ปุยเมฆสายไหม ...น่าง่ำเนาะ

ขึ้นเครื่องไปโฮจิมินห์แท้ๆ แต่ได้เฉียด ดงฉลาม เป็นของแถม!!
ฉลามพวกนี้จะป้วนเปี้ยนอยู่ด้านหน้าสนามบินขาเข้า ถึงจะพยายามเลี่ยงแค่ไหนแต่มันก็จะโฉบเข้ามาใกล้ และสุดท้ายเราก็กลายเป็นอาหารอันโอชะของมันไปโดยปริยาย
จำไว้แล้วกัน...เพราะพูดภาษาเวียดนามไม่ได้หรอกนะ อย่าเผลอมาเมืองไทยล่ะ รับรองเจอดงฉลามเมืองไทยงาบเหมือนกันเฟร้ยยยย ว่ะอ่ะอ่ะ

พูดไปก็น้ำตานองหน้าไป เพิ่งเข้าใจหัวอกฝรั่งโดนแท็กซี่ฟันก็วันนั้นเอง


เอาล่ะ...ลืมเรื่องเศร้าๆของมันไป เที่ยวเมืองโฮฯให้สะใจดีกว่า
ทริปนี้ตั้งใจว่าจะเขียนถึง

- ร้านกาแฟ >> ส่วนใหญ่จะเดิร์นกว่าฮานอย ที่กิ๊บเก๋ไม่ค่อยมี แต่ก็พอหาได้
- ร้านอาหาร >> ทริปนี้กินกันให้ตรึม และตายกันไปข้าง เมนูแต่ละวันไม่ซ้ำกันเลย
- ช้อปปิง >> ที่นี่ช้อปสะใจจริงๆ มีร้านญี่ปุ่นน่ารักๆเต็มเลย

ว่าจะเขียนสัปดาห์ละตอน ไม่ใช่เพราะหยิงเหยอหรืออย่างไร แต่เพราะเวลาทำงานจำกัดมากมาย พ่อแม่พี่น้องคะ เดี๋ยวจะไล่เก็บตามอ่าน...เปิดประตูบ้านรอเอ๋น้อยด้วยยยยย

วันนี้เอาเรื่องที่พักกะร้านกาแฟก่อนดีกว่า สองสิ่งนี้จำเป็นสำหรับทุกการเดินทางของเราเชียวล่ะ ตั้งใจว่าจะอัดคาเฟอีนให้ตาค้างกันไปข้างให้มันรู้กันไป

ไปโฮจิมินห์เที่ยวนี้ นอกจากเรื่องการโดนฟันค่าแท็กซี่ที่หลีกเลี่ยงค่อนข้างยาก
(ซึ่งเราขอนำเหนอให้จองแท็กซี่ก่อนไปจะประหยัดได้หลายร้อยบาท ใครอยากได้เบอร์แท็กซี่โปรดบอก เรามีเบอร์ลุงถิงคนขับแท็กซี่ ที่คิดราคาไม่เชือดเท่าไหร่ ถ้าเป็นฉลามก็แค่ฉลามบุก ไม่ใช่ฉลามงาบ) ผิดกับฮานอยที่ราคาค่อนข้างมาตรฐาน และแท็กซี่นิสัยดีพอสมควร

เรื่องที่พักนั้นก็เป็นสิ่งที่ตัดสินใจยากเอาการ
จำได้ว่ามีวันนึงเรานั่งกะเจ้าบูอยู่สองสามชั่วโมง เพื่อหาที่พักดีๆราคาพอเหมาะในโฮฯให้ได้ แต่น่าแปลกที่ถ้าไม่หรูหราแพงเว่อร์อย่าง Rex, Hilton, Caravelle ก็จะเจอเกสต์เฮ้าส์ราคาถูกจัดที่กลัวจะโดนชิงทรัพย์กลางดึก ส่วนระดับกลางๆก็เป็น budget hotel ที่ธรรมดาเอามากๆ ไม่เห็นมีเกสต์เฮ้าส์อย่างพระนครนอนเล่นให้พักเลยอ่ะ สุดท้ายเจ้าบูให้เราตัดสินใจ เราไม่รู้จะปรึกษาใครเลยคลิกถาม tripadvisor.com (อีกแล้วคับทั่น) แล้วเลือกจากตรงนั้นเลย ปรากฏว่าคำตอบที่ต้องการคือ Bon Sen Annex เจ้าค่าาาา.... ราคานั้นหรือก็ถูกแสนถูก ดูจากรูปแล้วก็สะอาดสะอ้านดี ขอให้ไม่มีกุ๊กกู๋เป็นใช้ได้

