ชีวิตเด็กหอ..............................บทที่หก

เสียน้ำตาจากการถูกหลอก




เล่าเรื่องมาจนเกือบจะถึงตอนสุดท้ายแล้ว สำหรับกิจกรรมรับน้องหอ ถ้าไม่

เบื่อกันก่อนก็เข้ามาเยี่ยมเยียนกันอีกนะครับ อิอิ

เย็นวันศุกร์ซึ่งเป็นเวลานัดตามปกติแต่วันนี้รู้สึกจะแปลกไป ซึ่งทุกคนก็ยัง

ไม่สามารถเดาได้ว่ารูปแบบมันจะออกมาแบบใหน เพราะจุดนัดหมาย

ไม่ใช่หน้าห้องหัวหน้าหออีกต่อไป แต่เป็นลานหน้าหอ เมื่อทุกคนมากัน

พร้อมแล้ว คณะกรรมการหอพักก็พร้อมแล้ว ก็มีรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่นำทาง

ก็ออกคำสั่งให้ออกเดินทางครับ แต่ไปที่ใหน เพื่ออะไรนั้น ก็ยังคงเป็น

ความวิตกของเด็กใหม่ทุกคนครับ

หลังจากที่วิ่งกันซักระยะหนึ่งเมื่อถึงยังจุดหมาย ทุกคนก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า

ทำไมถึงต้องมาที่นี่ ที่แปลงนาสาธิต ในตอนกลางคืน มืดๆ

และแล้วคำสั่งด้วยเสียงอันอุบาทว์ ก็ออกมาจากปากของหัวหน้ากิจกรรม

ในครั้งนี้ ว่า ให้เด็กใหม่ทุกคน ลงไปนอนในแปลงนาที่เขาไถเอาไว้แล้ว

คิดดูนะครับ โคลนทั้งนั้นนะครับ แต่ก็ทำไงได้ละครับคำสั่งก็คือคำสั่ง

ก็นอนกลิ้งเกลือกกันอยู่นานพอที่จะรู้ว่ากลิ่นดินหอมหวนเพียงใด

คงนึกสภาพออกนะครับ ว่าแต่ละคนจะเป็นเช่นไร (แต่ไม่ได้ไปนอน

เล่นอย่างเดียวนะครับ กิจกรรมอื่นๆก็ยังคงเหมือนเดิมนะครับ

เพียงแต่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้น) และแล้วเหมือนสวรรค์โปรด มีอาจารย์ปั่น

จักรยานผ่านมาเห็นเข้า ผู้รับผิดชอบก็ต้องไปคุยกับอาจารย์ ส่วนพวกผมนะ

เหรอ นึกว่าจะรอดตัว(อันที่จริงผมแช่งพวกนี้ให้โดนพักการเรียนซะด้วยซ้ำ)

แต่เปล่าเลย มีรุ่นพี่อีกคนหนึ่งพาวิ่งออกไปจากที่นั่นแต่ไปที่อื่นต่อ หลังจาก

กิจกรรมดำเนินจนเวลาสมควรแล้ว เขาก็พาวิ่งกลับหอ แล้วแจ้งแก่ทุกๆคน
ว่า ที่หอพี่ๆกำลังรอบอกข่าวดีอยู่ให้รีบวิ่งกลับ คิดดูนะครับ ว่าทุกคน

ที่อยากจะหลุดพ้นกิจกรรมเช่นนี้จะรู้สึกอย่างไร ดีใจจนบอกไม่ถูกนะครับ

คาดหวังมากว่ารุ่นพี่จะยอมรับเราแล้ว เมื่อมาถึงหอ สถานที่ถูกจัดแต่งไว้สวย

งามทีเดียวเหมือนกับว่าจะมีการสังสรรค์เกิดขึ้นในไม่ช้านี้ ซึ่งแน่นอนว่า

ทุกคนก็ต้องคิดและหวังเช่นนั้นครับ แล้วพวกเด็กใหม่อย่างผมก็ถูกพาไป

หลังหอพักครับ ไปนั่งแถวเรียงหนึ่ง แล้วก็มีรุ่นพี่ซึ่งเป็นใครไม่รู้ (เป็นพี่

ที่จบไปนานแล้ว) เข้ามาเยี่ยมเพื่อจะแสดงความยินดีด้วย แล้วก่อนจะมีการ

สังสรรค์ รุ่นพี่เขาขอให้ร้องเพลงมหาวิทยาลัยครับ ด้วยกำลังใจที่เพิ่มขึ้น

ความมั่นใจที่เกิดขึ้นจากสภาวะแวดล้อมที่เห็นทำให้ทุกคนก็ร้องกันอย่าง

เต็มที่ แต่รู้ใหมครับ ว่าผลเป็นอย่างไรครับ คำตอบที่ได้จากรุ่นพี่ท่านนี้คือ

ทุกคนร้องเพลงได้แย่มากๆ และเขาก็ด่าซีเนียร์ว่าสอนน้องไม่ได้เรื่อง

ทำหน้าที่ไร้ประสิทธิภาพ ซีเนียร์ขอรับผิดชอบความผิดทั้งหมด โดยการทำ

โทษตัวเองครับ ส่วนปีสองก็ต้องรับผิดโดยการทำโทษตัวเองด้วย

เนื่องจากว่าปีสองมีหน้าที่คอยให้คำปรึกษา ดูแล แต่ไม่สามารถทำให้เด็ก

ใหม่อย่างพวกผมเป็นได้อย่างที่พี่ๆต้องการ คิดดูนะครับ ว่าในสถานการณ์

กลับตาลปัดว่าสาเหตุที่ซีเนียร์โดนประณาม และโดนดูถูก จากรุ่นพี่

มีสาเหตุมาจากเด็กใหม่ และชั้นปีอื่นๆก็ได้ที ตอกย้ำ ซ้ำเติมเราอีกว่าเป็นเหตุ

ให้รุ่นพี่โดนทำโทษ พวกคุณเชื่อใหมครับ เด็กใหม่ทุกคน กอดคอกันร้องไห้

น้ำตาแห่งความอัปยศ น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลกันพรากๆ ทั้งที่เกิดมาจาก

ความรู้สึกคับแค้นสะสม ความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถทำสำเร็จได้ และ



เป็นสาเหตุให้รุ่นพี่ต้องโดนทำโทษ และให้เกิดความแตกแยกกันในรุ่นพี่ พี่

ซีเนียร์ซึ่งไม่ได้ซ้ำเติมอะไร แต่ก็เข้ามาปลอบใจทุกคนว่า ถ้าคิดว่าทำดีแล้ว

ผลมันเป็นยังไงก็ต้องยอมรับกันไป ไม่ต้องเสียใจ นานครับกว่าจะหยุด

ร้องไห้กัน

………………………………………………………

จากนั้นไม่นานพี่ๆเขาก็เฉลยว่าเหตุการณ์ทั้งหมดในวันนั้นเป็นเรื่องสมมติขึ้น

มา เป็นการรับน้องหลอก ซึ่งจะกระทำกันเฉพาะสายเนียร์เท่านั้น ถ้าสาย

ใหนไม่มีการรับน้องหลอกก็จะไม่มีการกระทำอย่างนี้ (แต่สายของผม

ในรุ่นเฟรชชี่ของผมนั้น ผมเป็นคนตัดสินใจให้ยกเลิกการรับน้องหลอกไป

เลย เพราะเห็นใจและเข้าใจความรู้สึกของเด็กใหม่ดี = อยากรู้ใช่ใหมล่ะว่า

ทำไมผมถึงมีสิทธิ์ยกเลิกกิจกรรมนี้ได้ ต้องตามอ่านกันต่อไปนะครับ)




ปล.ขอบคุณสำหรับภาพประกอบ (โหลดมาจากอินเตอร์เน็ต)

Create Date : 03 กรกฎาคม 2550 Last Update : 3 กรกฎาคม 2550 11:21:59 น. Counter : 1287 Pageviews.		58 comments
Share Tweet

	[ชาเลนจ์ตัวเองงดน้ำตาลก่อนสิ้นปี] One meal a day nonnoiGiwGiw (4 ธ.ค. 2567 15:04:33 น.)		ตะพาบๆ กม.ที่ 365 "ไกล" nonnoiGiwGiw (2 ธ.ค. 2567 16:10:29 น.)
	อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันสำคัญกว่า Alex on the rock (30 พ.ย. 2567 16:38:51 น.)		ดอกไม้บานรับลมหนาวอีกแล้วครับ ^_^ กะริโตะคุง (28 พ.ย. 2567 17:21:53 น.)