- - - - - - - - - - สองปีผ่านไป ความเศร้านั้นยังคงอยู่ - - - - - - - - - - วิวจากหน้าต่างห้องของโรงแรมที่ดาร์จิลิงก์ เข้าไปอ่านบล็อกของคุณ sTRAWBERRY sOMEDAY ที่แต่งเพลงให้เหตุการณ์ทซึนามิ มันทำให้ดิฉันระลึกถึงการเดินทางเมื่อสองปีที่แล้ว เป็นการเดินทางที่หนาวเหน็บ สลดหดหู่ สับสน งุนงง และแสนเศร้าพอๆ กัน วันที่ 25 ธันวาคม เมื่อสองปีที่แล้วดิฉันไปอินเดียครั้งแรก หลังจากจดๆ จ้องประเทศนี่อยู่นาน เพื่อนผู้เคยเรียนที่ศานตินิเกตัน กลับไปเยี่ยมมหาวิทยาลัยของตัวเอง ชักชวนไปเที่ยวด้วยกัน ดิฉันเห็นว่าเป็นการดีแน่ที่จะได้เดินทางกับคนที่มีอินเดียเป็นบ้านที่สอง ( เธอคือคนเขียนหนังสือ คำถามใต้ร่มไม้ ดิฉันเคยเขียนถึงหนังสือของเธอไว้ ที่นี่ ) เมืองแรกที่เราไปถึงคือกัลกัตตา เมืองที่แสนวุ่นวาย เมืองที่คุณจะเห็นทุกอย่างอยู่บนนถนน วัว แกะ ไก่ รถราง รถเมล์ แท็กซี่ รถส่วนตัว ผู้คนที่ใช้ฟุตบาทเป็นบ้าน คนขายของ ฯลฯ มีหลายคนไม่ชอบเมืองนี้ ค่าที่มันแสนวุ่นวาย แต่ดิฉันไม่รังเกียจ ดิฉันเห็นว่ามันก็เป็นอินเดียดี เราค้างคืนกันที่นี่คืนหนึ่ง ไปดูหนังอินเดียที่ไม่รู้ว่าตัวละครพูดอะไรกันเลย ( เพราะฟังภาษาของเขาไม่ออก แถมดูหนังไม่จบเรื่อง ) ในคืนคริสต์มาสของที่นี่ รุ่งขึ้นเช้าเรานั่งรถไฟต่อไปศานตินิเกตัน เมืองมหาวิทยาลัยของอินเดีย ไปพักที่บ้านเช่าของเพื่อน เจอนักเรียนไทยหลายคน ได้กินอาหารอินเดียอร่อยๆ ก็ที่นี่ ได้ดื่มชาถ้วยละบาท รสแสนละมุนก็จากที่นี่ อยู่ที่อินเดียดิฉันจิบชาแทนน้ำ แถมแก้หนาวได้ดี และที่นี่เองข่าวคราวความสูญเสียก็ก่อตัวขึ้น น้องนักเรียนไทยที่มาคุยกับเราระหว่างมื้อน้ำชายามบ่าย บอกว่า CNN กำลังรายงานข่าวถึงเมืองไทย เขาคิดว่าเกิดแผ่นดินไหว ( ตอนนั้นเรายังไม่รู้ว่าเกิดทซึนามิด้วย ) เราคุยกันด้วยความแปลกใจ เมืองไทยไม่เคยเกิดแผ่นดินไหวมากๆ มาก่อน และเราไม่ได้คิดกันสักนิดว่าเหตุการณ์มันจะร้ายแรงถึงปานนี้ เช้าอีกวันดิฉันเดินทางต่อ นั่งรถไฟข้ามคืน ก่อนที่จะต่อรถจิ๊ปขึ้นภูเขาสูงไปสิกขิม เพื่อนดิฉันยังคงพักอยู่ที่ศานตินิเกตัน ดิฉันเดินทางไปกับเพื่อนร่วมทางอีกกลุ่มหนึ่ง ที่กังต็อคเมืองเอกของสิกขิมเราได้รับรู้ว่าแผ่นดินไหวนั่นร้ายแรงกว่าที่เราคิดมากมาย ดิฉันซื้อหนังสือพิมพ์อินเดียอ่านด้วยความตกใจ ( อินเดียมีหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษหลายหัว ราคาถูกมาก มีตั้งแต่ราคา 1 รูปีขึ้นไป ) รีบโทรศัพท์กลับบ้าน ไม่มีใครไปที่ภูเก็ตและพังงา ช่วงปีใหม่ โล่งอกไปหนึ่งเปลาะ ได้แต่ภาวนาว่าเพื่อนๆ เราคงไม่มีใครไปภูเก็ตและพังงาช่วงนั้น เข้าไปเช็คข่าวที่พันทิป ยิ่งตกใจเพราะหน้าแรกของพันทิปเป็นเหตุการณ์ฉุกเฉิน พวกเราสับสนมาก พากันโทรศัพท์หาคนรู้จักที่เมืองไทย อีกสองวันต่อมาดิฉันแยกกับเพื่อนร่วมทางทุกคน เดินทางคนเดียวไปดาร์จิลิงก์ ( เรานัดเจอกันอีกครั้งที่กัลกัตตา วันที่นั่งเครื่องบินกลับบ้าน ) กลางวันดิฉันเดินดูบ้านเมืองและผู้คนของดาร์จิลิงก์ ไปเที่ยวไร่ชา ไปดูร้านหนังสือ ไปซื้อชากลับบ้านฝากเพื่อนๆ ไปนั่งรถไฟ Toy Train รถไฟที่ใช้หัวจักรไอน้ำซึ่งเหลือเพียงไม่กี่ขบวนของโลก ฯลฯ เดินไปทางไหนเมื่อมีใครรู้ว่าดิฉันมาจากเมืองไทย ทุกคนต่างแสดงความเสียใจ กลางคืนหลับคาจอโทรทัศน์ไปพร้อมกับข่าวของ CNN และข่าวภาคภาษาอังกฤษของอินเดีย จะกลับบ้านก่อนก็ไม่ได้เพราะไม่สามารถเลื่อนตั๋วกลับได้ วันสิ้นปี ดิฉันเคานท์ดาวน์อยู่คนเดียวที่โรงแรมในดาร์จิลิงก์ นั่งเช็คข่าวจาก CNN ท่ามกลางความหนาวประมาณ 1-2 องศา ดูภาพผู้คนและความสูญเสียของเมืองไทย ได้แต่ถามตัวเองว่าเกิดอะไรกับเมืองไทยหรือนี่ ก่อนนอนคืนนั้นดิฉันสวดมนต์อธิษฐานว่า ขออย่าให้คนที่เมืองไทยเป็นอะไรมากกว่านี้เลย ( ปรกติดิฉันมักเข้านอนโดยไม่ได้สวดมนต์) กลับมาเมืองไทย มีข้อความหลายข้อความฝากไว้ใน เมลบ็อกซ์ของโทรศัพท์มือถือ เพื่อนๆ หลายคนเป็นห่วง เพราะบางคนรู้แค่ว่าดิฉันไปอินเดีย แต่ไม่รู้ว่าไปเมืองไหน คนที่เมืองไทยก็ตกใจเพราะอินเดียก็เจอทซึนามิร้ายแรงเหมือนกัน พอออน์ไลน์ขึ้นมามีหลายคนเข้ามาแสดงความโล่งอกที่ดิฉันกลับมาแล้ว กลับมาบ้านคราวนั้นดิฉันคิดว่าเส้นแบ่งระหว่างความมีชีวิตอยู่และการจากไปมันนิดเดียวเอง มนุษย์เราเป็นเผ่าพันธุ์ที่พร้อมจะเผชิญหน้ากับความตายและความสูญเสียได้ทุกเมื่อ และดิฉันคงจดจำคืนเคานท์ดาวน์อยู่คนเดียวที่โรงแรมในดาร์จิลิงก์นั่นไปอีกนาน ป.ล.เข้าไปฟังเพลงของคุณ sTRAWBERRY sOMEDAY ได้ที่นี่ค่ะ //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=strawberry-someday&group=7 2 ปีที่สูญเสีย 2 ปีที่น่าจดจำคะ
โดย: fontor วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:8:34:34 น.
