เสี่ยงกับความฝันที่หวังวาดเอง

“สิ่งที่ทำเพื่อตัวเองจะตายไปพร้อมตัวเรา สิ่งที่ทำเพื่อคนอื่นจะยังคงอยู่ตลอดไป”

ชีวิตผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้ครึ่งหนึ่งตามอายุขัยเฉลี่ยของผู้ชายไทยแล้ว
ระยะทางขนาดนี้ก็ไกลพอดูนะ หันมองกลับไปข้างหลังอาจมองไม่เห็นใครอีกหลายคนที่กำลังตามๆเรามา “เราโชคดีนะที่เดินทางมาได้ขนาดนี้” แต่เมื่อมองอีกทีไปเบื้องหน้า หลายๆคนกำลังทิ้งห่างเราออกไปทุกทีๆ ไม่ใช่เพียงแค่ห่างด้วยระยะการเดินทางของชีวิต เขาห่างเราออกไปซึ่งใกล้กับความสำเร็จมากกว่าเรา และหลายคนก็ได้พบแล้วกับความสุขที่แท้จริงของมนุษย์ที่พึงจะมี มีความรัก มีครอบครัว มีเงิน มีทอง มีบ้าน มีที่ดิน มีรถยนต์ และมีความสุข ต่างคนก็ต่างยังมีความหวังว่าจะอยู่กับความสุขที่ได้มาครบถ้วนแล้วให้เนิ่นนานที่สุดและมีๆๆเพิ่มยิ่งขึ้นไป

หันมามองตัวเราเอง เมื่อสำรวจสิ่งรอบกาย สิ่งที่กล่าวมาก่อนหน้า เรายังไม่มีแม้เพียงสักอย่างเดียวเลย
และยังคงไปไม่ถึงสิ่งที่วาดฝันอีกต่อไปเรื่อยๆ เรายังเท่าทุน คือไม่ได้สิ่งใหม่ใดๆเพิ่ม และไม่ได้เสียสิ่งใดไป(เพราะไม่เคยมีมาก่อนทั้งสิ้น) ถ้าพูดปลอบใจตัวเองหน่อย คงต้องบอกว่า "ไม่แย่กว่าคนอื่นก็ดีแค่ไหนแล้ว"

“ความรัก” น่าจะคือแรงผลักดันสำคัญที่จะนำพาให้ก้าวไปถึงการมีสิ่งต่างๆได้(เร็วขึ้น) ผมเชื่ออย่างนั้นนะ และเท่าที่เห็นหลายครอบครัว(ที่มีพร้อมและอบอุ่น)ก็ร่วมกันสร้างความฝันโดยเริ่มต้นจากความรักเช่นกัน

ผมกำลังจะซื้อคอนโดฯห้องหนึ่งซึ่งราคาไม่แพงนัก ถ้าผมได้ครอบครองของสิ่งนี้ ผมก็จะเริ่มมีกับเขาบ้างแล้ว
เพราะความรักหรือเปล่า? ที่เริ่มนำพาสิ่งเหล่านี้มาหาผม
สาเหตุที่ผมจะซื้อคอนโดฯ มันมาจากหลากปัจจัย
- เราจะมีที่อยู่เป็นของตัวเองสักที
- ดีกว่าเช่า(อพาร์ตเม้นท์)เขาอยู่แล้วไม่ได้อะไร
- ใกล้ที่ทำงาน
- ประหยัดค่าเดินทางกว่าที่เดิม
แต่ว่าที่บอกมาข้างบน มันคือเหตุผลหลอกๆ ที่พอจะสามารถใช้บอกกับคนทั่วไปได้ว่า ทำไม?ต้องเป็นคอนโดฯ
ทำไม?ถึงเลือกที่จะซื้อแถวนั้น

ส่วนเหตุผลจริงๆของผม และผมก็รู้อยู่คนเดียวก็คือ ที่นั่นจะอยู่ใกล้กับบ้านของคนที่ผมรัก ซึ่งมีระยะห่างกัน ถ้าวัดจากแนวตรงคงไม่ไกลเกินกว่า 500 เมตร. หรือห่างกัน 2 ซอย ซึ่งเท่ากับ 1 ป้ายรถเมล์ในการคมนาคมทางรถ

คนรักกันต้องใกล้กันที่ใจไม่ใช่ที่กาย ใครๆก็ว่าแบบนี้ทั้งนั้น แต่สำหรับผมถ้าเรารักกันหรือเธอรักฉันจริง
ผมก็คงเห็นด้วยกับคำพูดเช่นนั้น แต่เรายังไม่ใช่แบบนั้น

