~ เ ช้ า วั น นึ ง ที่ ฉั น ลื ม ต า. . . แ ล้ ว พ บ ว่ า เ ธ อ รั ก กั น น้ อ ย ล ง ~
เช้าวันนึงที่ฉันลืมตา...แล้วพบว่าเธอรักกันน้อยลง
Sandra
เช้าวันหนึ่งที่ฉันลืมตา
ด้วยต่างอารมณ์ที่มันแปลกไป
ถามตัวเองว่าคืออะไร
เหตุใดเธอจึงห่วงกันน้อยลง
บางทีหรือเราคบกันมานาน
ความหวานก็เลยห่างหาย
อะไรไม่รู้สะกิดหัวใจ ฉันเลยกลัว
ฉันยังอยากให้เรารักกันอยู่
รักให้นานเท่านาน
ฉันวิตกมากไป ฉันไหวหวั่น
แต่เธอต้องเข้าใจ กระซิบว่ารักซักคำเบาๆ
ให้เหมือนตอนคบกันใหม่
อยากมองเห็นเธอ ตรงนี้ใกล้ๆ
ให้รู้ว่าเราเหมือนเดิม
(ให้รู้ว่ายังรักฉัน)
เช้าวันหนึ่งที่ฉันลืมตา
และตื่นมาเจอเหมือนเธออยู่ไกล เสียงเย็นชา
มันยิ่งทำให้ ฉันรู้สึกเงียบเหงาเหลือเกิน
เธอยังเหมือนเดิม ยังเหมือนเมื่อวาน
ไม่ได้รักกันน้อยลง.
.
.
.
จะภาวนา
ฉันอาจไม่ลืมตา