Fiends ลืมไปซะแล้วซิ...ว่าตัวเองก็เคยแต่งกลอนเล่นมาก่อน...อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงว่าตัวเองไม่เคยเขียนบล็อกเลย... ถ้าเกิดมีใครหลงกด เลยคิดว่าจะเขียนบล็อกสักกะหน่อย ก็มานั่งนึกอีกว่าจะเขียนบล็อคเกี่ยวกับอะไรอ่ะ ไม่รู้ว่านึกอีท่าไหนเหมือนกัน สรุปว่าจะเอากลอนเกี่ยวกับเพื่อนมาลง ก็เลยไปหาหนังสือกลอนเก่า ๆ ที่เคยซื้อสมัยพระเจ้าเหายังทรงพระเยาว์ ก็ดั้นไปเจอสมุดโน๊ตที่เขียนกลอนที่ตัวเองแต่งไว้ โหย...นานจนลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยแต่งกลอนเล่นอ่ะ นานแค่ไหนก็ลองคิดดู นานขนาดจำไม่ได้แล้ว (จริงๆ แล้วดูจากที่บันทึกไว้ ก็ปี 97 อ่ะ สมัยยังใส่คอซอง) ไม่ได้ไพเราะเพราะพริ้ง อะไรหรอก แถมมีแค่ไม่กี่บท แต่มันก็คือช่วงนึงของชีวิต ช่วงเวลาที่เคยมีอารมณ์สุนทรีย์กับเค้าเหมือนกัน
ถึงแม้สายน้ำจะไม่หวนคืนกลับ แต่ความรักก็ยังคงไม่จางหาย และจะคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป ขอเพียงเธอจำได้ว่าเราคือเพื่อนกัน แม้สายน้ำจะผ่านเลยแล้วลับไป แต่หัวใจดวงนี้ยังคงมั่น ขอเพียงเรายังมีกันและกัน ทุกข์แค่ไหนจะฝ่าฟันให้พ้นไป ถึงตอนนี้จะไม่มีเธอเคียงข้าง แม้ตามทางจะมีขวากหนามมาขวางกั้น แต่เวลา...ที่เรามีกันและกัน จะช่วยผลักดันให้ก้าวไป
แม้จะไกลกันสุดปลายฟ้า แม้สายตาจะไม่สามารถมองเห็นกันได้ แต่ดวงใจที่เรามีให้กันและกันนั้น จะเป็นเครื่องผูกพันระหว่างเรา กระนั้นขอบฟ้าที่ว่ากว้าง ก็คงไม่สามารถขวางความรู้สึกของเราได้ จะมีฉันและเธอตลอดไป ฟากฟ้าที่กว้างใหญ่ ก็ไม่ไกลเกินใจเรา
ไม่ต้องเป็นอะไรในใจเลยคนดี แค่รอยยิ้มที่เธอมีแบ่งปันมาให้ฉัน แค่วันนี้สายตาที่มีมาไม่เย็นชาต่อกัน แค่ความผูกพันจะไม่มีวันจางไป ไม่ต้องมาห่วงความรู้สึกนัก แค่คำว่ารักมันจะสำคัญสักแค่ไหน แค่คำว่าเข้าใจ และห่วงใยบ้างยามห่างไกล แม่ไม่ได้เป็นส่วนสำคัญในใจ ก็ยังได้เป็นความรู้สึกดีดี ที่ยิ่งใหญ่ในความทรงจำ
|
บทความทั้งหมด |
|||||||||||||||||||||
 |
|
หลังชื่อ แล้วเข้ามาดู คงจะสงสัยว่ามันจะมีบล็อกไว้ทำไม มีแล้วไม่เขียน
18/01/97
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [