*บทความนี้เป็นการรีวิวหนังทั้งสองภาครวมกัน

เริ่มต้นจากที่เผ่าพันธุ์ปรสิตแฝงตัวเข้ามาอยู่อาศัยในโลกใบนี้โดยการยึดสมองของมนุษย์ และดำรงชีพด้วยการกินมนุษย์เป็นอาหารอัตราการเกิดอาชญากรรมที่ไม่ทราบสาเหตุก็ค่อยๆ เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ ตามลำดับ –นี่เองที่ทำให้หลายคนวิตกกังวลว่าตัวเองจะตกเป็นเหยื่อรายต่อไปหรือเปล่า

ชินอิจิ นักเรียนมัธยมปลายที่ถูกปรสิตยึดสมองแต่ไม่สำเร็จจึงทำได้แค่ยึดมือเท่านั้น แต่นั่นเองที่ทำให้เขาแตกต่างจากปรสิตตัวอื่นๆเพราะมือขวาของเขานั้นพูดได้ และดูเหมือนว่ามันจะฉลาดกว่าตัวเขาเองด้วยซ้ำ

ในภาคแรกเป็นการปูเรื่อง ให้เราทำความรู้จักกับตัวละคร ชินอิจิและมิกิ(ปรสิตที่อยู่ในมือขวา) และเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับปรสิตมีฉากต่อสู้ที่สนุก เร้าใจ CG เอฟเฟคต์ต่างๆ ที่ทำออกมาได้ดีมากๆทั้งการแปลงร่างเป็นปรสิต น่าตื่นตาตื่นใจและฉากการกินคนที่ชวนอาเจียนจนอยากจะเบือนหน้าหนี

แต่ประเด็นที่สำคัญของเรื่องมาเน้นเอาที่ภาคสองแม้จะไม่มีฉากต่อสู้ให้ลุ้นเหมือนภาคก่อน แต่คำถามหรือแก่นเรื่องก็ชัดเจนขึ้นมากจนบางครั้งทำให้เราฉุกคิดและตั้งคำถามกับตัวเองอยู่เนืองๆ

ทำไมมนุษย์กับปรสิตถึงอยู่ร่วมกันไม่ได้? ไม่ใช่แค่ปรสิตหรอกมนุษย์ด้วยกันเองยังอยู่ร่วมกันไม่ได้เลย ยังมีความขัดแย้ง ยังมีสงครามยังมีความบาดหมางให้เห็นอยู่ตลอดในหน้าประวัติศาสตร์

ไม่ผิดหรอกหากจะบอกว่าปรสิตฆ่ามนุษย์แต่มนุษย์เองก็เข่นฆ่าปรสิตด้วยเหมือนกันไม่ใช่หรือ?

ยังมีปรสิตบางตัวที่พยายามปรับตัวให้อยู่ร่วมกับมนุษย์กินอาหารเหมือนมนุษย์ เรียนรู้วัฒนธรรม เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด

เรามักมีคำพูดที่ใช้เรียกสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับตนเองว่า ปิศาจ เรายัดเยียดความเกลียงชังความแค้นให้กับคนอื่น ฆ่าโดยไม่เปิดโอกาสให้พูดหรืออุธรณ์ใดๆ – ใครกันแน่ที่เป็นปิศาจ

มนุษย์ไม่ใช่หรือที่ทำลายทุกอย่าง เพราะเราโลภมากเกินไป เสพมากเกินไปอยากมีอยากได้มากเกินไป โลกจึงเป็นเช่นทุกวันนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่าโลกเลวร้ายลงไปทุกวันก็เพราะน้ำมือของมนุษย์เองนั่นแหละ ที่เราพูดกันเสมอๆว่าให้รักโลกนั้นแท้จริงแล้วคือเรารักตัวเองหรือเปล่า กลัวตัวเองจะไม่ได้เป็นใหญ่ มีอำนาจมากที่สุดกลัวตัวเองไม่ได้ยืนอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้หรือเปล่า?

ผมชอบประโยคหนึ่งที่ชินอิจิถามปรสิตว่า “คำพูดของปิศาจเชื่อถือได้หรือ”แล้วก็โดนสวนกลับมาว่า “แล้วคำพูดของมนุษย์ล่ะ เชื่อถือได้หรือ?”

ยอมรับว่าจุกและพูดอะไรไม่ออก เพราะมันจริงเหลือเกิน

นี่เป็นหนังที่ดูเผินๆ ไม่ต้องคิดอะไร ดูฉากต่อสู้ดูความโหดเหี้ยมของการกินคน ดูความน่ารักโมเอะของนางเอกและคอยดูว่าพระเอกจะเข่นฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ปรสิตเป็นฮีโร่ในตอนท้ายที่สุดได้อย่างไร

เพียงแต่เราไม่อาจมองข้ามประเด็นสำคัญๆ ที่หนังกำลังจะสื่อได้เลยในตอนท้ายของเรื่อง ฆาตรกรโรคจิคพูดขึ้นมาว่า การที่มนุษย์ฆ่ากันเองเป็นสิ่งที่ถูกต้องเพราะเราฆ่ากันเองมานานแล้ว เพราะฉะนั้นคงไม่ผิดอะไรที่การอาชญากรรมเหล่านี้จะยังคงอยู่กับเรานี่ก็เป็นอีกฉากนึงที่ผมสตั๊นไปมากเหมือนกัน

แต่ก็อย่างว่าล่ะครับ ผมอาจจะมีใจเอนเองไปทางปรสิตมากเกินไปก็ได้แต่เมื่อพิจารณาจากประวัติศาสตร์บริบทของสังคมปัจจุบันแล้วมันก็อดคิดแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

ผมใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเขียนถึงหนังเรื่องนี้ ค่อยๆคิดทบทวนรอให้แผลที่ถูกผู้เขียนการ์ตูน, ผู้กำกับ และหนังเรื่องนี้โบยตีตกสะเก็ดเสียก่อนแล้วค่อยเรียบเรียงมันออกมาเป็นตัวหนังสือ

ระหว่างที่เขียน ผมได้ยินประโยคหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวว่า

“ระหว่างมนุษย์กับปรสิต ใครกันแน่ที่เป็น ปรสิตที่แท้จริงบนโลกใบนี้?”