มาจากบ้าน(นอก)
วันก่อนหลายครั้งได้เดินทางไปเขตชายแดนพม่าเดินเข้าหมู่บ้าน ยามเย็นเห็นสภาพชนบทอีกครั้งหลั้งจากห่างเหินมาพอสมควร นึกถึง กวีบทหนึ่ง ประมาณปี 2526 คนแต่งใช้นามว่า แสงไฟวลีตะวัน จนบัดนี้ยังไม่รู่ว่าเป็นใคร แต่ยังจำกวีของเขาได้ เห็นบรรยากาศ ของเด็กบ้านนอก และนึกถึงเยาวชนที่กำลังเรียนหนังสือตามสถาบันต่างๆใน กทม
หลายปีที่เจ้าจากบ้านนอก เมื่อวันดอกพะยอมหอมกลบทุ่ง
ดวงใจแม่จากนาเข้ามากรุง ใจเจ้ามุ่งสรรหาวิชาการ
หลายฤดูกระโดนแดงผลิ ดอก คืนวันผันบอกเวลาผ่าน
พะยอมไพรทิ้งกลีบไว้กลางลาน เหลือเพียงรอยกร้ากร้านยืนแห้งตาย
หลายปีที่ผ่านช่างผันผวน ฝนฟ้าแปรปรวนปุยเมฆหาย
ดินดานด้านแข็งแล้งร้าย โรคภัยโรคร้ายมารายรุม
บนครูหมอโนราห์ศรีมาลาแล้ว ไร้วี่แววมรสุม
เชิญพระภูมิที่นามาประชุม คนกระพุ่มมือเมื่อไม่เห็นมา
..................................
ทำวัวทำควายได้ไหมเจ้า ทำยาเป่าขจัด พยาธิหนอน
ทำควายเทียมแทนไอ้โนดควายถึกตอน ด้วยวิชาการวิชากอนที่ร่ำเรียน
ต้องขออภัยถ้าเนื้อหาผิดไปจากเดิมและยังมีอีกจำไม่ได้ ไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่ายังชอบกวีนี้อยู่ ตั้งแต่ปี 2526
ความหมายดี แต่จะมีนักศึกษาคนใดบ้างละที่จะนำสิ่งเหล่านี้ไปคิด ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมา กลับไปพัฒนาบ้านเกิด หรือชนบทของพวกเรามีบ้างไหม ถ้ามี....ขอส่งกำลังใจ
เพลง โสรยาหน้าจอ คงจะเข้ากับบรรยากาศ
เห็นบลอกเงียบๆจัง..
สะดุดตรงหัวข้อ บลอกเราและเธอ อะค่ะ
เพลงนี้เป็นเพลงโปรด
จริงๆอยากได้เพลงนี้ แต่ฟังไมได้ อะค่ะ
ชอบคาราวานค่ะ
แล้วก็ ใจริงอยากกลับบ้านนอกเหมือนกันค่ะ