ตอนนั้น ผมออกเดินทางสำรวจในอีสานพอดีครับ กลับมา ก็ลงไปช่วยทีมงานของสถาบันนีติวิทยฯ เพื่อตรวจพิสูจน์บุคคล ของศพที่เขาหลัก โดย: กุมภีน วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:8:40:03 น.
ไว้อาลัย ต่อการสูญเสียเมื่อสองปีที่แล้วด้วยครับ
เพลงเศร้ามากๆเลย โดย: Commencer วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:9:06:01 น.
โอ้วววว นึกย้อนกลับไปแล้วเศร้าดีแท้นะคะ
เราก้อคิดเหมือนคุณ จขบ ว่า เส้นแบ่งของการอยู่หรือตายมันช่างใกล้กันเหลือเกิน หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้รู้ว่า มนุษย์เราควรรักกันไว้ เพราะแค่ เพราะเจ้าทำให้น้ำกระ๋ฉอกนิดเดียว มนุษย์เราซึ่งเป็นสิ่งมีชัวิตเล็กๆ ก้อยังตายเป็นหมื่น เป็นแสน เหอๆ โดย: vodca วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:9:07:35 น.
สองปีก่อนก็มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมากมาย เมื่อวาน จู๋ๆ ผมก็อยากเขียนบล็อกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เขียนเสร็จแล้วครับ แต่จะแปะพรุ่งนี้ (เพราะวันนี้อยากเก็บหน้าบล็อกเดิมของตัวเองไว้อีกหนึ่งวัน)
ไม่รู้จะเม้นท์เรื่องอะไร เอาเป็นว่าเพลงประกอบโหยหวนมากกกก เสียงไวโอลิน (หรือเปล่า) บาดลึก โดย: strawberry machine gun วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:9:15:11 น.
เป็นเหตุการณ์ที่ลืมไม่ลงเช่นกันค่ะ..ก็ขอให้เรื่องเลวร้ายอย่าได้เกิดซ้ำซ้อนกับที่ไหน ๆ ในโลกอีกเลยอ่ะนะคะ..เฮ้อ
โดย: i'm not superman (i'm not superman ) วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:9:21:32 น.
มาเรียกน้ำย่อยกันนิดค๊าบ อิอิ อย่าเศร้าเยยนะค๊าบ แผล่บๆๆ โดย: โชแปงค๊าบ (nutuang ) วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:9:27:59 น.
โดย: แพนด้ามหาภัย วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:9:28:26 น.
เศร้ามากครับ วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว รู้สึกว่ามีน้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลา
พักเที่ยงก็เลยเดินไปโรงพยาบาลสมิติเวชใกล้ที่ทำงานเพื่อบริจาคเลือด แต่เค้าไม่รับซะงั้น -_-" เหตุการณ์นั้นคงลืมไม่ได้ซะแล้ว คงต้องเก็บมันไว้แบบนี้ล่ะครับ โดย: BAYROCKU วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:10:45:44 น.
ช่วงนั้นฟังข่าวแล้วแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยค่ะ
น่าเศร้ามาก เคยพูดกันด้วยซ้ำว่าเกิดเป็นคนไทยดีจัง ประเทศเราไม่เคยมีภัยร้ายแรงเหมือนอย่างเมืองนอก แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่อย่างงั้นซะแล้ว เศร้ารับคริสมาส ย่าก็มีเรื่องเศร้าเหมือนกัน คริสมาสทีไรนึกถึงน้องชายทุกที เขาเสียวันคริสมาสค่ะ คนอื่นฉลองคริสมาสกัน ย่าไปทำบุญให้น้องชายวันนี้ทุกปีค่ะ โดย: ดา ดา วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:12:08:05 น.
