เหตุเกิดที่ CTW 23/11/16

ช่วงนี้ไปที่ไหน ก็เห็นมีแต่ตุ๊กตา Pokemon (ใช่มั้ยอ่ะ กิ๊กเองก็เรียกไม่ค่อยถูก 555) ขายเต็มไปหมด

จนวันนึงที่ CTW มิสาก็พูดขึ้นมาว่า " โชคดีนะเนี่ยที่คุณแม่ไม่ให้สาเล่นเกม Pokemon สาเลยไม่รู้จัก เวลาเห็น สาก็เลยไม่อยากได้ ถ้าสาได้รู้จัก Pokemon นะ คุณแม่ต้องได้เสียตังค์แน่ๆ" ว่าแล้วก็หัวเราะชอบใจ

ก็เลยรู้สึกดีใจว่า เออ มันก็ดีจริงๆนะ ที่เราไม่ได้ให้เค้าเล่นเกมอะไรแบบนี้ (รวมถึงเกมต่างๆใน Iphone IPad) เพราะนอกจาก การเล่นเกม มันไม่ได้ส่งผลแค่  "เกม" แต่มันยังส่งผลถึงค่านิยมในตัวการ์ตูนต่างๆด้วย ในทีนี้ก็เช่น ตุ๊กตาต่างๆ ของเล่น ของใช้ที่มีรูปโปเกมอนด้วย

แล้วคำพูดของมิสาที่ว่า ดีนะที่แม่ไม่ให้... มันก็ทำให้กิ๊กคิดได้ว่า

เอาจริงๆแล้ว ค่านิยมอะไรหลายอย่าง ก็คนเป็นพ่อเป็นแม่นี่แหละที่เป็นคนปลูกฝังให้ลูกเอง

แต่เราดันไปโทษเด็กว่า ทำไมชอบแต่ยังงี้ๆๆๆ อะไรแบบนี้ ทำไมเล่นแต่เกม ทำไมเอาแต่ลายเจ้าหญิงๆๆๆ เป็นต้น

อย่างมิสา เป็นเด็กที่ชอบเอลซ่ามากกก ต้องแต่งตัวเจ้าหญิง ต้องมีหนังสือเอลซ่า ของใช้อะไรต่างๆก็ชอบเลือกลายเอลซ่า (แต่พอดี พ่อแม่ไม่ค่อยสนับสนุนมาก ก็เลยไม่ได้มีเยอะอย่างที่น่าจะเป็น) มาคิดย้อนไป ใครล่ะ ที่ป้อนตัวเอลซ่าให้กับลูก ถ้าไม่ใช่กิ๊ก...

จริงอยู่เริ่มแรก มิสารู้จักเอลซ่ามาจากรร. (เพราะเราไม่เคยให้เค้าดูหนังในโรงเลยในวัยตอน 4 ขวบ) แต่พอมิสาเริ่มรู้จักเอลซ่านิดๆหน่อย กิ๊กก็ไปต่อยอดเค้า ด้วยการพาไปดูไอซ์สเก็ตที่มีเอลซ่า หาแผ่นเอลซ่ามาให้ดู เพราะเวลานั้นเรารู้สึกว่า "ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร" เด็กๆผู้หญิงทุกคนชอบเอลซ่า หรือลึกๆก็คือ แม่เองก็ให้ค่านิยมกับอะไรแบบนี้ (สารภาพ) แล้วสุดท้าย พอมันมากๆเข้า ก็จะเริ่มดุลูกแบบ เอลซ่ามากไปแล้วนะ ต้องเพลาๆลงแล้วนะ ... ซึ่งสุดท้าย มิสาก็ไม่ได้เครซี่เอลซ่าเข้าขั้นรุนแรงอะไร แต่มันก็คือ เราก็ต้องใช้พลังงานพอสมควรในการสกัดกั้นความเครซี่นั้น ซึ่งถ้าเราไม่ได้แนะนำให้เค้ารู้จักตั้งแต่ต้น เราก็ไม่ต้องมาเสียพลังงานตรงนี้ ไม่ต้องเสียเงินเพื่อสิ่งนี้อย่างมากมาย .. ใช่มั้ยคะ ???

ที่กิ๊กเขียนเรื่องนี้ ไม่ได้อยากจะบอกว่า ให้ลูกเล่นโปเกมอนผิดหรือไม่ดี (เพราะมันแล้วแต่สไตล์ของแต่ละบ้าน) แต่สิ่งที่อยากจะบอกคือ คุณเลือกได้ว่า คุณอยากเสียพลังงานไปกับการที่ต้องมาให้ลูกเลิกสิ่งที่คุณพยายามใส่ลงไปให้เค้ารึป่าว ถ้าไม่อยาก ก็ไม่ต้องเริ่มตั้งแต่ต้นค่ะ แต่ถ้าคิดว่า พร้อมแล้ว ก็ต้องยอมรับที่จะเผชิญกับปัญหาที่ตามมานะ ... 

ยกตัวอย่างเช่น เรื่องเกม  เราอาจจะให้เค้าเล่น เพราะ มันช่วยให้เด็กกินข้าว ช่วยให้เด็กอยู่นิ่ง ช่วยให้เราได้พัก ฯลฯ แต่วันนึงเราก็มาบ่นว่า เค้าติดเกม เล่นแต่เกม เราก็มากลุ้มใจอีก เราก็ต้องหันกลับมาดูก่อนนะ ว่าใครเป็นคนเริ่มให้เค้าเล่นเกม คือ ถ้าไปโทษเด็กอย่างเดียว มันก็ไม่ถูกเนอะ 555 

แล้วถ้าเราเป็นคนให้เค้าเล่นได้ เราก็ต้องเป็นคน ไม่ให้ เค้าเล่นได้ใช่มั้ยคะ ถ้าคิดว่ามันไม่ดี อยากให้ลูกหยุด เราก็ต้องใส่ความพยายามลงไปพอสมควรในการตัดวงจรนี้ (แต่ถ้าคิดว่า เล่นได้ ไม่เป็นไร ก็ปล่อยไปได้ค่ะ)

ที่เขียนนี่ก็ เตือนตัวเองด้วยเหมือนกันค่ะ 555

เราก็มาสู้ๆเพื่อลูกไปด้วยกันนะคะ ^_^