ห้องพักที่จองผ่านเอเจนต์ directrooms.com แบบมีอาหารเช้า ด้วยความที่ทั้งถูกและมีอาหารให้ ข้อเสียของมันก็คือขนาดห้องที่เล็กจิ๋วและไม่มีหน้าต่าง และขนาดของห้องน้ำที่ใหญ่เกือบครึ่งหนึ่งของห้องนอน (เพื่อ!!!) ที่นอนแข็ง หมอนแบน ตื่นมาแล้วปวดไหล่ ในห้องน้ำมีแค่แชมพูกะสบู่ น้ำเปล่าก็ไม่ม่มีให้ ทุกๆเจ็ดโมงครึ่งก็จะมีเสียงโครมครามก่อสร้างตึกดังปลุกโดยไม่ต้องไหว้วาน morning call (ที่นี่มีบริการนี้หรือเปล่าก็ไม่รุ) ...อ่านๆดูแล้วเหมือนไม่ดีเลยใช่มะ


หน้าต่างมีเหมือนไม่มี


นี่คือพื้นที่ห้องทั้งหมดแล้ว...ด้านขวาอีกประมาณเมตรนึงเป็นตู้เสื้อผ้า แล้วก็ห้องน้ำ คับแคบสุดชีวิต...

แต่ความประทับใจของโรงแรมนี้ก็คือความน่ารักของพนักงาน เรื่องของเรื่องคือเราจองที่พักผ่านเอเจนต์แค่ 2 วันแรก ส่วนอีก 2 วันถัดมาไปค้างดาลัด แล้วก็จะกลับมาค้างที่โฮฯอีกคืนนึงก่อนกลับบ้าน พอจองทีหลังเรตค่าห้องกลับแพงกว่าอีกประมาณ 500 บาท เราถามว่างั้นคืนสุดท้ายขอเปลี่ยนไปอยู่ห้องที่มีหน้าต่างไหม น้องหนูที่แผนกต้อนรับบอกว่า มีจ้ะพี่สาว แต่แพงกว่าอีกเท่านึงของเรตเอเจนต์

ป้าดด!! เออๆงั้นอยู่ห้องมืดต่อไปก็ได้ เรื่องไรต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่านึง แล้วก็ตื่นมาปวดไหล่เหมือนเดิม จองเสร็จก็บินปร๋อไปอยู่อย่างราชาราคามิตรภาพที่ดาลัด แล้วก็กลับมาเช็คอินที่ Bon Sen Annex อีกครั้ง

ปรากฏว่าห้องใหม่นี้เริดหรูอลังการกว่าหลายเท่า ไม่ใช่แค่หน้าต่างเท่านั้นนะจ๊ะ แต่เจ๊แถมระเบียงให้ทั้งอันเลยจ้าาาา อารมณ์คล้ายห้องชุดที่มีสองห้องเชื่อมกันและมีห้องน้ำคั่นกลาง ขนาดใหญ่โตหวือหวาอยู่สบาย กระโดดโลดเต้นชะชะช่าก็ได้ เตียงนุ่มนิ่ม หมอนฟูฟ่อง มีรองเท้าแตะกะเสื้อคลุมให้ด้วย ในห้องน้ำรึก็มีอุปกรณ์ครบมือวางไว้เป็นถาดเชียว .... ต่างกะห้องสองคืนแรกลิบลับเลยวุ้ย

