|
6::จดหมายรัก
สวัสดีจ้ะ
วันก่อนอ่านหนังสือเล่มนึง "จดหมายรัก" ของ'ปราย พันแสงน่ะ ไม่รู้เธอเคยอ่านแล้วหรือยัง มีจดหมายรักของใคร ๆ เยอะแยะไปหมดเลยนะ อ่านแล้วอิ่มเอิบใจ แม้จะเป็นจดหมายรักคนอื่นก็ตามแต่กระนั้นก็เหมือนเป็นคนรับจดหมายยังไงยังงั้นเลย อิอิ เพ้อไปแล้วฉัน
แล้วก็มามองดูตัวเอง จดหมายตัวเองที่เขียนถึงเธอ 'จดหมายรัก' ของฉันช่างแย่เสียนี่กระไรนะ ไม่มีอะไรเลย ทื่อ ๆ ซื่อ ๆ และยังแบน ๆ อีกต่างหาก คิดถึงยังไง เหงายังไงก็พูดไปอย่างนั้นตรง ๆ ฉันนี่ใช้ไม่ได้เลยจริง ๆ นะ เป็นนักเขียนจดหมายที่แย่จริง ๆ แต่ฉันก็ไม่ท้อหรอก อิอิ ยิ่งอ่านจดหมายรักของคนอื่นมาก ๆ ก็ยิ่งอยากเขียนจดหมายของตัวเองให้ดีขึ้นนะ
ฉันว่าการเขียนจดหมายมันมีเสน่ห์มากมายเลยนะ แม้ว่าสิ่งที่ฉันเขียนอยู่นี่จะไม่ใช่จดหมายที่แท้จริงสักเท่าไหร่ ไม่มีกระดาษลายสวย ๆ ซองจดหมายลายเก๋ ๆ ปากกาที่คัดสรรมาเพื่อให้ลายมือดูดี กลิ่นกระดาษและน้ำหมึก หรือว่าการลุ้นและรอคอยให้ผู้รับมาอ่านจดหมาย...อาจจะมีก็แค่อย่างหลัง ลุ้นอยู่เสมอว่าเธอจะได้เปิดอ่านจดหมายฉันบ้างหรือเปล่าหนา?
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีเสน่ห์จาง ๆ อยู่บ้างละน่า ขึ้นต้นด้วย 'สวัสดีจ้ะ' และลงท้ายด้วย 'รักและคิดถึง' นอกจากนั้นยังมีความคิดถึงส่งกลิ่นกรุ่น ๆ ไปพร้อมกับจดหมายทุกฉบับ...คิดว่าเธอคงได้รับก่อนจะเปิดซองอ่านเสียอีก (ขี้ตู่หรือเปล่าหนอฉัน)
.............................
วันนี้ลืมถามว่า "สบายดีหรือเปล่าจ้ะ" มัวแต่อยากเล่าให้ฟังเรื่องนู่นนั่นนี่ อิอิ
แล้วเธอสบายดีหรือเปล่าละ? อยากจะรู้สถานภาพทางจิตใจมากกว่าทางกาย เพราะรับรู้อยู่เสมอว่าทางกายเธอนั้นสบายดีเสมอ แต่เมื่อไม่มีเวลาได้คุยกันเท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าทางจิตใจสบายดีหรือเปล่าน่ะสิ
เรื่องของเรื่องก็คือ ช่วงนี้ฉันเกิดเหงาขึ้นมาอีกแล้วล่ะจ้ะ...(เหงาบ่อยจังนะฉัน)
แล้วก็เลยนึกถึงเธอขึ้นมา นอกจากนึกถึงเธอผู้เป็นคนช่วยให้ฉันหายเหงาได้เสมอ แล้วก็ยังนึกถึงเธอในแง่ที่ว่า เรามักจะมีแง่มุมของอารมณ์เป็นไปในทิศทางเดียวกันเสมอ ตลอดมา เธอเหงาฉันก็เหงา เธอแอบร้องไห้คนเดียวฉันก็เป็น เธอมีความสุขฉันก็มีเรื่องดีใจ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้นัดหมายกันและมารู้ทีหลังว่าตรงกันอย่างไม่ตั้งใจ...
ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะราศีเกิดใกล้เคียงกันในปีเดียวกันหรือเปล่า...ซึ่งนั่นก็เป็นข้อสันนิษฐานเดียวที่พอจะทำให้มันดูมีเหตุผลและน่าเชื่อถือเพื่อมายืนยันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะ แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่หรอก ก็มันดูสมจริงสมจังเกินไปไง...จริง ๆ แล้วอยากจะคิดให้โรแมนติคกว่านั้นว่า ก็เรามีอะไรบางอย่างติดต่อและเชื่อมถึงกันได้ไง อิอิ พอจะฟังดูดีขึ้นมาบ้างไหมสำหรับเธอ ไม่รู้ล่ะ ฉันเลือกจะเชื่อเหตุผลอย่างหลังที่ฉันแต่งขึ้นมาเองก็แล้วกัน อิอิ
แต่วันนี้นะ กลับเป็นความเหงาที่มันไม่ค่อยเศร้าและหดหู่ล่ะเธอจ๋า
ถ้าเผื่อเธอกำลังเหงาเหมือนกัน (ตามข้อสันนิษฐานฉัน) หรือว่าเราจะเป็นเหมือนกันก็ได้นะ
คือว่า ฉันค้นพบสาเหตุของความเหงาของฉันแล้วล่ะ (ว้าวว!)
.................................