เหตุการณ์นั้นเป็นความทรงจำที่กระทบจิตใจผมมาตลอด
แม้ตัวผมจะไม่ได้สูญเสียบุคคลที่รักจากเหตุการณ์นั้นไป แต่ความรู้สึกที่ว่ามันก็ยังวนเวียนอยู่ในใจเสมอ ตอนนี้ ผมทำลิงค์ให้ดาวน์โหลดเพลงไว้ที่บล็อกแล้วครับ เผื่อใครมีญาติหรือเพื่อนที่สูญเสีย ก็สามารถส่งไปให้เค้าได้ หรือกระทั่งฟังเองเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์นั้นก็ได้ครับ โดย: sTRAWBERRY sOMEDAY วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:12:48:12 น.
หายป่วยโดยไว
โดย: Crisis IP: 203.209.105.241 วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:13:51:32 น.
นับเป็นโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่ของคนไทยที่ลืมไม่ลงเลยค่ะ
โดย: Black Tulip วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:13:59:21 น.
จนป่านนี้ บางทีก็ยังอดคิดไม่ได้นะคะว่า.... นี่มันเรื่องจริงหรอนี่....
แต่ในความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ก็ทำให้พวกเรารับรู้ถึงพลังน้ำใจอันยิ่งใหญ่และงดงามเช่นเดียวกันนะคะ..... โดย: largeface วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:14:36:26 น.
สึนามิที่โถมมาเพียงไม่กี่นาที แล้วก็จากไป ทิ้งความสูญเสียที่เป็นรอยแผลบาดลึงไว้ในใจของผู้คนหลายคนที่ร่วมเหตุการณ์
ด้านหนึ่งภาพของความมีน้ำใจที่ไทยช่วยไทยกันอย่างอบอุ่น ทั้งเสื้อผ้า อาหาร ของใช้ที่ส่งไปกองเป้นผู้เขา แต่อีกด้านก็มีภาพของการหาประโยชน์จากผู้เดือดร้อน บ้านชั่วคราวที่สร้างอย่างลวกๆ เพียงเพื่อติดประกาศความเป็นผู้อุปถัมป์ แต่แค่ลมพัดเรือนก็ไหวจนชาวบ้านไม่กล้าเข้าไปอยู่ เรือประมงพร้อมเครื่องมือหาปลาที่ไปกระจุกอยู่กับผู้นำชุมชนบางราย แต่กับให้ชาวบ้านผู้เสียหายต้องผ่อนชำระทั้งที่ยังไม่มีรายได้มาประทังชีวิต เงินบริจาคที่ยังหาบัญชีรายรับจ่ายไม่ได้ แพทย์สองสถาบันทะเลาะกันแทบเป้นแทบตายเพื่อแย่งกันพิสูจน์ชิ้นเนื้อ ยังไม่รวมที่ดินเดิมที่ถูกนายทุนเข้าไปยึดเพราะขาดหลักฐานระบุกรรมสิทธิ์ ความโหดร้ายของสึนามิจบสิ้นไปแล้ว แต่ความโหดร้ายของมนุษย์ต่อมนุษย์คงจะยังไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ โดย: ใบตำลึง IP: 58.10.36.140 วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:14:58:53 น.
หวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ เศร้าง่ะ มันหดหู่... โดย: ขอบคุณที่รักกัน IP: 203.170.231.230 วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:15:16:06 น.
เราเป็นเพียงแค่ฝุ่นผงบางเบาเศษเสี้ยวของการเวลา....
ขอรำลึกข่าวเศร้านี้ด้วยคนครับ โดย: I will see U in the next life. วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:15:34:47 น.
เชื่อว่าเป็นเหตุการณ์ที่คงไม่มีใครลืมแน่ๆ ค่ะเพราะความสูญเสียมันใหญ่หลวงจริงๆ
โดย: JewNid วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:17:15:06 น.
ถือได้ว่าเป็นปีใหม่ที่สุดแสนจะจืดชืดที่สุดเลยครับ ขออวยพรให้คุณ Grappa มีความสุขมากๆ ในช่วงปีใหม่นี้นะครับ
โดย: Johann sebastian Bach วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:18:11:04 น.
อย่าว่าแต่อยู่อินเดียเลยครับ ขนาดคนอยู่ในเมืองไทยๆเองแท้ ยังกว่าจะรู้ก็ตั้งเย็นๆของอีกวันแล้วครับ และยังไม่รุ้ว่าความสูญเสียมันมากมายขนาดนั้นซะด้วย
แต่เหตุการณ์ร้ายอันนี้ ยังมีอีกด้านที่ทำให้เราได้รู้ว่าคนไทยรักกัน และน้ำใจมากมายแค่ไหน ขนาดพี่กันที่ว่า(ตัวเอง)ศิวิไลซ์นั้น มาเจออุทกภัยที่ประเทศตัวเอง ยังสู้เราไม่ได้แม้แต่นิดเลยครับ อ่อ อยากไปอินเดียบ้าง แต่พี่ที่ทำงานไปมากัน บ่นกันทุกคนเลยอ่ะ ทำให้ผมเลยเปลี่ยนใจอยากไปอาเจะห์แทนดีกว่า (ไม่ซ้ำใครดี) โดย: ข้าวตู วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:21:07:33 น.
อ่อ เพลงที่เปิดในบล้อกนี่ ทำไมมันช่างคร่ำครวญได้ขนาดนี้เนี่ย บรื้ออออ
โดย: ข้าวตู วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:21:10:12 น.
สึนามิสอนให้ผมรู้ว่า เราอยู่ในกำมือของธรรมชาติ เราไม่ควรทำลายเขา เพราะสุดท้ายเขาก็คือผู้ชนะอยู่ดี เราเป็นส่วนหนึ่งของเขา ดังนั้นเขาจะทำอย่างไรกับเราก็ได้ ไม่มีทางเลือก สิ่งที่ดีที่สุดที่เราทำได้ก็คือ ทำดีให้มากที่สุด แสวงหาสิ่งที่เหมาะสมทั้งตัวเราและธรรมชาติ อยู่ร่วมกัน รอวันที่เราจะกลับไปเป็นเขาอีกครั้ง
ขอให้ทุกคนที่สูญเสียในเหตุการณ์นี้ ยังคงมีพลังต่อสู้ต่อไป ส่วนผู้ที่จากไปหวังว่าทุกคนจะได้ไปสู่ที่เหมาะสมและสงบสุข โดย: ป้อจาย วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:21:47:51 น.
ย้อนไปสองปีที่แล้ว ตอนแรกที่ทราบข่าว ผมไม่คิดว่ามันจะรุนแรง
แต่พอทีวีนำเสนอข่าวมากขึ้นๆ ภาพเหตุการณ์น่าสลดหดหู่ก็มีให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ ผมยังจำได้เลยว่า ผมกับพ่อนั่งดูช่องเก้า และทีวีสัมภาษณ์ผู้ชายคนนึงที่เดินตามหาศพภรรยาและลูกแต่หาไม่เจอ เขาสิ้นหวังจนต้องร้องไห้ ผมน้ำตาซึม พอหันไปดูพ่อ ผมก็เห็นพ่อเอามือปาดน้ำตา โดย: King Of Pain วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:23:03:29 น.
เพลงนี้ผมเคยได้ยินในหนังเรื่องอะไร... นึกไม่ออกแฮะ
โดย: King Of Pain วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:23:04:54 น.
เป็นช่วงที่เศร้ามากค่ะ ทำอะไรไม่ได้มาก งานก็ลาไม่ได้ (ยังไม่ผ่านโปร) ได้แต่ไปบริจาคโลหิต
โดย: rebel วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:23:19:44 น.
น่าเศร้าที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองหลายคน กลับจำสิ่งที่สัญญากับประชาชนไม่ได้
โดย: ยังคงรักเธอ (takechio ) วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:1:26:51 น.
