กาลครั้งหนึ่ง.. เมื่อตอนหัวค่ำ ผมไปชมภาพยนตร์เรื่องนึงมาครับ
ชื่อเรื่องว่า Always (sunset on the 3rd street) เป็นหนังญี่ปุ่นแบบย้อนยุคไปราวๆต้นศตวรรษ 2500
หนังพูดถึงชีวิตของคนหลายแบบ ต่างอาชีพ ที่มาร่วมหัวจมท้ายอยู่ในซอยเล็กๆแห่งนี้
ซูซูกิ ช่างซ่อมรถที่มีความฝันจะเปิดบริษัทรถยนต์เพื่อการส่งออก
โรขุจัง สาวน้อยจากบ้านนอกที่ฝันจะเป็นเลขานุการประธานบริษัทในตึกใหญ่ แต่ลงเอยด้วยการเป็นช่างซ่อมรถ
คนนี้หน้าตาน่ารักชนิดให้ห้าดาวแถมอีกสองดวงได้โดยไม่เสียดาย
แล้วก็ยังมีจุนโนะสุเกะ เด็กผู้ชายที่ถูกแม่ทิ้ง ไม่มีพ่อ ไม่มีครอบครัว ต้องมาอาศัยอยู่กับนักประพันธ์ใส้แห้ง อดีตลูกเศรษฐี ที่ตกอับ ที่จำต้องรับจุนโนะสุเกะไว้ เพราะหลงบ่วงเสน่ห์ของอดีตสาวนักเต้นฮิโรมิ
มีคุณหมอใจดี แต่อยู่เหงาๆคนเดียวกับความทรงจำของครอบครัวที่มอดไหม้ไปกับสงครามเมื่อ 13 ปีก่อน
หนังเดินเรื่องเป็นตอนๆ คล้ายวิธีเล่าเรื่องของคุณเก้งจิระ ใน มหาลัยเหมืองแร่
ส่วนพล็อตเรื่อง เนื้อหา การแสดง ไม่ใช่ของใหม่ มีให้เราเห็นมาแล้วหลายครั้ง
เพียงแต่ฝีมือในการสร้างความรู้สึกร่วม อาจไม่เท่ากัน
เป็นหนังดี ที่ควรดู แม้จะไม่ได้สมบูรณ์ในทุกองค์ประกอบ
หรือจงใจเรียกน้ำตาในบางฉากไปนิดอย่างรู้สึกได้ แต่ก็ยังน่าดู และควรค่าที่จะเสียเงินดู
ฉากเด็ดที่ผมชอบ มีหลายตอน อย่างตอนที่ชาวบ้านแห่กันมาดูทีวีเครื่องแรกของชุมชน จนกลายเป็นงานฉลองย่อมๆ
แต่ที่ชอบที่สุด คือตอนที่ จุนโนะสุเกะ เด็กกำพร้า ถือนิตยสารที่นักเขียนใส้แห้งที่ให้ที่พักพิงแก่ตน แอบขโมยเรื่องที่เขาเขียนไว้ ไปส่งลงพิมพ์ แล้วเพื่อนๆของจุนโนะสุเกะอ่านเจอ ก็จำได้ พากันมาฟ้องจุนโนะสุเกะ
จุนโนะสุเกะ พูดอะไรอย่างนึงตอนท้ายฉากนี้.. ซึ่งผมชอบมาก ไม่บอกดีกว่า
หนังพยายามมากจะเน้นเรื่องความสัมพันธ์ของคน
ในหลากหลายรูปแบบ เฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องของครอบครัว
ผมตีความเอาว่า.. หนังพยายามบอกว่า.. ความรักที่เรามีให้กันในฐานะที่เราเกี่ยวพันกันนั้น ไม่แปลก
แต่ความรักที่มาจากความแตกต่าง และคนสองคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย อันนั้นแปลกแต่มีจริง
ยิ่งนักเขียนหนุ่ม ผลักไส ไล่ส่ง จุนโนะสุเกะออกไปเท่าไหร่ เราก็ได้เห็นว่า เขารักเด็กผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เท่านั้น
บางที.. ความรัก.. ไม่ใช่การดึงเอาคนที่เรารักเข้ามาใกล้ เข้ามาอยู่กับเราเสมอไป
เพราะเรารัก.. เราถึงอยากเห็นเขามีโอกาส มีชีวิตที่ดีกว่าการอยู่กับเรา
และแม้ความรัก จะไม่มีตัวตน มองเห็นไม่ได้
แต่ทุกครั้งที่พระอาทิตย์ตก เพียงเรามองขึ้นไปบนฟ้า
ก็จะรู้สึกได้ว่า รักนั้นยังคงอยู่กับเราเสมอ
เหมือนแหวนล่องหน วงนั้น ที่สวมอยู่บนนิ้วนางของฮิโรมิ
ราตรีสวัสดิ์นะครับ
ปล. หนังยังมีฉายที่ โรงหนังสยาม นะครับ รีบไปดูซะ หนังดี มักอยู่ไม่ค่อยนานครับ