เธอเคยเป็นไหม อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่ก็เหมือนโดดเดี่ยวและเงียบงัน
เธอเป็นหรือเปล่า อยู่กับคนที่รู้จัก หัวเราะ ร่าเริง แบ่งปันเรื่องราวได้ แต่กลับไม่สามารถเข้าถึงเบื้องลึกในใจ
เวลาต้องเสแสร้งสนุกสนาน แต่จริง ๆ แล้วน้ำตากำลังรินไหลภายในใจอย่างเงียบ ๆ
บางครั้งสิ่งที่คิดก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ สิ่งที่เป็นไม่อาจถูกสื่อสารและถ่ายทอด นำมาสู่ความไม่เข้าใจในตัวตนจากคนรอบข้าง
ฉันเป็นคนไม่ชอบพูดและเล่าเรื่องความคิดความรู้สึกตัวเองให้คนรอบข้างฟังเท่าไหร่ เธอคงรู้ดี คงเป็นข้อเสียหลักใหญ่ของฉันที่ทำให้เกิดอาการเหงาลิซึ่มบ่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว กับการที่ความคิดฉัน ความเป็นฉัน ตัวตนฉันไม่ได้ถูกถ่ายทอดออกไปให้คนรอบข้างฉันรับรู้ เข้าใจและยอมรับ ก็เป็นความเจ็บปวดอย่างนึงเสมอมา
ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยจากวันนั้น...
ฉันยังคง 'เลือก' ผู้ที่จะมารับฟังและรับรู้ 'ความเป็นฉัน' นั่นก็คือคนที่เข้าใจฉันจากสิ่งที่ฉันเป็นโดยไม่ต้องมีคำพูด อาจจะเป็นนิยามที่ดูยากและเข้าไม่ถึงก็จริง แต่เธอก็เป็นคนคนนั้นที่คอยรับฟังฉันเมื่อเรานั่งกันอยู่เงียบ ๆ คอยเข้าใจฉันจากแค่รอยยิ้มหรือความรู้สึก ก็ฉันสื่อสารไม่เป็นจริง ๆ นี่นา
ฉันยังคงต้องแอบร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียวอยู่บ่อย ๆ จากการกระทบกระแทกของผู้คนรอบข้างที่ไม่เข้าใจฉัน แต่ฉันไม่อาจโทษพวกเขาได้เลยสักนิด เพราะว่าความผิดเหล่านั้นต้องยกมาให้ฉันแต่เพียงผู้เดียว ที่ไม่อาจจะสื่อสารให้ใครรับรู้ตัวตนฉันได้เลย ฉันก็เลยเลือกทางที่จะนิ่งเงียบ และปล่อยให้ความเข้าใจผิดทำร้ายฉันอยู่เสมอมา ก็แล้วจะให้ฉันทำยังไงดีล่ะ?
หรือว่าตัวตนฉันลึกและยากเกินไปที่คนอื่นจะมาทำความเข้าใจและรับรู้
หรือว่าฉันต้องเจอแต่คนแบบเธอเท่านั้นที่จะสามารถมาแบ่งปันตัวตนฉันได้
หรือว่าฉันเองควรจะลดระดับความลึกของฉันลงเพื่อเปิดโอกาสให้คนอื่นมาเข้าใจได้กัน?
ฉันเสียใจแต่ก็ไม่เสียใจในขณะเดียวกันนะ ที่ฉันมีตัวตนแบบนี้
อย่างน้อยฉันก็เจอเธอคนนึงแล้วยังไงล่ะ ที่เคยพบเจอตัวตนฉันในด้านที่ฉันไม่เคยเปิดเผยให้ใครรับรู้มาก่อน แล้วนั่นเองที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเรายังคงมีสายใยบาง ๆ เชื่อมถึงกันอยู่เสมออย่างนี้ เพราะเธอเองก็มีตัวตนในระดับยาก ๆ ยิ่งกว่าฉันเสียอีก
แม้จะแอบเหงาอยู่บ้างกับเรื่องของตัวตน แต่เมื่อคิดว่าการรอคอยให้ใครบางคนมารับรู้และเข้าใจได้สิ้นสุดลง ก็เลยทำให้ไม่เสียใจกับการเป็นฉันในรูปแบบนี้ และทำให้ยังมีความหวังว่า ในวันวันนึงข้างหน้าฉันคงจะเจอคนในรูปแบบฉันที่มีระดับความคิดเดียวกันและไม่ใชเรื่องฝืดฝืนอะไรที่จะแบ่งปันความคิดแก่กันและกัน เหมือนที่เธอเองก็จะเจอใครสักคนที่เหมือนกันเธอเช่นกัน
โดยที่เราก็ยังคงมีกันและกันอยู่อย่างนี้เสมอ...ใช่ไหมจ้ะ?
ยาวไปหรือเปล่านะ กับ 'เหตุผลของความเหงา' ที่ฉันพยายามจะบอกเธอ
แล้วเธอล่ะ กำลังเหงาเหมือนฉันไหม
แล้วมีเหตุผลเดียวกันกับฉันหรือเปล่า
..................................
จดหมายรักฉบับพยายามของฉัน ก็ยังคงห่วยแตกและไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมอีกนั่นแหละ เธอคงไม่ว่าอะไรฉันใช่ไหม อิอิ แต่ฉันสัญญานะว่าจะพัฒนาและหาคำพูดดี ๆ มาพูดให้เธอฟังบ้าง รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะพยายามฝึกฝนต่อไป ตอนนี้ก็อ่านแต่ความจริงใจและความคิดถึงที่ถ่ายทอดผ่านตัวอักษรไปก่อนก็แล้วกัน
หวังว่าคงไปถึงเธอ
รักและคิดถึงเสมอจ้ะ
ฉัน (ผู้ค้นพบความเหงาของตัวเอง)
^_______^
| Last Update : 18 กันยายน 2551 | |
| 9:32:36 น. |
|