เรารีบแจ้นลงไปถามว่าผิดห้องป่าวน้อง...พี่ไม่มีกะตังจ่ายเพิ่มหรอกนะ ขอเก็บไปชอปปิงดีกว่า
น้องสาวคนเดิมบอกว่า ห้องสบายไหมพี่ หนูอัพเกรดให้ในราคามิตรภาพเท่าเดิมจ้ะ ... กรี๊ดๆๆๆ รักอ้ะ แทบจะโดดเข้าไปจุ๊มพรหนึ่งที เห็นไหมว่าน้องๆเขาน่ารักน้ออออ ทีหลังฉันไม่จองผ่านเนตแล้ว ได้ห้องหนอนตลอดเลย เฮ้อออมิน่าถึงได้ถูกนัก

ความกว้างขวาง


เตียงหนานุ่ม มีพื้นที่ว่างโดยรอบ


พื้นที่ตรงมินิบาร์


อุปกรณ์นานาชนิด...ต่างกันไหมเนี่ย!!!

Tips เลือกที่พักใน HCMC
สถานที่ท่องเที่ยวส่วนใหญ่ในไกด๊บุ๊คมักอยู่ใน district 1 เพราะฉะนั้นถ้าไปแค่เลือกโรงแรมที่อยู่ใน district 1 ไว้ก็พอ เพราะอาณาเขตไม่ได้ไกลมาก เดินแป๊บเดียวก็ทั่วแล้ว

อ่ะกลับมาที่ร้านกาแฟตามเจตนารมณ์เดิมกันดีกว่า ด้วยความที่โฮฯค่อนข้างเจริญมาก ทำให้ร้านกาแฟน่ารักจุ๋มจิ๋มไม่ค่อยโผล่มาให้เห็น ส่วนใหญ่จะออกแนวโมเดิร์น อลังการงานสร้าง เราสองคนก็เลยไม่ค่อยกรี๊ดสักเท่าไหร่ แต่มีอยู่ร้านนึงที่ไปแล้วนึกว่าเป็นทางเข้าซ่องเจ้าค่ะ น่ากลัวมาก ทางเข้ามันอยู่ตรงซอกตึก ขึ้นไปแล้วอารมณ์ประมาณตึกร้าง มีกลิ่นอับโชยมาหน่อยๆ มืดตึ๊ดตื๋อ เดินวนไปสองรอบก็แล้ว สามรอบก็แล้ว มีสองหมวยมาร่วมขบวนหลงด้วยก็แล้ว ก็ยังหาไม่เจอ...ปรากฏว่ามันเปิด 11 โมงเช้าจ้ะ...มิน่าล่ะมืดตึ้บ

เพราะฉะนั้นใครจะไปโฮฯ จดโน้ตไว้เลยนะคะว่าร้านส่วนใหญ่จะเปิด 11 โมง และปิดกันค่ำประมาณ 3-4 ทุ่ม เราสองคนเลยฆ่าเวลาด้วยการไป tourist trap (555 ศัพท์เจ้าบูชอบใช้) กันที่โบสถ์นอสเตรอดามและไปรษณีย์

พูดตรงๆว่าตอนแรกเฉยๆกะโบสถ์และไปรษณีย์มากเลย แต่พอได้เข้าไปนะโหย...สวยอ่ะ อลังการด้วย โดยเฉพาะไปรษณีย์เราชอบมาก ลายกระเบื้องพื้นจัดจ้านได้ใจ มีตู้โทรศัพท์แดงแช้ดแล้ดที่อยู่ๆเจ้าบูก็เดินไปให้เราถ่ายรูป (ซะงั้น! เคยเห็นผู้ชายคนไหนบ้ากล้องเท่าเจ้าบูบ้างโปรดบอก) เราสองคนซื้อโปสการ์ดส่งกลับบ้าน คนขายทักว่าเราสองคนเป็นฮองกี้ด้วย (อืมม...)