จำได้ว่าปีนั้น วันที่ 25 ยังไปเย้วๆ ในคอนเสิร์ต ไมโคร-นูโว ที่สนามเสือป่าอย่างมีความสุข กลับบ้านมาก็หลับเป็นตาย กว่าจะตื่นก็บ่าย พอแม่เล่าให้ฟังก็งง และตกใจมาก แต่ก่อนคิดว่า คำว่า TSUNAMI เนี่ย มันเป็นเรื่องไกลตัวมาก (ใกล้สุดคือมันเป้นเพลงของ Manics) ที่น่าบังเอิญจนน่าตกใจก็คือ กลางปี 2547 เราสอบวิชาภาษาอังกฤษ แล้วเค้าเอา passage เกี่ยวกับ "เครื่องเตือนภัย tsunami" มาออก เรายังด่ากับเพื่อนๆ เลยว่า ทำไมเอาเรื่องไกลตัวมาออกนะ ...แต่ไม่นึกเลยว่าตอนนี้กลายเป็นใกล้ตัว(ที่ตกลงไม่รู้คืบหน้าไปถึงไหน)ไปเสียแล้ว ช่วงนั้นผู้ประสบภัยบางส่วนมาพักที่ ธรรมศาสตร์ รังสิต ด้วย นศ.หลายคนก็ไปช่วยเป้นหน่วยปฐมพยาบาล อำนวยความสะดวก เป้นล่ามภาษาต่างๆ (ส่วนเราพูดภาษาคนยังไม่ค่อยรู้เรื่อง เลยไม่ได้ช่วยอะไรเค้าเท่าไร ) โดย: merveillesxx IP: 203.209.110.105 วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:2:03:06 น.
ผมแปลกใจตัวเอง ว่าทำไมไม่รู้สึกเศร้าหรือสะเทือนใจ กับเหตุการณ์ซึนามิซักเท่าไรเลย ไม่รู้ว่าทำไม จะบอกว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวก็ไม่น่าจะใช่ เพราะมันเกิดกับคนไทยตั้งหลายพันคนด้วยซ้ำ แต่ในช่วงปลายปีของสองปีที่แล้ว ผมเปิดดูข่าวนี้ เหมือนเปิดดูข่าวฮ็อทๆ ทั่วไป แถมยังไปเที่ยวเกาะล้านหน้าตาเฉย ไม่ได้กลัวอะไรเลย
โดย: T-A-O-L IP: 203.107.193.254 วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:2:08:03 น.
อิอิ มาใหม่ ตอนนี้มาอ่านเม้นท์ด้วย ขอบคุณที่โหวดให้ ย่าก็แอบโหวดให้คุณเหมือนกัน หน้าหนาวแล้วรักษาสุขภาพนะคะ
จะปีใหม่แล้ว คิดสิ่งใดขอให้สิ่งนั้นลอยมาๆๆ เหอๆๆ โดย: ดา ดา วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:8:36:05 น.
ฉันเชื่อว่าใครหลายคนน่าจะจำช่วงเวลาที่ตัวเองได้ทราบข่าวทสึนามิ จำได้ว่าตอนนั้นตัวเองอยู่ที่ไหน กับใคร และรู้สึกอย่างไร ช่วงสัปดาห์นั้นและหลังจากนั้น ความสูญเสียที่ยังคงอยู่ อย่างไรก็ไม่ลืม
แวะมาสวัสดีปีใหม่ค่ะ โดย: cottonbook วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:13:11:53 น.
โดย: ลูกสาวโมโจโจโจ้ (the grinning cheshire cat ) วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:17:45:18 น.
ปลายปีที่แล้วผมไปงานรำลึกหนึ่งปีสึนามิ บรรดาชาวบ้านที่ได้เข้าไปพูดคุยล้วนยังไม่ได้รับการเยียวยาทางจิตใจเท่าที่ควร ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง (สิ่งที่ได้เรียนรู้ประการหนึ่งจากการไปงานนั้นก็คือ นักการเมืองเป็นสัตว์โลกชนิดหนึ่งที่มีคุณภาพทางจิตใจค่อนข้างต่ำ และสามารถหาเสียงได้ทุกโอกาสและสถานการณ์)
โดย: ปรีดา (Aka Prita ) วันที่: 27 ธันวาคม 2549 เวลา:22:02:58 น.
