14 กุมภาพันธ์ 2551 ถือว่าวันนี้เป็นวันดีจังได้เข้ามาเขียน blog อีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนาน วันนี้หลายคนตื่นเต้นเพราะเป็นวันแห่งความรัก เราก็ตื่นเต้นเหมือนกันเพราะก็มีความรักเหมือนกันแต่เป็นรักที่แสนจะสดใสกับเจ้าตาหวานเจ้ากุ้ยช่าย สองตัวคู่หู ที่หลายเดือนก่อนเกิดเหตุให้เราต้องน้ำตาท่วมจอ สาเหตุเพราะเจ้าก้ยช่ายป่วยเป็นโรคพยาธิในเลือดสองชนิดพร้อมกัน รักษากันตั้งแต่เดือนธันวาคม แถมอาทิตย์ที่แล้วอาการยังโคม่า ชักจนตาเหลือก เรากลับจากทำงานตอนเย็นเจ้ากุ้ยช่ายยังอุตส่าห์วิ่งมารับเหมือนเคยแต่วิ่งเซไปเซมาแถมล้ม ทำเอาเราตกใจมากเพราะก่อนไปทำงานยังอาการดีๆอยู่ก็ได้แต่นึกว่าจะไม่มีอะไร เราตกใจไม่รู้จะทำอะไรก่อนได้แต่อุ้มเจ้ากุ้ยช่ายขึ้นรถไปโรงพยาบาลสัตว์ ดีที่บ้านใกล้โรงพยาบาล หมอบอกอาการ โคม่า ฉีดยาให้แล้วให้กลับบ้านดูอาการ คำว่ารอดูอาการนี่แหละทำใจเสียหมด แต่ไม่รู้จำทำอย่างไร กลับมาบ้านก็ได้แต่เฝ้าดู สงสารทุกครั้งที่เจ้ากุ้ยช่ายชัก นอนไม่หลับทั้งคืน นั่งทบทวนว่าเราบกพร่องตรงไหนหนอ ไม่ได้เอาใจใส่เท่าที่ควร ทำแต่งาน บ้างาน คิดแต่ว่าคงไม่เป็นอะไร จนเกิดเรื่อง คิดไปคิดมาก็ ถึงสัจธรรม ว่า คนเรานี่นะตอนดีๆกันอยู่ก็ไม่รู้จักดูแลกัน คิดแต่ว่าคนใกล้ตัวหรือสิ่งใกล้ตัวเป็นอะไรที่ไม่ต้องมีอะไรพิเศษมากมายคงเข้าใจกันดี ลืมดูแล ลืมเอาใจใส่ จนคิดได้อีกทีบางครั้งก็เกือบจะสายไป นี่ยังดีนะที่ยังไม่สาย
คนเราหากพบอะไรที่ดีงาม ต่อไปต้องรักษาสิ่งนั้นให้ดีๆอย่าได้พยายามค้นหาสิ่งที่จะดีกว่าแล้วละเลยสิ่งใกล้ตัวที่ดีไป เพราะบางครั้งอาจไม่เจอสิ่งที่ดีกว่าเลยเพราะที่เรามีนั้นดีที่สุดสำหรับเราแล้ว อย่าที่เจ้ากุ้ยช่ายรักและรอเรากลับบ้านมาเล่นด้วยทุกวันทุกเวลา มันจะนั่งเฝ้าคอยที่สวนหน้าบ้านเสมอ........มีรักจงถนอมรักนั้นดีๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [