๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๑

พี่แหม่มขา

ในที่สุดจดหมายที่เราเขียนถึงกันก็ออกมาเป็นหนังสือเล่มในที่สุด 

วันนั้น (๑๘ ตค ) เอ้บุกป่าฝ่าดงคอนกรีตไปศูนย์สิริกิติ์ ความยาวคงหลายสิบ
กิโลเมตร พอไปถึงหน้าศูนย์สิริกิติ์ ตกกะใจ นึกว่างานวันเด็ก เพราะด้านนอกมีพ่อแม่จูงเด็กๆ เต็มไปหมด จึงไม่แปลกใจที่สินค้าเกี่ยวกับเด็ก จึงขายดีในลำดับต้นๆ เลยมั้ง

ขณะกำลังใกล้อยู่บนถนนพระราม ๔  โทรศัพท์จากพี่แหม่มทำให้เอ้ขนหัวลุก แบบว่า อุ้ย อีกนิดเดียวเอง  เราต้องให้พี่แหม่มโทรตามจนได้ “เป็นความรู้สึกผิดอันมิอาจห้ามปรามไว้ได้” ค่ะ

และต้องระทึกยิ่งขึ้นเมื่อเบอร์ของ จุล กำลัง Calling มาอีก โอยตายแน่เอ้ ลงจากแท็กซี่อย่างรีบเร่ง  โดยไม่ลืมตอบคำถามของ แท็กซี่ ที่ว่า

“เขามีงานอะไรกัน “

“งานหนังสือ”  เอ้อ “งานสัปดาห์หนังสือ” เอ้อธิบายขยายความ ใจคิดว่า เอ้อ มีคนอีกเยอะนะที่ไม่รู้ว่า มีงานนี้ ขณะที่บางคนตั้งตารอ

เขาฟังอย่างงง ๆ ก่อนเอ้จะฝ่าฝูงชน ด้าน ฟู้ด คอร์ท มุ่งสู่บู้ธ M 19 ด้วยใจมุ่งมั่น (หัวใจแล่นไปแล้ว) พบพี่แหม่มคนสวย ได้เห็นหนังสือเล่มออกส้มๆ   นั่งชื่นชมหนังสือกัน สักพักเราก็โทรหาชมพู เธอกำลังวุ่นกับบ้านที่เชียงราย ดูเหนื่อยมสมกับการปลุกปล้ำบ้านแสนรักสักหลัง

พู

ได้ฟังชมพูเล่าเรื่องบ้านที่ต้องดูแลเหมือนลูกเลยทีเดียว  หวังว่าอีกไม่นานคงได้ไปเยือน  คิดถึงชมพูมากๆ เลย
คิดถึงพี่แหม่มด้วยเช่นกัน แล้วพบกันค่ะ 
                                                                                                                                                                                        เอ้