โมเดลการพัฒนาแลนด์บริดจ์ ปีนัง หรือ ภูเก็ต
เนื่องจากรัฐบาลปูแดง ต้องการที่จะผลักดันโครงการนี้อย่างแข็งขัน และในฐานนะที่ผู้เขียนชอบเรื่องระบบโลจิสติก จึงขอเสนอ 2 โมเดลทางเลือกในการพัฒนาแลนด์บริดจ์เสนอนี้
ฝังสตูล
1. หากเน้น เมืองท่า การค้า การขนส่ง ธุรกิจ และมีการท่องเที่ยว กับการเกษตร ประมง มาเสริม ต้องใช้โมเดลการพัฒนาแบบเมืองปีนัง หรือไม่ก็ เมืองมะละกา
กล่าวคือ เมืองปีนัง เป็นเมืองท่า และ การค้า เต็มรูปแบบ ในขณะที่ก็ยังเป็นเมืองการท่องเที่ยวด้วย ที่ปีนัง มีการกัน พื้นที่ ด้านตะวันตกของเกาะปีนัง เป็นเขตอนุรักษ์ มีคนไปท่องเที่ยวที่ปีนังจำนวนมาก
ส่วนมะละกา นอกจากจะเป็นเมืองท่าที่สำคัญของมาเลเซียแล้ว ยังเป็นมรดกโลกอีกต่างหาก ดังนั้น การพัฒนา กับการอนุรักษ์ มันไปคู่กันได้ ขึ้นอยู่กับการบริหารจัดการ
ปล. ร่องน้ำลึก ระหว่างเกาะตะรุเตา กับเกาะอาดัง คาดว่า จะมีคลื่นจากเรือสร้างผลกระทบต่อเกาะทั้ง 2 ได้ แต่หากมาการวางแนว ประการังเทียม ขนานร่องน้ำ ก็จะเป็นการลดผลกระทบที่จะเกิดจากเรือได้
2.หากต้องการเน้นการท่องเที่ยว และภาคบริการ แต่มีการค้า และธุรกิจมาเสริมนิดหน่อย ก็ควรใช้โมเดลการพัฒนาแบบ "ภูเก็ต"
เนื่องจากทะเลสตูลสวยมาก เกาะตะรุเตา เกาะอาดัง เกาะราวี เกาะลิดี เกาะเขาใหญ่ เกาะตะเกียง มันสุดยอดจริงๆ
แต่ปัจจุบันการเข้าไปเที่ยวในทะเลฝั่งสตูล มันยากมาก หากว่า สามารถต่อทางรถไฟจากหาดใหญ่ เข้าไปได้ และมีท่าเรือขนาดกลาง(ท่าเรืออเนกประสงค์) ที่ปากบารา รองรับการท่องเที่ยว เชื่อมโยงกับเกาะลังกาวี
โอกาสคือ ในอนาคต การเดินทางของผู้คนในภูมิภาคนี้ จะเดินทางโดยรถไฟเป็นหลัก โดยเฉพาะ รถไฟที่เชื่อมไปถึงประเทศจีน เพราะคนจีนจำนวนมาก ในจำนวนกว่า 1,400 ล้านคน "ไม่เคยเห็นทะเล" ก็เหมือนกับ คนไทยจำนวนมาก "ไม่เคยเห็นหิมะ" จึงเป็นโอกาสของสตูลมากๆ
การจะพัฒนาการท่องเที่ยวได้นั้น แหล่งท่องเที่ยวนั้นต้องเข้าถึงง่าย และหลายช่องทาง
3.หากว่า การอนุรักษ์ หมายถึง ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน ปล่อยให้ธรรมชาติดูแลตัวเอง เช่น ภูเขาหัวโล้นถ้าเราไม่ไปยุ่งกับมัน อีก20 ปี มันก็จะกลายเป็นป่า หรือแม้แต่กองขยะ เขตมลพิษ ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับมัน ธรรมชาติก็จะฟื้นฟูตัวเองได้
ก็หมายถึง รถไฟก็ไม่เอา ถนนเชื่อมมาเลเซียก็ไม่เอา ท่าเรือเอนกประสงค์ก็ไม่เอา อันนี้ก็..... แล้วแต่แล้วกัน
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [