เหมือนฝนจะตกในใจเรา ....ฝนตกลงมาปรอยๆ...นานติดต่อกันหลายนาที พื้นถนนฉ่ำไปด้วยน้ำ...ไม่ต่างอะไรกับข้างในความรู้สึกของเธอ ที่มันหนักอึ้ง อบอวลไปด้วยเมฆหมอกก้อนสีดำๆ ลอยต่ำคล้ายกำลังจะถล่มทลายลงมาทุกที เธอเดินเลี่ยงออกมาจากตรงไหนสักแห่ง ที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนที่มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แววตาเป็นประดาย แต่เธอกลับรู้สึกอึดอัด ....กับรอยยิ้มและแววตาเหล่านั้น...%$#&*^ ...คนแปลกหน้าที่คุ้นเคยกันดีในทุกๆวัน เธอเดินฝ่าละอองฝนพรำ สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบนใบหน้า เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาพอประมาณ ทว่าสมองยังคงหนักอึ้ง เธอคิดอะไรไม่ออกทั้งๆที่เธอรู้สึกว่าเธอต้องคิดอะไรสักอย่าง ที่ยังคงติดค้างอยู่ในความรู้สึก ตรงไหนสักแห่ง!!!! ..... เอสเพรสโซ่ร้อน แก้วนั้นยังคงวางอยู่ตรงหน้า ไอร้อนจากแก้วกาแฟบวกกลิ่นจางๆลอยขึ้นมาแตะจมูก เธอยกมันขึ้นมาจิบ รู้สึกอุ่นๆตรงริมฝีปาก รสชาติกาแฟออกขมหน่อยๆ สมองเธอรู้สึกโล่งขึ้น ทว่าเธอก็ยังคิดอะไรไม่ออกอยู่ดี เหมือนรอยหยักในสมองกำลังบิดเป็นเกลียว แล้วพันรัดกันอยู่ในนั้นมันยิ่งแน่นเข้าทุกที ตอนที่เธอพยายามจะช่วยคลายปมสักอย่างในนั้น กาแฟแค่ทำให้มันดูเหมือนมีพื้นที่โล่งๆ แต่ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย เธอยังคงหามันไม่เจอ ฝนเริ่มขาดเม็ด ตอนที่ต้นไม้หลายต้นดูสดชื่น เอสเพรสโซ่ไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวลำไส้ใหญ่ เธอรู้สึกได้ ถึงความคึกคักบริเวณนั้น แต่เธอเลือกที่จะไม่ใส่ใจ ตอนนี้สมองเธอยังคงคิดอะไรไม่ออก เธอเลิกคิด ปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระจากสิ่งที่ยังหาไม่เจอ ใช้ความรู้สึกเป็นคำตอบให้กับตัวเอง..แล้วเพียงไม่นาน... เธอก็พาตัวเองออกไปจากที่ตรงนั้นอีกครั้ง!!!! ตรงห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ซ้ายมือ เธอบอกกับตัวเองว่า... ”ความรู้สึกไม่เคยหลอกใคร”...ลำไส้ใหญ่ก็เช่นกัน.. เธอยิ้มให้กับตัวเอง หลังฝนระลอกใหม่เริ่มตกมาอีกรอบ |
BlogGang Popular Award#20
สมาชิกหมายเลข 7582113
|