จำได้แม่นว่า วันที่ 26 ธันวาเมื่อสองปีที่แล้ว
ตอนเช้าที่กลับมาจากเวียดนาม พี่แท็กซี่พูดถึงคลื่นยักษ์อะไรสักอย่าง ตอนนั้นงงมากๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนไปเที่ยวไม่รู้เรื่องอะไรเลย ขอให้คนที่ประสบกับเหตุการณ์ร้ายๆ เยียวยาหัวใจตัวเองให้ดียิ่งขึ้นค่ะ โดย: fonkoon วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:0:22:03 น.
จำได้ว่าสองปีที่แล้วอยู่ที่แอตแลนต้า อเมริกา วันนั้นอากาศหนาวมาก ทำอาหารเช้ากินกับแฟน ยกมาวางที่โต๊ะ บอกแฟนว่า..เปิดทีวีดูหน่อย เปิดข่าว cnn เห็นข่าวรายงาน จากเมืองไทยกินข้าวไม่ลงเลย รีบโทรศัพท์กลับไปหาแม่ แม่บอกว่าแผ่นดินไหวภาคใต้ ทีวีทุกช่องมีแต่ข่าว ทำได้แค่ติดตามข่าวจาก และดูในเวบ .....
ขออย่าให้เรื่องร้ายแรงแบบนี้เกิดอีกเลย โดย: lolay IP: 58.9.184.254 วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:1:18:49 น.
ขอบคุณพี่แกรปมากค่ะที่โหวตให้น้องโบว์ ดีใจทีได้รู้จักพี่คนนี้ค่ะ ได้มีอะไรเรียนรู้เพิ่มขึ้นมากมาย จากปกติไม่ค่อยมีสาระ ก็หาสาระได้จากบล็อคนี้เยอะเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่^^... โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:8:13:27 น.
วันนั้นนอนป่วยอยู่ที่บ้าน
ตื่นมาเปิดทีวี และช็อกแน่นิ่งไปเลย โทร.เช็คกับที่บริษัทว่ามีใครไปใต้บ้างหรือเปล่า ฯลฯ กลับมาบ้านคราวนั้นดิฉันคิดว่าเส้นแบ่งระหว่างความมีชีวิตอยู่และการจากไปมันนิดเดียวเอง มนุษย์เราเป็นเผ่าพันธุ์ที่พร้อมจะเผชิญหน้ากับความตายและความสูญเสียได้ทุกเมื่อ ชอบสองท่อนสุดท้ายนี่ค่ะ จะรออ่านการจัดอันดับนะคะ โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:9:27:25 น.
จำได้ว่า...นั่งดูข่าวแล้วน้ำตาไหล...
ภาพข่าวมาทีไร...เศร้ามาก... วันนี้เปิดมาดูentryของพี่แล้ว... นึกถึง...เศร้าจัง โดย: alienboon IP: 124.120.161.164 วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:10:37:59 น.
ทรัพยากรมีน้อย ควรนำมาวนใช้อย่างเหมาะสม ั
สวัสดีปีใหม่ค่ะ โดย: รีเบล IP: 125.25.152.29 วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:19:29:37 น.
สวัสดีปี 007
นำภาพดอกไม้ที่ถ่ายทั้งปีมาฝากครับ ขอให้มีความสุขในปีใหม่ ยิ่งกว่าปีที่ผ่านไป ความเศร้าให้ผ่านไปครับ โดย: ninaM วันที่: 28 ธันวาคม 2549 เวลา:22:32:38 น.
ขอให้โชคดี และ ผ่านพ้นความเศร้านะคะ
สวัสดีค่ะ มา สวัสดี ปีใหม่ 2550 ค่า มีความสุขมากๆๆนะคะ สุขกาย สุขใจ สบายอารมณ์นะคะ คิดสิ่งใด ขอให้ สมหวังนะคะ โดย: ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ วันที่: 29 ธันวาคม 2549 เวลา:3:01:00 น.
จดจำเอาไว้ไม่เคยลืม
ความเป็นและความตายใกล้กันจริงๆ ไว้อาลัยด้วยค่ะ สวัสดีปีใหม่คุณgrappaล่วงหน้าค่ะ ขอให้มีความสุขทั้งครอบครัวนะคะ โดย: prncess วันที่: 29 ธันวาคม 2549 เวลา:7:36:26 น.
|
บทความทั้งหมด
|