.. การันตี .. บทที่ 17 .. .. การันตี .. .. บทที่ 17 .. .. อาจจะเป็นคนนี้ .. “ผมเอาไส้หมูทอดมาให้คุณแคทลองทาน..” เอกสรรวางกล่องใส้หมูบนเคาน์เตอร์กาแฟ “ขอบคุณค่ะ..” แคทเปิดกล่องหยิบไส้หมูทอดเข้าปากทันที “กรอบอร่อยจัง..เคี้ยว ๆ ไปแคทว่าเหมือนอะไรสักอย่างน้าา า ..” แคทหยิบเข้าปากอีกชิ้น “เหมือนแคปหมู !” “ฮึ !” เอกแกล้งร้อง “วันหลังผมไม่เอามาให้แล้ว คุณการันตีซื้อแคปหมูมากินเถอะ” “ฮะ ๆ แคทล้อเล่น แต่มันเหมือนจริง ๆ นะ..” แคทรีบหยิบแก้วกาแฟวางสอดเข้าไปในเครื่อง “เดี๋ยวแคททำลาเต้ไปให้นะ คุณเอกขึ้นไปหานิคก่อน..ร้อนหรือเย็นล่ะคะ” “ไม่รบกวนหรอกครับ..ฮะ ๆ เย็นแล้วกัน ฮะ ๆ” เอกเดินหัวเราะขึ้นบันได . “เราเอาออส่วนกระทะร้อนมาฝากพ่อ..” เอกวางห่ออาหารลงบนโต๊ะ “ข้าวผัดปู เป็ดพะโล้ กระเพาะปลาน้ำแดงและไส้หมูทอด” “โอ้โฮตั้งเยอะแยะเรากินไม่หมดหรอก” นิคจูงนายดอกรักนั่งโต๊ะอาหาร “เราช่วยกิน..” แคทเดินขึ้นบันไดมาพร้องลาเต้เย็นสองแก้วและมอคค่าเย็นหนึ่งแก้ว “ที่ร้านไม่ขาดทุนแย่หรือลูกชายแอบขโมยมาอย่างนี้” “ยุให้ผมเอามาเยอะ ๆ สิไม่ว่า ที่บ้านผมชอบ..” เอกพูดค้างไว้แค่นั้น..ตามองที่นิค “ชอบเราหรือ?” แคทหยิบไส้หมูทอดเข้าปาก “มั่ว ๆๆ” เอกรั้งมือแคท “เธอไม่ได้ไปที่ร้านสักหน่อย และอย่าแย่งไส้หมูของนิคสิ !” “แหม ๆ หวงให้แฟน..เราไปขายกาแฟดีกว่า” แคทลงบันไดไป ..... “สงสัยละคร รักในความทรงจำ คงต้องเลื่อนการแสดงออกไป..” เอกสรรเอ่ยขึ้นหลังจากกินอาหารเรียบร้อย “คุณอัครพล ผู้อำนวยการเกรงว่าสถานการณ์บ้านเมืองยังไม่เรียบร้อย คาดเดาอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น” “จะยกเลิกไหม?” นิครู้สึกกังวล เพราะถ้า รักในความทรงจำ ยกเลิกการแสดงเขาจะต้องมีปัญหาเรื่องหนี้สินกับทัพทักษ์ ถึงแม้ทัพทักษ์จะไม่ได้ทวงถามและหายหน้าไปก็ตาม “เราว่าคงไม่ยกเลิกหรอก คุณอรรคพลลงทุนไปมาก อะไร ๆ ก็ลงตัวแล้ว..” เอกกุมมือนิค “เรารู้ว่านายกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายของพ่อทั้งที่เป็นหนี้อยู่กับนายทัพทักษ์และรายจ่ายที่จะต้องมีมาอีก” “ได้ข่าวไหมว่าลุงตู่จะกลับมาเป็นายกรัฐมนตรีอีก” นิคเปลี่ยนเรื่อง “เป็นได้หรือ..ท่านถูกศาลรัฐธรรมนูญตัดสินแล้วนี่นะ และตอนนี้ท่านก็ทำหน้าที่องคมนตรีอยู่ไม่ใช่หรือ?” “เราไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่หรอก ดูข่าวจากยูทูปน่ะ..ตอนที่ลุงตู่เป็นนายกรัฐมนตรีเรายังเป็นวัยรุ่น..” “วัยรุ่นนี่นะ?..นายเพิ่งอายุสิบกว่าปีเองจะรู้เรื่องอะไรกับเขา” “แต่เดี๋ยวนี้เราอายุสิบเก้าปีเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดูข่าว พิจารณาเหตุผลตามข่าวแล้วรู้เรื่อง” “ผู้ใหญ่จริง !” เอกยิ้มขำ “ว่าแต่..” นิคเปลี่ยนเรื่องอีก “ถ้าละครถูกยกเลิกจริง เราจะทำอย่างไรกับเรื่องเงินที่ทัพทักษ์ให้ยืม” “เคยพูดแล้วไงว่าจะใช้คืนให้เอง จำไม่ได้หรือ?” “รบกวน เบียดเบียนนาย..” นิคหน้าม่อย “ไม่ดีกว่า” “พูดไม่รู้เรื่อง !” เอกแกล้งโมโห “พ่อแม่พี่น้องนายจะว่าอย่างไรที่นายเอาเงินของที่บ้านมาให้เรา” “พ่อรู้เรื่อง พ่ออนุญาตแล้ว..จบนะ !” “นายจะดีกับเรามากมายทำไม..พบกันใหม่ ๆ เรายังกวนนายด้วยซ้ำ นายเองก็ไม่ชอบเราสักเท่าไหร่” “เดี๋ยวนี้ชอบแล้วไง..ความจริงชอบตั้งแต่แรกแล้ว แกล้งทำว่าไม่ชอบไปอย่างนั้นเอง” “แล้ว..แล้ว..” นิคอ้ำอึ้ง “ไม่ต้องเลย..ไม่ต้องเลย จำได้ไหมเกือบฉากสุดท้ายที่เป็นภาพรถโบราณเต็มเวที เราและนายร้องเพลงประสานเสียงกัน เพลง “อาจจะเป็นคนนี้” “ผ่านความระทม เกือบจมน้ำตา ช้ำมานานเท่าไหร่ ถูกทำลาย หมดจนไม่เหลืออะไร มีเพียงความอ้างว้าง พอมีใครสักคน เดินเข้ามา เป็นความหวังอันใหม่ ใจจึงทุ่มเทไป อย่างเลื่อนลอย เผื่อจะเป็นคนนี้ ที่เราเฝ้าคอยไขว่คว้า ที่เรา คอยมองหา ที่คงไม่ทำให้เรา ช้ำใจ อาจจะเป็นคนนี้ ที่ใจจะไม่โหดร้าย เกินไป หวัง ว่าใจ เขาคงดี . . 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||||
 |
|
