แด่ หญิงสาวที่ชื่อ ไดอาน่า วันก่อนทำงานอยู่ดี ๆ ก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องของปุ่นเลยสักนิด แต่มีอันต้องไปเกี่ยวข้องด้วยอย่างไม่ได้ตั้งตัว เมื่อสมัยที่ยังทำงานอยู่กรุงเทพ ผ่านมาแปดเก้าปีได้ ตอนนั้นมีเพื่อนให้ตั๋วเครื่องบินไปกลับศรีลังกามา นัยว่าไมล์จะหมดอายุไม่มีเวลาใช้ต้องรีบใช้เลยให้ปุ่นมาใช้ ตอนนั้นหยุดยาวในช่วงเมษาฯ ปุ่นก็วางแผนเที่ยว ไปคนเดียวซะด้วย ไปลงเครื่องบินที่เมืองโคลอมโบ พักที่โรงแรมเล็ก ๆ แล้วนั่งรถเข้าไปต่อรถเมล์ไปเมืองกานดี เมืองนี้มีวัดพระเขี้ยวแก้ว ที่มีชื่อเสียง ช่วงที่อยู่เมืองกานดีนั้น ก็ไปพักเกสท์เฮ้าส์บนเขาแห่งหนึ่ง เป็นอาคารสามสี่ชั้น ตามระดับไหล่เขา ชั้นบนเป็นร้านอาหาร เจ้าของชื่อ ร้อดนี่ เป็นคนศรีลังกา ปุ่นไปเจอที่นี่จากเว็ปโลนลี่แพลนเน็ต ไปถึงก็ถามเขาว่า ควรไปเที่ยวไหนบ้าง อีตารอดหนี้ก็จัดโปรแกรมทัวร์ ที่พักพร้อมคนขับและไกด์ อาหารรวมเสร็จสรรพ ตอนแรกกะจะแบ็คแพ็คไปหาเที่ยวเอง อ้าว ราคาน่าสนใจนี่นา คือที่จริงราคาโรงแรมในศรีลังกาค่อนข้างถูก ต้องทำการบ้านมาดี ๆ แต่ตอนนั้นมึน ๆ อึน ๆ เลยตกลงเอา จ่ายตังค์เลย ก็ตกลงว่าจะเที่ยวในเมืองกานดีก่อน แล้วอีกสองวันค่อยออกทัวร์ ตอนที่ยังพักที่เกสท์เฮ้าส์นี้ ก็เจอฝรั่งสองสามชุด เป็นครอบครัวก็มี เป็นชายหนุ่มโสดก็มี แต่คนที่ปุ่นคุยด้วยนานเป็นพิเศษชื่อ ไดอาน่า เธอมาจากอังกฤษ คุยกันสนุกดี เจอกันตอนไปคุยราคาทัวร์ที่ออฟฟิซตารอดหนี้ เธอก็พาไปดูที่ห้องที่เธอพัก แล้วก็บอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็เต็มที่เลย ก็รู้สึกว่าเธอมีน้ำใจดีจัง ถึงเวลาไปเที่ยว คนขับรถที่เป็นไกด์ด้วย ก็พาปุ่นไปเที่ยวตั้งหลายที่ จากตอนแรกที่หวั่น ๆ อยู่ ว่าฉันจะโดนตบทรัพย์ไหมเนี่ย คือถ้าเขาจะทำอะไรเนี่ยคงจะไม่รอด สมัยนั้นไม่มีสมาร์ทโฟนด้วย แต่เท่าที่คุยกับอีตาไกด์ ก็ดูเป็นคนดี อย่างตารอดหนี้ ยังดูเขี้ยว ๆ ไกด์คนนั้นก็พาไปเที่ยวตามแพลน ก็ไปหลายเมืองทีเดียว ได้กินได้เที่ยวสมใจอยาก ไปไหนก็สะดวกสบาย อยากรู้อะไรก็ถามไกด์ ไกด์พาไปซื้อของตามระเบียบ แต่สงสัยจะผิดคนเพราะตอนนั้นปุ่นไม่ชอบช็อปปิ้งเอาซะเลย เที่ยวครั้งนั้นได้เห็นอะไรเยอะแยะ แม้ว่าศรีลังกาเป็นประเทศที่คนมีรายได้น้อย แต่ผู้คนก็เป็นมิตรและไม่โลภมาก อย่างที่มีเพื่อนเจอมาที่ประเทศอื่นในแถบเดียวกัน เจอคนท้องถิ่นคอยจะมาโกง จะมาขโมยของ แต่ที่ศรีลังกาไม่มีเลย ตอนขึ้นไปเที่ยวบนเขา ยังเสียดายเลยที่ไม่ได้ให้ทิปไกด์ท้องถิ่นเยอะ คือเจ้าไกด์เรามันก็ไม่บอกว่าเขาไม่ได้ค่าจ้าง จะได้ไปกดเงินแลกเงินไว้ คือได้แต่ทิป เพราะปุ่นเดินทางไม่ได้พกเงินเยอะ เอาแค่พอกินพอใช้ ถ้าต้องใช้อะไรก็ไปกดเอา หรือใช้เครดิตการ์ด ไปเห็นบ้านไกด์ที่พาเที่ยวเขาแล้วสงสารอ่ะ กลับจากเที่ยวแล้ว วันนั้นก็อยู่กานดีเป็นวันสุดท้าย ตารอดหนี้ก็พาปุ่นไปเที่ยวอีกที่หนึ่ง (ตามโปรแกรม หรือเปล่า) จำไม่ได้แล้ว จำได้แต่ว่าพาปุ่นไปรับไดอาน่าไปดึ่มน้ำชาที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ตอนนั้นยังแปลกใจว่าทำไมไดอาน่าไม่พักเกสท์เฮ้าส์ตารอดหนี้แล้ว แต่ไปพักอีกที่หนึ่ง ที่ระบบความปลอดภัยแน่นหนา เจ้าของออกมาบอกว่าจะไม่ไปกับตารอดหนี้สองคน แต่ตารอดส่งปุ่นไปรับไดอาน่า ไดอาน่าเลยออกมา ดื่มน้ำชากันเสร็จ ก็พาปุ่นกับไดอาน่าไปร้านอัญมณี นัยว่ามีพิพิธภัณฑ์แร่ธาตุด้วย ไกด์ร้านนี้ก็พาเดินชมตั้งแต่อัญมณีเป็นหิน แต่ปุ่นกับไดอาน่ามัวคุยกัน บทสนทนาก็ เริ่มขึ้นจากที่ไดอาน่าเป็นห่วงปุ่นมาก กลัวปุ่นถูกลวนลาม ปุ่นก็บอกว่า ไม่หนิ คนขับรถก็นิสัยดีนะ พูดมากไปหน่อยแต่ก็ไม่รุ่มร่าม ไดอาน่าเลยเผลอบอกว่า เขาถูกตารอดหนี้ลวนลาม ก็เลยเลยตามเลย เลยตกลงเป็นแฟนกัน อ้าวเฮ้ย เพราะตอนปุ่นพักที่เกสท์เฮ้าส์ เอาผ้าไปซักที่เมียตารอดหนี้ เห็นมีลูกอีกสองคน แล้วทำไมไดอาน่าดูไม่ออก บ้านตารอดหนี้ก็อยู่หลังเกสท์เฮ้าส์เลย หลังจากนั้น ไกด์เก๊ย ก็ไม่สนใจแล้วเว้ย ไกด์ก็แอบฟัง ไดอาน่าก็พรั่งพรูออกมา ว่าเอาเงินมาจากอังกฤษ ขนมาให้ตารอดหนี้หลายรอบแล้ว กะจะเอามาลงทุนเปิดร้านอาหาร มาทีไรตารอดหนี้ก็พาไปดูที่ดินรกร้างว่างเปล่า พร้อมทั้งข้ออ้าง ว่าเอกสารยังไม่เสร็จ ติดโน่นติดนี่ ตารอดหนี้ก็บอกว่าเลิกกับเมียแล้ว ที่อยู่ด้วยกันคือน้องสาว ปุ่นเวลา ณ ขณะนั้นคืออายุยี่สิบแปด ยังมองออกว่าตารอดหนี้หลอกไดอาน่าเข้าให้แล้ว ตอนนั้นด้วยความปากไว และรักศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง เลยบอกไดอาน่าไปว่า เป็นฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำแบบนี้กับฉันหรอก เห็น ๆ อยู่ว่าตารอดหนี้มีเมียแล้ว และยังไม่มีทีท่าว่าจะแยกกันไปอยู่ที่อื่น ไดอาน่าก็เลยสารภาพว่า ที่ต้องออกมาจากเกสท์เฮ้าส์ตารอดหนี้เพราะถูกเมียแกคุกคาม อ้าว บทสนทนาวันนั้นเลยยาว ปุ่นก็ยืนกรานให้ไดอาน่าคิดถึงตัวเองเข้าไว้ ไกด์เห็นท่าไม่ดีเลยรีบโทรบอกตารอดหนี้มารับยายสองคนนี้ไป ในรถปุ่นนั่งข้างหลังระหว่างทางกลับที่พักของไดอาน่าก็ได้ยิน เธอทะเลาะกับตารอดหนี้แบบแตกหัก เย็นวันนั้นก็ถึงเวลาที่ปุ่นจะต้องกลับเมืองไทยซะที ตอนปุ่นถึงเกสท์เฮ้าส์รีบไปเก็บข้าวของ ก็ได้ยินเสียงตารอดหนี้โยนจานชามตกแตกตังเพล้ง ๆ เป็นระยะ ในใจตอนนั้นระทึกมาก กลัวตารอดหนี้มาบีบคอ ข้อหายุให้ไดอาน่าหนีไป ไกด์ที่พาปุ่นไปเที่ยวก็พาปุ่นไปส่งที่สนามบิน นั่งรถเกือบสามชั่วโมง อีตาไกด์ก็เล่าให้ฟังว่า ตารอดหนี้เอาเงินมาลงทุนซื้อรถ ทำเกสท์เฮาส์ หมุนใช้ แถมยังต้องเลี้ยงลูกน้องและเมียอีกตั้งหลายปากท้อง คงจะไม่พอไปเปิดร้านอาหาร ทุกคนก็ได้รับการปฏิบัติอย่างไม่ดี เมื่อก่อนตารอดหนี้เป็นไกด์ธรรมดา (ตอนยังไม่เป็นเจ้าของเกสท์เฮ้าส์) ชอบดื่มเหล้าพื้นเมือง ชอบร้องเพลง และเป็นที่รักของทุกคน อนิจจา เงินเปลี่ยนให้คนที่เคยเป็นที่รักของทุกคน ให้เป็นคนที่ทุกคนรังเกียจ คนที่ตกเป็นเหยื่อก็คือ ไดอาน่า ตอนปุ่นกลับมา ยังส่งอีเมล์ไปหาไดอาน่า ได้ข่าวว่ากลับไปอังกฤษแล้ว แต่ก็ยังรักประเทศศรีลังกาและจะหาทางกลับมาอยู่อีกครั้ง (ไม่พูดถึงตารอดหนี้อีกเลย) ปุ่นได้แต่หวังว่า ไดอาน่าจะมีชีวิตที่ดี และหลุดจากตารอดหนี้ไปซะที ส่วนปุ่นก็นึกว่า โชคดีคอด ๆ ที่ตูรอดมาได้ ปรเทศศรีลังกาก็เป็นประเทศที่ประทับใจอีกประเทศหนึ่ง ถ้ามีโอกาสกลับไปเที่ยว คงจะกลับไปอีก ปล. หลังจากเขียนบล็อกนี้แล้ว ลองกลับไปเสิร์ชชื่อเกสท์เฮ้าส์นี้อีกที เจอเพียบเลย ในทริปแอดไวเซอร์ ได้หนึ่งดาวพร้อมทั้งคำวิจารณ์ในด้านลบ รวมทั้งสถานที่ก็ทรุดโทรมลงมาก ทีสำคัญเหล่านักท่องเที่ยวกล่าวว่านายคนนี้เป็นบุคคลอันตราย
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [
แต่ที่แน่ๆ คงจะไม่ไปพักท่เกสเฮาต์ตาคนนี้นะคะ