ไหนอุปสรรคจากคนแวดล้อมรอบข้างทั้งหลาย ซึ่งไม่เคยมีใครยอมรับรู้เรื่องเรา ไหนจะสิ่งอื่นๆที่ผมยังรอเวลาให้ใครๆได้พิสูจน์ เหตุนี้ผมจึงทำได้เพียงเพิ่มระยะเวลา(ที่ได้อยู่ด้วยกัน)ระหว่างเราให้มากขึ้นเกี่ยวใจเธอเอาไว้ให้คงอยู่ตลอดไป ไม่อยากให้ความผูกพันที่นับวันเหลือน้อยให้มันลดน้อยลงไปอีก

ผมไม่ได้ต้องการทำเพื่อให้ใครมารับรู้ว่าเราคบกันหรือไปมาหากัน ผมทำก็เพื่อเราสองคนที่จะรู้กันเพียงสองเรา ว่ามันจะเป็นที่ของเรา เราจะแต่งห้อง(เล็กๆ)ของเราให้น่าอยู่ และเราจะได้เจอกันบ่อยขึ้น ทำกับข้าวกินกันอย่างเอร็ดอร่อย และเธอจะไม่ต้องรีบกลับบ้านก่อนสองทุ่มเหมือนที่ผ่านๆมา ...... ทั้งหมดนั้นคือความคิดของผมเองฝ่ายเดียว

ฝันที่ผมแอบวาด ก็สำเร็จลุล่วงไปทีละขั้น ละเลงสี เก็บรายละเอียด(ในความฝัน)จนได้ภาพที่สมบูรณ์แบบ ผมแอบยืนย้มกับผลงานและเตรียมหาซื้อกรอบสวยๆมาใส่ให้มันดูดี... แต่ภาพที่ผมตระเตรียมไว้กลับถูกสายลมใจร้ายพัดไปหล่นลอยอยู่ในลำคลองสีสันละลายไปกับสายน้ำ....เจ้าของห้องเปลี่ยนใจจะอยู่ที่ห้องนั้นต่อ จึงขอยกเลิกนัดเซ็นต์สัญญาซื้อ-ขายไปเมื่อวานนี้.

ผมไม่เสียใจ ไม่ได้ผิดหวังกับความฝันที่ก่อตัวทิ้งไว้ เพราะผมรู้ว่า วันข้างหน้าจะเป็นคำตอบที่บอกผมเองว่าการไม่มีที่แห่งนั้นในวันนี้คือสิ่งที่ถูกต้องแล้วสำหรับผมหรือเปล่า ก็อาจเป็นไปได้....ใครจะไปล่วงรู้ ว่า อีก 5-6 ปีข้างหน้า ผมอาจต้องฝึกความอดทนเพื่อพบกับความเจ็บปวดที่มากว่า ถ้าวันนั้น(ในอนาคต) คนที่ผมรักขับรถไปรับ-ส่งลูกสาวของเธอที่โรงเรียน ซึ่งผมต้องสัญจรผ่านไปมาทุกวัน เด็กน้อยน่ารักคนนั้นคงต้องยกมือไหว้สวัสดีผม
“สวัสดีคุณลุง...ก่อนสิคะ”
“ซาหวัดดีค่าคุณลุง....เมื่อไหร่คุณลุงจะแต่งงานคะ”
ผมขอดีใจกับวันนี้ ถ้าหากจะต้องมีวันนั้นจริง

หรือนี่อาจเป็นความหวังดีจากเบื้องบนที่หวังดีต่อผม...ไม่ให้เดินทางไปพบบางสิ่งที่จะเจ็บปวด ให้มากไปกว่าวันนี้....

Create Date : 24 สิงหาคม 2549 Last Update : 25 สิงหาคม 2549 10:34:51 น. Counter : 451 Pageviews.		10 comments
Share Tweet

	สวัสดีปีใหม่ Rain_sk (1 ม.ค. 2567 21:38:33 น.)		พบเจอภาพอะไร? ส่วนหนึ่งของภาพน่าสนใจจึงตัดมาใช้ คุกกี้คามุอิ (1 ม.ค. 2567 03:56:23 น.)
	ไม่ลอดช่องโหว่ ปัญญา Dh (2 ม.ค. 2567 13:44:30 น.)		No. 1259 สาระเกือบมี (ตอนทำงานที่ใหม่ ถูกลองดี) ไวน์กับสายน้ำ (1 ม.ค. 2567 05:58:05 น.)