อย่าเพิ่งสับสนกับ Kamikaze Girls หนังญี่ปุ่นสีลูกกวาดอีกเรื่องหนึ่ง นี่คือ Drugstore Girl หนังสัญชาติเดียวกันที่มี เรนะ ทานากะ สาวหน้าทะเล้นเล่นเป็นนางเอก

Drugstore Girl (2004) เขียนบทโดย คันคุโระ คุโดะ ผู้เคยเขียนบทหนังเจ๋งๆ อย่าง Go(2001) และ Ping Pong(2001) กำกับโดย คัตซึฮิเดะ โมโตกิ เกี่ยวกับ เคอิโกะ โอบายาชิ สาวนักศึกษาเภสัชปี 3 โดนแฟนหนุ่มนอกใจ เธอนั่งรถไฟโดยไร้จุดหมายมาถึงมาซาโอะ เมืองเล็กๆ ที่เคยมีชื่อเสียงด้านหัตถกรรมจากไม้ไผ่

ช่วงเวลาเดียวกัน มีร้านขายยาขนาดใหญ่ ซึ่งเหมารวมทั้งร้านสะดวกซื้อและร้านเบเกอรี่ไว้ในที่เดียวกันกำลังจะเปิดกิจการ โอบายาชิจึงจับพลัดจับผลูได้ทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่

การมาถึงของร้านคอนวีเนียน สโตร์กระเทือนต่อร้านค้าเล็กๆ ที่เคยเปิดอยู่เดิม ทั้งร้านขายยา ร้านโชห่วย และร้านขายขนมปัง เจ้าของร้านทั้งสามซึ่งเป็นชายวัยกว่า 50 กับเพื่อนร่วมก๊วนอีก 2 คน จึงคิดแผนต่อต้านด้วยวิธีการต่างๆ นานา

แต่แผนการทั้งหมดต้องล้มเหลวเพราะหนุ่มใหญ่(มาก)ทั้งห้าเกิดไปหลงเสน่ห์สาวน้อยอกหักจากเมืองหลวง

แผนการต่อต้านร้านขายยาจึงเปลี่ยนเป็นแผนพิชิตใจโอบายาชิแทน...

เมื่อสืบรู้ว่าโอบายาชิเป็นนักกีฬาลาครอส ทั้งห้าจึงฝืนสังขารหัดเล่นโดยให้เธอเป็นโค้ช บังเอิญว่าไม้ครอสที่พวกเขาดัดแปลงทำจากไม้ไผ่เป็นที่ถูกอกถูกใจเด็กๆ…เมืองไม้ไผ่ที่เคยซบเซาจึงคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง และทีมลาครอสผู้สูงอายุก็โด่งดังชั่วข้ามคืน

โอบายาชิจึงหวังจะใช้ความดังของเธอเยาะเย้ยอดีตแฟนซะเลย!


Drugstore Girl ครื้นเครงแบบที่ไม่ต้องใส่ใจความเป็นเหตุเป็นผลมากนัก ออกไปในทางสนุกสนานเว่อร์ๆ แบบการ์ตูน หากใครเคยผ่านตาหนังตลกหรือหัสคดีทางโทรทัศน์ของญี่ปุ่นมาบ้างคงคุ้นเคยรูปแบบกันดี ทั้งการแสดงออกด้วยหน้าตาและท่าทางของตัวละคร

แม้บทโอบายาชิ สาวน้อยนางเอก จะเป็นศูนย์กลางของเรื่อง แต่หนังวางน้ำหนักตัวละครไว้ที่เธอกับก๊วนชายใกล้ชราทั้งห้าใกล้เคียงกัน

อย่างไรก็ตาม บุคลิกของโอบายาชิที่ดูก้ำกึ่ง ไม่ชัดเจน ว่าเธอยังเสียใจเพราะโดนแฟนหลอกลวงหรือไม่ อีกทั้งมีจุดมุ่งหมายอะไรกันแน่ที่ยอมมาคลุกคลีกับฝูงชายแก่ตัณหากลับ นอกจากคำพูดประโยคเดียวตอนสัมภาษณ์สื่อมวลชนว่าเธอต้องการแก้แค้นอดีตแฟน

ต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับบุคลิกของก๊วนคนแก่ ทั้งหัวดื้อ ใจดี ทะลึ่งตึงตัง บางคนก็ดูบ๊องๆ เหมือนเด็ก โดยเฉพาะเจ้าของร้านขายยาหน้ายับ ชื่อ “นาเบยัน” กับชายจรจัดหน้าเหมือนอินเดียนแดงที่ชาวบ้านตั้งชื่อให้ว่า “เจโรนิโมะ” ที่มีสีสันกว่าใครเพื่อน

ประกอบกับหลายครั้ง หญิงสาวผลุบๆ โผล่ๆ อยู่กับคนโน้นที คนนี้ที เหมือนตัวละครหลักลอย ทำให้บางช่วงตอน เรื่องวุ่นๆ ของก๊วนคนแก่ ทั้งการซ้อมลาครอสแบบมั่วๆ และการคิดแผนการออกเดทกับโอบายาชิ ผู้ชมอาจจะลืมหน้าใสๆ ของเรนะไปเลย

เรียกว่าหนังใช้ทรัพยากร “ความน่ารัก” ไม่คุ้มค่า!

ประเด็นที่หนังตั้งใจใส่ไว้ชัดเจน คือ การอุ้มชูชุมชนเล็กๆ ด้วยการเสนอภาพการคุกคามของธุรกิจขนาดใหญ่ที่ส่งผลต่อคนในชุมชน ทั้งเรื่องการเปลี่ยนนิสัยการบริโภค พฤติกรรมการซื้อ และร้านค้าขนาดเล็กที่ต้องล้มตายไปโดยปริยาย กับการพึ่งพาตนเองในชุมชนด้วยการส่งเสริมอาชีพที่เป็น “ของดี” ในชุมชนนั้น

ซึ่งหนัง Drugstore Girl กำลังรื้อฟื้นเรื่องราวดีๆ ที่เคยรุ่งเรืองเมื่อ 1-2 ทศวรรษก่อน กลับมาอีกครั้ง

ฟังแล้วอาจคิดถึงเมืองไทยกับหนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ โครงการเลอเลิศของใครบางคน อันที่จริง ญี่ปุ่นนี่แหละที่เป็นต้นแบบการส่งเสริมของดีประจำชุมชน โดยผู้ริเริ่มโครงการนี้คือ โมริฮิโกะ ฮิรามัตสึ อดีตผู้ว่าราชการจังหวัดโออิตะ ผู้ได้รับรางวัลแม็กไซไซปี 2537 และเคยมาร่วมพิธีเปิดการสัมมนาเรื่องหนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ ที่ทำเนียบรัฐบาล เมื่อวันที่ 30 เมษายน 2544

ความเป็นมาของโครงการนี้เริ่มจากสภาพบ้านเมืองของญี่ปุ่นหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เกิดการขยายตัวและเจริญขึ้นเฉพาะในเมืองหลวงและเมืองใหญ่ คนหนุ่มสาวจากชนบททิ้งบ้านเกิดเดินทางสู่เมืองเพื่อชีวิตที่ดีกว่า

ชนบทจึงยิ่งไร้การเหลียวแล ถูกปล่อยให้ทรุดโทรมลงเรื่อยๆ

เมื่อฮิรามัตสึได้เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดโออิตะ จังหวัดชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะคิวชู เขาจึงคิดพลิกฟื้นโออิตะด้วยการส่งเสริมให้ชาวบ้านใช้วัตถุดิบในท้องถิ่นผลิตสินค้าให้เป็นหน้าเป็นตาของชุมชน ไม่ว่าจะเป็นส้มจีน เห็ดชิตาเกะ และการทำเครื่องปั้นดินเผา กระทั่งความคิดนี้กลายเป็นรากฐานของ “หนึ่งหมู่บ้าน หนึ่งผลิตภัณฑ์” (One village, one product) ในที่สุด

กระนั้น ไม่ใช่แค่สินค้าที่ส่งไปขายไกลถึงเมืองนอก ความคิดเจ๋งๆ ของฮิรามัตสึยังเป็นต้นแบบให้แก่ผู้ปกครองในต่างแดนนำไปปรับใช้ในพื้นที่ของตน ไม่ว่าจะเป็น One parish, one product ที่หลุยส์เซียนา One Village, one treasure ที่มณฑลฟูเจี้ยน และ One Tambon, one product ในบ้านเรา

ในหนัง Drugstore Girl สภาพคึกคักของเมืองมาซาโอะ ซึ่งมีถนนที่ตั้งชื่อว่า “ห้างไม้ไผ่” ซบเซาไม่เหลือสภาพให้เชิดหน้าชูตา มีผู้เฒ่าผู้แก่ไม่กี่คนที่ยังคงทำงานหัตถกรรมจากไม้ไผ่ เรื่องที่นำความคึกคักให้แก่ชุมชนกลับเป็นการเปิดตัวของร้านค้าครบวงจรขนาดใหญ่

เมืองใหญ่ที่เคยเติบโตไม่คอยชนบท กลืนคนหนุ่มสาวไปไม่รู้เท่าไหร่ เมื่อชนบทฟื้นฟูตนเองด้วยการผลิตสินค้าขึ้นชื่อ ทั้งยังนำไปวางขายในร้านสะดวกซื้อในเมืองใหญ่ จนเศรษฐกิจของชุมชนเข้มแข็งขึ้น

สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไป เมืองใหญ่ก็ส่งร้านสะดวกซื้อกลับเข้ามาทำลายเศรษฐกิจชุมชนอีกคราหนึ่ง

ตัวละครโอบายาชิคือตัวแทนของเมืองอีกรูปแบบหนึ่ง สังเกตว่าเธอมาถึงเมืองนี้พร้อมกับกำหนดเปิดร้านใหม่พอดี แต่ถึงอย่างไรโอบายาชิไม่ได้มีจุดมุ่งหมายในการมาที่นี่ หนำซ้ำสาเหตุที่นำพาให้เธอมาถึงมาซาโอะคือ ความเลวร้ายของ(คนใน)เมือง

เธอกับตัวแทนชุมชนจึงร่วมมือกันเอาคืน(ตัวแทนจาก)เมืองใหญ่ ซึ่งผลที่ออกมาคือแพ้ยับ

แม้หนังจะนำเสนอในประเด็นการคุกคามของเมือง แต่ก็ใช่ว่าผู้สร้างจะจริงจังกับมันถึงขนาดจะให้เกิดเป็นมรรคเป็นผล หนังจึงมีท่าทีประนีประนอม แทนที่จะเป็นการเสียดสีหรือเสียดเย้ยแบบที่บุคลิกของหนังสามารถทำได้

โดยรวมแล้วหนังจึงดูสนุก มีสาระบ้าง แต่ที่สำคัญ...อย่าซีเรียส