ไม่ใช่แฟนใหม่ หนังสือใหม่ รึว่างานใหม่ หรอกนะ ช่วงนี้มีเรื่องใหม่ ในชีวิตเรื่องเดียว คือ "ผม..ทรงใหม่"
เราเองก็เหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่ ที่ชอบผมยาว สลวย สวย เก๋ แต่ว่า ... ไม่มีความอดทนมากพอที่จะดูแล รักษา
ดูรูปตัวเองตอนเด็กๆ แล้ว มีผมยาวและน่าจะเป็นหยกศก ด้วย 
พอเข้าเรียนอนุบาลถึงประถมต้น ก็ไอ้ทรงกะลาครอบนั่นแหละ
คงเป็นเพราะแม่ไม่อยากเสียเวลาจัดการกับผมของลูกมากนัก (รึป่าว) ....
เราก็อยากถักเปีย ผูกโบว์สวยๆ ไปโรงเรียนกับเค้าบ้างเหมือนกัน
ก็มีตอน ป. 4 (มั๊ง) ได้มัดแกละอยู่พักนึง
ย้ายโรงเรียนใหม่ก็ตัดผมอีก ...ทีนี้พอเข้ามัธยม
ระเบียบเครื่องแต่งกายของนักเรียนม.ต้นสมัยนั้น คือ
ผมสั้นแค่ระดับปลายติ่งหู ติดกิ๊บ สีดำ เท่านั้น
เราก็เลย ต้องมาไว้ทรงกะลาครอบตามเดิม
ขึ้นม.ปลาย ไว้ผมยาวได้ แต่กำหนดโบว์ผูกผมเฉพาะสีดำ น้ำเงิน และน้ำตาล
ไม่แน่ใจว่า ช่วงนี้เราได้ไว้ผมยาวบ้างรึป่าว ....มีแต่รูปผมสั้นตามเคย
พอขยับขึ้นเรียนมหา' ลัย ต้องไปเรียนรังสิต ...ตื่นแต่เช้า ไม่อยากวุ่นวายกับผม
ก็เลยไว้ผมสั้นอีกเช่นเดิม เพียงแต่จะซอย จะสไลด์ก็ได้ ตามใจเรา
จนถึงปี 4 มาคิดว่า ...อยากสวยเวลารับปริญญาบ้าง
ความฝันที่จะมีผมยาวสลวย ปลิวลม (ระหน้า ระตา ชาวบ้าน) ยังมีอยู่
ก็พยายามทำใจไม่รำคาญ ความรกรุงรัง ไม่รำคาญเวลาสระผมหนาๆ แล้วใช้เวลานานกว่าผมจะแห้ง
ก็เลยได้ผมยาวเลยต้นคอ ในระดับที่คิดว่าพอจะเกล้าเวลารับปริญญาได้
ช่วงเวลานั้น ก็ได้งานทำ..ทำงานใหม่ๆ ก็ใส่ใจกับงาน ...ขยันขันแข็ง
...จนกลับมาสู่ความรู้สึกเดิมคือ รำคาญ เสียเวลา ทำผมตอนเช้า ...
ก็เลยตัด ก่อนถึงวันรับปริญญา 1 เดือน
จากนั้น เราก็ไว้ผมสั้นมาตลอด สลับกันระหว่าง บ๊อบ กับ ซอยสั้น
เปลี่ยนสีผมบ้างเป็นบางครั้งบางคราว
ผ่านมาหลายสิบปี
เริ่มรู้สึกเบื่อขี้หน้าตัวเอง
เบื่ออะไรต่อมิอะไรรอบตัว
แต่ เราจะไปเปลี่ยนมัน ก็ไม่ได้
เปลี่ยนได้แต่ตัวเราเอง
...ก็เลยตัดสินใจ "ดัดผม"
ก่อนจะทำ ก็คิดแล้ว คิดอีก นึกภาพตัวเองว่ามันจะออกมาเป็นยังไง
คนแนะนำรอบตัวเยอะแยะ
"ดัดเถอะ ....เปลี่ยนดูบ้าง ทรงนี้รับกับหน้าแน่ๆ"
"ผมดัด ไม่ต้องดูแลมากหรอก ไม่ต้องหวีเลยด้วย"
"ดัดเหอะ ...เราว่าสวยนะ"
"ดัดไปเถอะ ...ไม่แก่ไปกว่านี้หรอก"
"ผมดัดดูแลง่าย ไม่ต้องใช้หวีด้วยซ้ำ"
เลยตัดสินใจว่า
"เอาว่ะ ไม่ชอบก็แค่ ยืดออก" วิทยาการความงามก้าวหน้าแล้วนี่เนอะ
บอกช่างว่า ดัดทรงไหนก็ได้ ให้รับกับหน้ากลมๆ ของเราละกัน
ก็เลยได้ผมทรง
"จีจ้า" มา พร้อมคำแนะนำในการจัดแต่ง
OK คนที่บ้านบอกว่า
ใช้ได้ มีแต่
พ่อกับแม่ ที่
ไม่ชินกับผมลูกสาวเท่านั้นแหละ
วันจันทร์มาทำงาน ก็ยังได้รูปได้ทรงอยู่
ก็เพิ่งผ่านมือช่างทำผมมานี่นา
เลยเป็นที่ชอบอกชอบใจของคนที่ทำงาน ...
พอสระผมเท่านั้นแหละ ...ความลำบากก็เกิดขึ้น
ใครว่า ผมดัดดูแลง่ายฟะ ..ต้องใช้ผ้าซับน้ำ จะขยี้ รีดน้ำออกเหมือนเคยก็ไม่ได้
แล้วก็ต้องอาศัยไดร์เป่าผมช่วย ซึ่งเราก็ใช้ไม่ค่อยจะเป็น
แล้วก็ต้องใช้ครีม ใช้มูสในการแต่งทรงอีก
สรุปว่า มันก็เลยได้ทรงแปลก ในบางวัน
จนเมื่อวานมีงานพิธี...ก็เลยไปให้ช่างจัดทรงให้
เออ ....ดูเวลาเค้าทำ เหมือนง่ายเนอะ
แค่เอามูสมาลูบ ขยำ ขยี้ และยกลอนผม ....เสร็จล่ะ...สวยเชียว ...ออกงานได้
เป็นอันว่า เราคงต้องฝึกหัด จัดทรงเองไปเรื่อยๆ จนกว่าที่ดัดไว้จะคลายตัวไปเอง
ไม่งั้นนะ ต้องเสียเงินให้ช่างทำผม ทุกอาทิตย์ (รึวันเว้นวัน) แทนที่จะเป็นเดือนละครั้ง
ปล. (1)
ชอบรูปตัวเองตอนช่วงอายุนี้ที่สุดเลย
ปล. (2) ไม่มีอะไรพิเศษใน blog นี้ แค่อยากบันทึกไว้ว่า
ในที่สุด ฉันก็เปลี่ยนทรงผม ซะที แค่นั้นจริงๆ
ก็เพิ่งผ่านมือช่างทำผมมานี่นา 
ไม่เอาอะ ไม่ได้อยากประกวดนางงาม โฮ
ผู้ติดตามบล็อก : 39 คน [
ปล. เราก็เคยดัดค่ะ แต่เป็นคนไว้ผมยาว พอดัดลอนใหญ่ๆ แล้ว หน้าก็ไม่เปลี่ยนเท่าไหร่
ปปล. อยากดูรูปคุณนัทธ์ดัดผมจัง ...จีจ้า จีจ้า!!