วันนี้ ( 22 กุมภาพันธ์ ) เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว

ชายหนุ่มผมยาวชาวไทยนายหนึ่ง ได้ตัดสินใจที่จะเริ่มเขียนบล็อก

เขาคิดว่าตัวเองมีของ เลยจะหาที่ปล่อยของซักหน่อย

หลังจากได้แต่ปล่อยมันลงในบันทึกส่วนตัว มาหลายปีดีดัก

เขาทดลองเขียนลงในหลายๆเว็บ

สุดท้ายก็มาถูกใจกับบล็อกแก็ง ที่มีระบบการจัดการที่ง่ายๆ

ไม่ซับซ้อน และมีบล็อกเกอร์ ที่ค่อนข้างสูงอายุกันแล้วเป็นส่วนใหญ่

เรียกได้ว่า พูดจากันรู้เรื่องแล้วว่างั้นเถอะ

ก็เลยปักหลักเขียนมันอยู่ที่นี่

.

.

.


ช่วงนี้ เริ่มจะเข้าขั้นทุติยภูมิ

ต่อมติสต์เริ่มขยายตัว กินไปถึงตับอ่อน

คิดอยากจะวาดการ์ตูนขึ้นมาซะงั้น

ก็เพราะคิดว่า บางคนก็ไม่ชอบอ่านตัวหนังสือยาวๆ

แบบว่า ไม่ได้มีสมาธิขนาดนั้นว่างั้นเถอะ

ก็เลยอยากลองวาดดู ไม่รู้จะเวิร์คไหม?

แต่จะวาดทั้งที ก็ต้องมีสาระด้วยนะ

อ่านที เหมือนได้กินกล้วยน้ำว้าสองหวี

อะไรทำนองนั้น

.

.

.

วันนี้ของปีที่แล้ว กับวันนี้ของปีนี้

ต่างกันอย่างไร?

อย่างแรก คือวันนี้ อากาศชื้นกว่า

อย่างที่สอง กุมภาปีนี้ ดอกตาเบบูญ่า บานน้อยกว่า

สาม มีหมาเห่าข้างๆตึก หลายตัวกว่าเดิม

สี่ มีเสียงกบร้องมาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่แสบคอกันบ้างรึไงนะ?

ห้า มีคอมเม้นต์ในบ้าน เยอะกว่าเดิมนิดหน่อย จากที่วันแรก มีห้าเม้นต์

หก อายุมากกว่าปีที่แล้ว หนึ่งปี

เจ็ด เราเขียนเอนทรี่นี้ ผ่านโน๊ตบุ๊ก ส่วนปีที่แล้ว เขียนผ่านพีซี


แปด เราเขียนเอนทรี่นี้ โดยไม่ได้ใส่กางเกงใน ( ความอุบาทว์เฉพาะตัว

ห้ามลอกเลียนแบบ )

เก้า วันนี้เขียนด้วยอารมณ์เศร้ากว่า


สิบ เหตุการณ์บ้านเมือง เห่ยแตกกว่า


.

.

.

ลักษณะงานเขียนของเป็ดสวรรค์

กลั่นมาจากจินตนาการล้วนๆ

เก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ คือการเขียนแบบด้นสด

อิมโพรไวซ์กันแบบควันกรุ่นๆ

คิดอะไรออกก็เขียนอันนั้น

เวลาที่เขียนหนังสือ เขาจะรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์

ถ้าใครไม่รู้จักภวังค์ ลองจินตนาการถึงกาละมังดูนะ

มันคล้ายๆกันนั่นแหละ

เหมือนตอนเอาหัวจุ่มลงไปในกาละมังที่เต็มไปด้วยน้ำ แล้วหัวเราะดังๆ

แต่ยังหายใจได้อยู่น่ะ

.

.

.

สิ่งที่พยายามทำอยู่ก็คือ

การผสมแนวคิดปรัชญาชีวิตเข้ากับจินตนาการอันหลุดโลกของตัวเอง

และสิ่งที่ยังไม่เจอ ก็คือส่วนผสมที่พอดี ระหว่างเสียงหัวเราะ

และเนื้อความที่ต้องครุ่นคิด

คิดว่า มันมันไม่ได้จังหวะที่เหมาะสม

เหมือนมวยที่ต่อยไม่เป็นจังหวะ

และนี่ก็ถือเป็นจุดด้อย ของการเขียนแบบอิมโพรไวซ์

มันสด ตามอารมณ์คนเขียน

แต่นี่ไม่ใช่หนังสือ ที่เป็นเล่มๆ

อารมณ์ของคนอ่านในขณะที่อ่านเนื้อหาในบล็อก จึงเป็นสิ่งสำคัญ

จะมีซักกี่คน ที่ตั้งใจเสพย์สิ่งที่เราต้องการสื่อได้มากพอ?

คำตอบคืออาจจะไม่มีเลย !!

.



.



.

แต่มาวันนี้ เรารู้ว่านั่น ไม่สำคัญเท่ากับว่า

คนที่มาอ่าน เขาได้อะไร ไปในอารมณ์ขณะที่เขาอ่าน

ผสมกับการนับเสนอในแบบของเรามากกว่า

นั่นต่างหากที่น่าตื่นเต้น

เพราะการพยายามยัดเยียดสิ่งที่ตัวเองต้องการนำเสนอเพียงฝ่ายเดียว

ก็ดูจะขาดศิลปะมากไปหน่อย

.

.

.

ไม่มีใครรู้ ว่าบล็อกนี้ จะปิดตัวลงไปเมื่อใด?

แม้กระทั่งตัวผมเอง

อาจจะจะเป็นวันที่ไม่มีคนมาแสดงความเห็นในสิ่งที่ผมเสนออีกต่อไป?

หรืออาจจะเป็นวันที่ผมหมดไฟ ที่จะประกาศตัวตนให้คนได้รู้จักในซักวันหนึ่ง

ซึงมันอาจจะหมายถึงวันพรุ่งนี้ ก็ได้?

ใครจะไปรู้?

ก็บอกแล้ว ว่าไม่มีใครรู้

.

.

.

ณ ขณะที่ผมนั่งพิมพ์ข้อความเหล่านี้อยู่

ผมยังคงสนุก กับการได้ขุดคุ้ยความคิดของตัวเอง

เอามันมาปรุง เป็นเนื้อหาในแต่ละวัน

เมื่อไหร่เครื่องปรุงหมด ผมก็คงต้องหยุด

หรือถ้าผมพบว่า มันมีแต่เมนูอาหารแบบเก่าๆ

ผมก็คงต้องพัก ไปหาเครื่องปรุงใหม่ๆมาเพิ่ม

.

.

.



ความสุขอย่างหนึ่งของคนเขียน

คือการได้รู้ว่า คนที่อ่านสิ่งที่เขาเขียนแล้วมีความสุข

แต่ถ้าไม่..อย่างน้อยก็ควรทานอาหารที่ปรุงสุกนะ

.

.

.
----------------------------


ลงนาม

เป็ดสวรรค์

ฉันอยากเห็นเป็ดมีใบหูที่สวยงาม









----------------------



ปอลิงกัง

ยินดีด้วยครับ คุณเป็ดสวรรค์

คุณปล่อยของมาครบหนึ่งปีแล้ว

ขอหอมแก้มทีนึง

ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด