เครียดคลายได้ถ้าใจคอยเป็น

อาจจะคอยแฟน คอยจดหมาย คอยงานเสร็จ หรือคอยคนเห็นคุณค่าของเรา ยิ่งคอยก็ยิ่งทุกข์ ไม่ใช่ทุกข์เพราะสิ่งที่คอยยังมาไม่ถึง แต่ทุกข์เพราะใจเร่งเร้าเผาลนต่างหาก...



คงไม่มีอะไรที่สามารถบงการระบบประสาทของเราได้ฉับพลันเท่ากับเสียงโทรศัพท์
ไม่ว่ากำลังกินข้าว ดูหนัง กำลังนอน หรือสั่งสอนลูกชายจอมซน

ทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ...
เป็นต้องรีบสาวเท้าหรือคว้ามือไปรับโทรศัพท์
อะไรที่กำลังทำอยู่ ต้องเลิกโดยฉับพลัน แม้จะสำคัญเพียงใดก็ตาม


ถ้ามนุษย์ต่างดาวเผอิญหลงมาที่โลกนี้
คงจะงงงวยว่าโทรศัพท์มีอะไรน่ากลัวหรือ
คนบนโลกนี้จึงชอบผลุนผลันไปรับคำบัญชาจากมัน

ที่จริงมนุษย์ต่างดาวเข้าใจผิดทั้งเพ ไม่มีใครกลัวโทรศัพท์หรอก
เราทำกันเช่นนั้นอย่างอัตโนมัติ เพียงเพราะไม่อยากคอยให้มันดังหลายครั้ง

แต่ก็น่าคิดว่าแทนที่จะปล่อยให้มันกะเกณฑ์เรา ลองให้มันทำตามเกณฑ์ของเราบ้าง
เช่น ให้ดังสัก 3 - 4 ครั้ง ถึงค่อยไปรับ
และรับอย่างช้าๆ สบายๆ แทนที่จะเร่งรีบ


ไม่ใช่แต่เสียงโทรศัพท์เท่านั้น
มีอีกหลายอย่างที่เราปล่อยให้มันเข้ามาบงการเรา
อย่างเช่นสัญญาณไฟตามสี่แยก

จริงอยู่ มันอาจไม่ถึงกับทำให้แขนขาของเรากระตุกทันทีที่มันวาบขึ้น
แต่บ่อยครั้งมันก็ไปกระตุกใจเราแทน
ทันทีที่เห็นไฟแดงข้างหน้าก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแล้วก็กรุ่นไปตลอด
จนกว่าไฟเขียวจะมาปลุกใจเราให้ยินดี


ไฟเขียวเป็นข่าวดี (ถ้าเราเป็นคนขับรถ ไม่ใช่คนข้ามถนน)
แต่มันก็ทำให้เราทุกข์ไปอีกแบบหนึ่ง
นั่นคือเวลามันยังไม่โผล่มา ... เราก็กระวนกระวายใจ หรือถึงกับเครียด

แต่ถ้ามองกันจริงๆ แล้ว ...
จะโทษไฟเขียวว่ามาช้าก็ไม่ถูก มันก็มาตามจังหวะของมัน
สาเหตุที่เราทุกข์เป็นเพราะเราใจร้อน หรือคอยไม่เป็นต่างหาก


เพียงเรารู้จักคอยไฟเขียวเท่านั้น
ความเครียดจากการขับรถจะลดลงไปเยอะเลย

ในทำนองเดียวกัน สำหรับคุณที่ไม่รวยพอที่จะมีรถยนต์ส่วนตัว
หากคอยรถเมล์เป็น โลกนี้จะน่าอยู่ขึ้นไม่น้อย


ลองมาคิดดู ที่จิตร้อนรุ่มราวกับถูกไฟรนนั้น
หลายต่อหลายครั้งเป็นเพราะเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเป็นฝ่ายคอย

อาจจะคอยแฟน คอยจดหมาย คอยงานเสร็จ
หรือคอยคนเห็นคุณค่าของเรา

ยิ่งคอยก็ยิ่งทุกข์ ไม่ใช่ทุกข์เพราะสิ่งที่คอยยังมาไม่ถึง
แต่ทุกข์เพราะใจเร่งเร้าเผาลนต่างหาก

จริงๆ แล้ว ตัวการไม่ได้อยู่ข้างนอก แต่อยู่ข่างในต่างหาก


ถ้าเราสามารถฝึกใจให้รู้จักคอยได้ ...
ชีวิตจะมีความสุขขึ้นอีกเยอะ

ทุกวันนี้คนกรุงมีความเครียดมากเพราะคอยไม่เป็น
และที่คอยไม่เป็นเพราะเคยชินกับความรวดเร็ว

ทุกอย่างล้วนแข่งกันเร็ว ไม่ว่ากาแฟ บะหมี่สำเร็จรูป
หม้อหงข้าว เครื่องซักผ้า คอมพิวเตอร์

แม้แต่ความเป็นคนเก่ง เดี๋ยวนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลาฝึกฝนตนแล้ว
เพียงแต่ซื้อรองเท้ายี่ห้อนี้หรือน้ำอัดลมยี่ห้อนั้นก็สำเร็จได้โดยพลัน...
เร็วอะไรปานนั้น


ชีวิตที่อะไรต่ออะไรได้มาโดยไว ทำให้เราคอยกันไม่เป็น
หวังแต่จะให้ทุกอย่างเปิดปุ๊ปติดปั๊บท่าเดียว
จนลืมไปว่ามีอีกหลายอย่างในชีวิตที่ต้องใช้เวลา

หลายอย่างที่ว่านี้ล้วนมีความสำคัญทั้งนั้น เช่น
สุขภาพ ความรู้ ความสำเร็จ ...
หรือแม้กระทั่งความรัก

ถ้าเราคอยสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ ชีวิตก็มีแต่ความเครียดรุมเร้า
หาไม่ก็ได้แต่ของปลอม ซึ่งทำให้คุณภาพชีวิตแย่ลง

ใจที่รู้จักคอยคือกุญแจแห่งความสุขและความสำเร็จ

เมื่อสิทธารถะไปขอเรียนวิชาจากอาจารย์เฒ่า
เขาได้อ้างคุณสมบัติที่เขาเชื่อว่าเหมาะแก่การเป็นศิษย์
1 ใน 3 ของคุณสมบัติดังกล่าวคือ
"I can wait"


ในชีวิตประจำวัน เรามีโอกาสมากมายที่จะฝึกใจให้รู้จักคอย เช่น

ล้างมืออย่างช้าๆ นั่งโต๊ะแล้วค่อยเปิดจดหมาย
อ่านหนังสือพิมพ์ ทำงานให้เสร็จเป็นอย่างๆ
หรือตามลมหายใจขณะรอรถเมล์

หรือจะเริ่มต้นด้วยการทำใจสงบขณะที่โทรศัพท์ดัง
ต่อเมื่อสิ้นเสียงสัญญาณครั้งที่ 3 จึงค่อยรับก็เข้าทีดี

------------------------------------
จาก สายธารแห่งความสุข โดย รินใจ

//www.carefor.org/content/view/1532/153/

Create Date : 16 มีนาคม 2555 Last Update : 16 มีนาคม 2555 6:58:26 น. Counter : 1133 Pageviews.		19 comments
Share Tweet

	: ทำให้ดี : กะว่าก๋า (5 พ.ค. 2568 04:55:06 น.)		: ยังเหลือ : กะว่าก๋า (3 พ.ค. 2568 06:07:07 น.)
	รวมธรรม2 นาฬิกาสีชมพู (30 เม.ย. 2568 20:19:06 น.)		ร่างของ พระปฏิมา พระพุทธเจ้า เท่านั้น สมาชิกหมายเลข 6070895 (29 เม.ย. 2568 00:17:10 น.)