเดียวกันเอกสรรโทรฯ หาสาวการันตี “ผมมีเรื่องปรึกษาเกี่ยวกับนายนิค” ทัพทักษ์จะมาทวงถามความเป็นเจ้าของจากนิค และ เอกสรรจะมาตามหาหัวใจของเขาหรือไม่..รถไฟฟ้าเอกและรถใต้ดินทัพทักษ์จะชนกันไหม ! . 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||||
 |
|
