รู้สึกแย่ ถึงแย่ที่สุด ก็เลยต้องมาเขียนบันทึกระบายไว้หน่อย
ช่วงนี้เหมือนชีวิตจะไม่ค่อยราบรื่นเอาซะเลย
ตั้งแต่ไร้ผู้จัดการแผนกมาตั้งแต่เดือนมีนาคม...ก็รู้สึกว่าอะไรๆ มันพ้นไปจากเราเลย
และที่สำคัญ ไม่มีวี่แว่วว่าบริษัทจะหาผู้จัดการคนใหม่ในแผนกนี้ซะที
ตอนนี้มีเพื่อนร่วมงานใหม่ 1 คน
มีเพื่อนร่วมห้องทำงานอีก 1 คน ที่เราไม่แ่น่ใจในสถานภาพของเธอ
ไม่ชัดเจนว่า เธอคนนั้นอยู่ใน status ใดกันแน่
และเพื่อนร่วมงานที่เข้ามาเมื่อ 3 เดือนนั้น กำลังจะจากลากัน
เพราะเธอไม่พ้น probation ซึ่งเราก็ไม่่รู้หรอกว่า สาเหตุที่แท้จริงคืออะไร
สรุปสั้นๆ ก็คือ เราไม่มีเจ้านายโดยตรงเป็นตัวเป็นตน
งานในความรับผิดชอบ ก็ไม่ชัดเจน
มันคล้ายๆ กับว่า ทุกเรื่องราวนั้น เราต้องรู้ ต้องทำ ต้องรับผิดชอบ
ภายในภาวะกดดันด้วยเรื่องผลประกอบการที่ "ท่าน" ตกลงกับบอร์ดเอาไว้
เราพยายามเสนอทางเลือกในการจัดกิจกรรมที่ทำให้เสียงบประมาณน้อยที่สุดแล้ว
แต่ "ท่าน" กลับมองว่า เราไม่พยายามหากิจกรรมที่สร้างรายได้เข้ามาทดแทน
อยากเอางบประมาณที่ต้องทำโน้น นั่น นี่ ราวสองแสนกว่าบาทนี้
ไป "จ้าง" บริษัทรับจัดงานมาจัดการทำซะ
เราว่าจะได้ผลลัพท์อย่างที่อยากได้มากกว่านะ
พอคิดวนเวียนในเรื่องนั้น เรื่องนี้มากเข้า
เราก็ทำงาน "ผิด" และทำงาน "พลาด"
เหมือนสติสตังจะไม่ค่อยอยู่กับตัวนัก
อย่างวันนี้ ...ก็เข้าไปช่วยงานฝ่ายปฏิบัติการ เพราะทางนั้นคนไม่พอ
และต้องจัดในสิ่งที่นายใหญ่ท่านมีนิมิตขึ้นมา ว่าควรทำ
ทั้งๆ ที่กดเครื่องคิดเลขคำนวณดูแล้ว ก็รู้ว่าเสียเงินลงไปอีก
ผลลัพท์ที่ได้ ไม่น่าจะคุ้มหรอก ..แต่ก็ OK ถ้ามองอีกมุมสิ่งที่ต้องทำวันนี้ คือ สร้างความรู้สึกใหม่ให้ลูกค้ากลุ่มใหม่
แต่แล้ว เราก็ "พลาด" เป็นความหละหลวมและไม่รอบคอบของเราเอง
ที่ไม่ให้น้องๆ เช็คจำนวนคนกับใบทะเบียน ก่อนที่จะพาลูกค้าลงเรือ
แล้วไง ...เที่ยวกันจบจบ ครบถ้วน ได้ความรู้และความประทับใจกันถ้วนหน้า
แต่กลับสร้างความไม่ประทับให้กับคนอีก 3 คนที่อุตส่าห์เดินทางมาไกล
นอกจากจะสำรองที่นั่งล่วงหน้าแล้ว เดินทางไปผิดทีแล้ว
เธอทั้ง 3 ก็มาถึงจุดนัดหมายได้ทันเวลาอยู่แล้วล่ะ
และขอเวลาไปหาอะไรทาน ...ตอนนั้นเราก็ว่า ยังทันอยู่
แล้วเราลืมพวกเธอทั้ง 3 คนไปได้ยังไงกัน ...เหมือนภาพจะหายไปจากความทรงจำเฉยๆ ซะงั้น
พอดีกว่า เรือมารอแล้ว ...เราก็เกรงจะเกิดปัญหา รอกันไป รอกันมา แบบอาทิตย์ที่แล้ว
ก็เลยพาผู้ร่วมทริปที่นั่งรอกันอยู่ ลงเรือ ...ไม่เช็คอะไร ก็สั่งออกเรือ
พอเรือเทียบส่งที่ท่าเรือในขากลับ...น้องๆ ที่ปฏิบัติงานก็รายงานว่่า
"พี่ พี่ลืมลูกค้าไป 3 คนนะ"
แล้วไงล่ะ ...ทริปก็จบไปแล้ว
เราก็รีบแจ้งขออภัยเป็นลายลักษณ์อักษรส่งไปก่อน ...
พรุ่งนี้หารือกับฝ่ายปฏิบัติการก่อน แล้วค่อยดำเนินการเรื่องอื่นต่อไป
พอกลับถึงบ้าน...เราก็พลาดอีกครั้ง เมื่อเทผักลงไปผัดทันที
ทั้งๆ ที่ตอนเห็นผักที่จะผัด ก็รู้ว่า ต้องลวกก่อน จะได้ออกมาเขียวสวย
เฮ้อ! เราได้ผัดผักที่ผัดนานไปนิดนึง แต่ก็กินได้อะน่ะ ...สีไม่สวยนักหรอก
แล้วนึกถึงวันพรุ่งนี้ ที่ต้องไปนั่งรายงาน ประเมินผลการงานกิจกรรมตลอดทั้งงาน
ก็พอจะได้เดาได้ถึงเสียง โน้น นั่น นี่ และนิมิตใหม่ๆ ของท่านขึ้นมาได้ทันที
ที่เราอยากได้ตอนนี้ มี 2 อย่างคือ
1) เครื่อง copy มนุษย์ จะขอ copy ตัวเองออกมาอีก 5-6 คน ให้รับงานไปทำคนละอย่าง
2) ผู้จัดการแผนก จะได้เข้าประชุมและตอบคำถามของท่าน และหารือสุมหัวคิดกับท่าน
เราเหนื่อยกับการต้องคอยคิด และลงมือทำ
อีกทั้งต้องคอยประสานความร่วมมือ ไม่รู้จักจบจักสิ้นซะทีแบบนี้
เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้่งใจ ...จริงๆ นะ
อยากอยู่สงบนิ่ง แล้วค่อยๆ ลงมือทำงานไปทีละอย่าง
เพื่อจะได้ไม่เกิดปัญหา เกิดความผิดพลาดขึ้นมาอีก
บันทึกไว้เตือนตัวเอง : เหตุเกิด ณ วันที่ 5 มิถุนายน 2554
เฮ้อ! เราได้ผัดผักที่ผัดนานไปนิดนึง แต่ก็กินได้อะน่ะ ...สีไม่สวยนักหรอก 
ผู้ติดตามบล็อก : 39 คน [
เมื่อรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณนัทธ์
เป็นห่วงจังค่ะ