.. การันตี .. บทที่ 15 .. .. การันตี .. .. บทที่ 15 .. .. พ่อหายไปในฝูงชน .. “วันนี้รถติดมากจัง” เอกบ่น “จีพีเอสแดงไปถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิเลย..” นิคมองจอบนแผงคอนโซล “กลับรถเถอะเอก” “ขับอ้อมไปทางไหนก็ติดทังนั้น ขามาจำไม่ได้หรือกว่าจะถึงร้านของผม อีกอย่างรถมากแทบชนตูดกันอย่างนี้กลับรถไม่ได้แน่” “แต่ยังเคลื่อนไปได้เรื่อย ๆ” นิคเปิดกระจกชะโงกดูข้างทาง “มีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่..เอ๊ะ ! มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือ?” “ติ้งติ่งติ้งติ้ง..” มือถึงของนิคดังขึ้น “อยู่ไหน?” เสียงแคทในมือถือ “กำลังจะกลับบ้าน” “อย่าผ่านไปแถวอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมินะ การจราจรติดขัดมากถึงขั้นเป็นอัมพาต” “อ้าว ! ทำไมหรือ?” “ช่างไม่รู้อะไรเล้ย..มัวแต่หวานกันทั้งวันทั้งคืน” แคทบ่น “อะไร ๆ” นิคยิ้มกับมือถือ “อะไร?” เอกถามนิค “แคทหาว่าเราหวานกันจนไม่รู้สถานการณ์อะไรสักอย่างนี่แหละ” “มีอะไรหรือครับคุณการันตี” เอกเอียงหน้าส่งเสียงดังเข้ามือถือของนิค “เปิดให้ ๆ” นิคกดปุ่มเปิดลำโพง “คนทั้งประเทศรู้ว่าวันนี้เป็นวันนัดชุมนุมขับไล่นายกที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ..ข่าวตั้งหลายวันแล้วไม่รู้เรื่องกับเขาบ้างรึ?” “ก็พอรู้อยู่บ้าง แต่พอดีผมมีเรื่องส่วนตัวให้ต้องจัดการหลายเรื่อง ไม่ใช่ไม่รักประเทศนะแต่ทำอย่างไรได้” เอกตอบ “เกน้ำมันอยู่แค่ไหนล่ะ?” “แหม ๆ” เอกแกล้งส่งเสียง “เราไม่มีรถเหมือนนายแต่มีความรู้ความรอบคอบย่ะ” “ขอบคุณนะที่เป็นห่วง รถกำลังเข้าเขตอนุสาวรีย์แล้ว วางหูก่อนนะ บาย” การจราจรติดขัดก็จริงแต่รถยังวิ่งไปได้เรื่อย ๆ แม้ไม่คล่องตัวนัก เหลือเพียงเลนเดียวสุดขอบถนนเดิม ประชาชนยืนอออยู่สองฟากที่รถเคลื่อนผ่านฟังคำปราศรัยของนักการเมืองและผู้ที่เคยมีบทบาททางการเมือง เกือบทุกคนมีสีหน้าแจ่มใสยิ้มแย้มพูดคุยกัน ในมือถือธงไตรรงค์เล็กบ้างใหญ่บ้าง ผู้คนที่ชุมนุมอยู่มีทุกเพศวัย วัยหนุ่มสาว กลางคนและสูงอายุ วัยหนุ่มสาวมีสีหน้าจริงจัง กลางคนรับรู้และอยากได้รับความถูกต้อง ผู้สูงอายุเต็มไปด้วยอุดมการณ์และความหวังให้ประเทศมีความสุขอย่างอดีตที่ผ่านมา เขาเหล่านั้นโดยเฉพาะเธอ ๆ จึงรื่นเริงเป็นพิเศษกว่าใคร ๆ “นั่น !” นายดอกรักเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ขึ้นรถมา..เขาชี้มือไปที่ข้างทาง “อะไรหรือพ่อ?” นิคหันไปถาม “คนแก่ในรถวีลแชร์..” เอกชะลอรถลงจนเป็นการจอดเพราะรถคันหน้าจอดแล้วพาวีลแชร์คันนั้นออกจากรถ เข็นไปที่รถพยาบาลที่จอดรอให้บริการในกรณีที่มีคนป่วยในการชุมนุม “เป็นอะไรนะ?” นิคเปิดกระจก ปลดล็อคขยับประตูรถออกดู..รู้ต่อมาว่าญาติกำลังพาผู้สูงอายุไปโรงพยาบาลราชวิถี แต่ผู้ป่วยเกิดหน้ามืดกะทันหันจึงแวะเข้ารถพยาบาลที่มีคุณหมอประจำการอยู่เพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน “โป๊ะ..” นิคดึงประตูรถปิด..เอกเหยียบคันเร่ง “ระวังหน่อยครับ !” เสียงเตือนดังขึ้นข้างรถของเอก “อะไรหรือ?” เอกหันไปดูพร้อมนิค แต่ภาพที่เห็นทำให้นิคต้องร้องออกมา “พ่อ !” นิคเห็นหลังพ่อไว ๆ เข้าไปในกลุ่มประชาชน “นิครีบตามลงไปเลยนะ..” เอกร้อนรน เขาสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นตั้งแต่ได้ยินเสียงปิดประตูรถที่เหมือนเป็นเสียงแอคโค่เพราะประตูปิดพร้อมกันสองด้าน “เราไปหาที่จอดแล้วจะตามไปช่วย” “พ่อ..” นิคเดินแทรกไปในฝูงชน ปากพร่ำเรียกพ่อที่ถูกกลบด้วยเสียงปราศรัยและเสียงโห่ร้อง ถ้าหาพ่อไม่พบนิคคงเสียใจมากเพราะเขาเป็นคนปลดล็อคประตูทำให้พ่อเปิดออกไปได้..เขาจะหาพ่อเจอไหม ! . 
|
BlogGang Popular Award#21
 สมาชิกหมายเลข 2607062
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