โบสถ์ด้านใน มีไว้ถ่ายรูป และมี serviceตามเวลาของเค้าด้วย


ด้านนอกไปรษณีย์


ด้านในไปรษณีย์
ที่นี่ไปรษณีย์เปิดถึงสี่ทุ่ม!!!

อนุสาวรีย์ลุงโฮฯกะจินเจอร์เบรดทาวน์ฮอลล์ ที่ตอนนี้เป็น people’s committee น่ารักน่าแทะเนาะ

ขากลับเดินผ่านสวนสาธารณะที่ไม่มีใครเดินลัดสนามเลย ทุกคนพากันนั่งขอบสนามกันน่ารักมาก และสุดท้ายก็ได้กลับมาร้านกาแฟนี้จนได้ มันมีชื่อเสียงเรียงนามว่า Le Fenetre Soleil…


สวนสาธารณะ ที่เราแวะพักขากันแป๊บนึง
เจอคนเอามอไซค์มาจอดนั่งอ่านหนังสือ (บนนั้นเลย!)

ร้านนี้ค่อนข้างป็อบมากเพราะเราอ่านเจอทั้งใน OOM และ Elle Decoration ถึงได้รู้ว่านักออกแบบญี่ปุ่นชื่อ Takayuki Sawamura ปรับปรุงตึกโบราณอายุกว่า 100 ปีตึกนี้ให้กลายเป็นร้านกาแฟสุดฮิป ที่เก๋ไก๋ตรงบานหน้าต่างโค้งขนาดใหญ่ พื้นไม้และเพดานสูง

โซฟาแต่ละตัวก็สีจี๊ดสะใจมาก ใครจะเลือกนั่งแบบตั่งเค้าก็มีให้ หรือจะเป็นโต๊ะเก้าอี้ดีๆสำหรับทานข้าวก็มีบริการ แถมยังมีไวไฟให้ใช้ได้

ช่วงที่อยู่เราแวะไปร้านนี้ถึง 2 ครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นคนต่างประเทศมาใช้บริการ นัดเจอคุยกันเบาๆ บางคนก็เอาคอมมาจิ้ม แต่ที่แย่อย่างหนึ่งก็คือที่เวียดนามยังไม่มีกฎหมายห้ามสูบบุหรี่ในอาคาร เพราะฉะนั้นกลิ่นกาแฟอาจมีกลิ่นบุหรี่ปะปนมาด้วยถ้าคนที่นั่งข้างๆเป็นสิงห์อมควัน เพราะฉะนั้นก็เลือกที่นั่งกันให้ดีล่ะ


ภายในร้าน

ในร้าน










เห็นร้านสวยๆแล้วกรุณาดูทางเข้า...
น่ากัวไหมเนี่ย....

ของกินเล่นร้านนี้อร่อยและแปลกดี เราสองคนกินกาแฟเวียดนามร้อน-เย็น กับ Passion fruits crepe banana กับไอติมวานิลลา ซอสเสาวรสเปรี้ยวจี๊ดกินกับเครปและไอติมหวานๆแล้ว เจ้าบูถึงกับซดจดหมดจานอย่างรวดเร็ว

Mozzarella French toast ก็อร่อย กินตอนร้อนๆแล้วยิ่งนุ่มมมละมุน แต่อีกอันนึงที่เราไม่ได้สั่งคือ American Waffle Japanese Falvour ; red beans, vanilla ice cream mango&banana, passion fruits sauce กินไม่ลงแล้วเพราะจุกแอ้ก แต่เห็นเด็กฝรั่งมาแล้วชอบกินกันจัง


เครปที่ว่า

Mozzarella French toast


กาแฟเย็นเค้าชอบเสิร์ฟมาไม่เต็มแก้วล่ะ...


ส่วนตอนกลางคืนเราไปกันที่ร้านนี้ Kem Bach Dang ice cream
หรือเราเรียกว่าร้านแอปเปิล เพราะโลโก้ร้านเป็นรูปแอปเปิล
ตอนแรกเดินผ่านเอะใจทำไมคนแยะนักหว่า พอดูดีๆแล้วถึงเห็นว่ามีสองร้านตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามหัวถนน เลยคิดว่าน่าจะมีอะไรดีแน่ บูเอ๋ยเราไปลองกันเหอะ

และที่นี่ก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง ตัวเราน่ะไม่เท่าไหร่เพราะสั่งสับปะรดปั่น ที่ดูดปู้ดดเดียวก็หมดแก้ว ชื่นจายที่ซู้ดดดดดด ส่วนเจ้าบูสิ สั่งกาแฟเวียดนามเย็น และสิ่งที่เค้าเสิร์ฟมาให้เป็นแบบนี้จ้ะ


นี่คือกาแฟเย็น DIY ของแท้และแน่นอน
เค้าจะทำกาแฟเวียดนามร้อนแบบดริปด้วยฟิลเตอร์มาให้ รอดริปให้หมดจนหยดสุดท้าย เสร็จแล้วก็เอานมข้นหวานที่อยู่ในเหยือจิ๋วปรุงรสเองตามชอบใจ คนเสร็จก็เทใส่น้ำแข็งแห้ง...จบสิ้นกระบวนการกาแฟเย็นทำเอง ... น่ารักดีอ่ะ


ส่วนไอติมของเด่นของร้าน มาพร้อมร่มกระดาษคันจิ๋วเหมือนบ้านเราสมัยก่อนเด๊ะ ดังนั้นรสชาติไอติมเลยไม่ต่างกันมาก เหมือนไอติมตัดไงงั้นเลยครับพี่น้อง


ไอติม


น้ำฉับปะยด


บรรยากาศในร้าน


หน้าร้านเป็นงี้...มีโลโก้รูปแอปเปิล

ร้านสุดท้ายคือร้านที่อยู่หัวมุมถนนใกล้ๆกับที่พัก ชื่อร้าน Java ร้านนี้มีน้ำผลไม้ combination แปลกๆแยะมากเป็นสิบๆรายการเลย แต่ตอนนี้เหนื่อยมากเลยไม่มีปัญญาจด จำได้ว่าเราสั่งแตงโมกับมะนาว แล้วรสมันเจื่อนๆพิกล


Ham chesse toasty


น้ำผลไม้ป่วนปั่น


บรรยากาศในร้าน หัวมุมพอดี


หน้าร้าน Java

คนเวียดนามชอบกินน้ำผลไม้กันมาก สังเกตจากทุกร้านจะทำน้ำผลไม้อร่อยหมด กระทั่งร้านที่เราคิดว่าต้องรสชาติอี๋แน่ก็ยังอร่อย แถมยังมี combination แปลกๆให้ลองเพียบ น่าเสียดายที่น้ำอ้อยผสมส้มจี๊ดซึ่งเราติดใจตอนไปฮานอยไม่มีที่นี่ เพราะคนโฮฯเค้าไม่มีส้มจี๊ดกินกัน เค้าใช้ส้มลูกจิ๋วหน่อย ก็เลยไม่จี๊ดจ๊าดเท่าส้มจี๊ด

ทริปหน้ากลับมาเจอกันกับ ”ทัวร์กินกระจาย” ใน HCMC เตรียมพุงกันไว้ให้ดีล่ะ
ขอบคุณนะค้า ที่มาแบ่งปันประสบการณ์ร้านกาแฟใน HCMC


แอบปิดท้ายด้วยคำสาปฟาโรห์ภาคภาษาเวียดนาม ของไทยตอนนี้วิบูลย์กิจได้ลิขสิทธิ์ไปพิมพ์เล่ม 1 ใหม่แล้ว!!! หวังว่าคงมีสัญญาไว้ว่าคนเขียนจะจบเรื่องก่อนซี้ม่องเท่งนะ ตามมาเป็นสิบปีแล้วเนี่ยพี่น้อง...