|
|
วชิระ เวทภพ สยบมาร (27) พบหน้าพญามังกร
หญิงชรานำพา วชิระ กลับขึ้นไปทางตอนเหนือของเมืองอีกครั้ง บ้านของพวกมันถึงกับอยู่ในทิศทางนี้จริงๆ
นางนำมันไปจนถึงบ้านเก่าโทรมหลังหนึ่ง ซึ่งเมื่อตอนบ่าย วชิระ เองก็เดินผ่านไปมาอยู่หลายครั้ง บ้านหลังนี้ถึงกับเป็นที่พักของพวกมัน ท่านปราชัย กลับอาศัยอยู่ในบ้านเช่นนี้
ยิ่งดึกอากาศยิ่งเยือกเย็นลงกว่าเดิม วชิระ ติดตามหญิงชราเข้าไปภายในบ้าน ข้างในนั้นมืดและเงียบสนิท คล้ายกับไม่มีผู้ใดพักอาศัยอยู่
วชิระ ระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น มันสงสัยว่าทั้งหมดนี้ใช่เป็นหลุมพรางกับดักอันใดหรือไม่
นางจุดตะเกียงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำให้ภายในห้องสว่างขึ้น วชิระ สะดุ้งตกใจเมื่อพบว่าบนเตียง นอนไว้ด้วยคนผู้หนึ่ง
ร่างของมันผ่ายผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ศีรษะของมันแลดูคล้ายกับกะโหลกใบหนึ่ง ไม่มีผม ขนคิ้ว หรือหนวดเครา แม้สักเส้นเดียว มันความจริงแลดูคล้ายซากศพที่ถูกกองเอาไว้บนเตียง
วชิระ หันกลับไปมองหญิงชรา นางกล่าวขึ้นเบาๆ ว่า
นี่คือ ท่านปราชัย ที่เจ้าติดตามหาตัวอยู่ แต่มันคงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้อีกแล้ว
ท่านผู้เฒ่าบาดเจ็บสาหัสด้วยเหตุใด
มันไม่ได้บาดเจ็บ แต่มันป่วยสาหัสเป็นอย่างยิ่ง
ท่านผู้เฒ่าป่วยด้วยโรคอันใดกัน ทำไมจึงมีสภาพเป็นถึงเพียงนี้
บรรดาหมอต่างก็ไม่อาจทราบว่า ที่แท้มันเจ็บป่วยด้วยโรคอันใด แต่ที่พวกมันบอกออกมา มีตรงกันอยู่ประการหนึ่ง
นั่นคือ
มันต้องตายอย่างแน่นอน
จอมดาบ ชนะชัย ผู้ไร้พ่าย หนึ่งคนหนึ่งดาบปราบไปทั่วทุกทิศ ไม่มีผู้ใดจะสามารถทำให้ท่านพบกับความปราชัยได้ แต่ในที่สุดกลับมาพบจุดจบด้วยโรคร้ายที่ไม่อาจเยียวยารักษา ต้องนอนรอความตายอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
วชิระ รู้สึกสะทกสะท้อนใจเป็นอย่างยิ่ง ผู้คนต่างดิ้นรนไขว่คว้าจนเกินตัวไปเพื่ออะไร เหตุใดไม่ยอมใช้ชีวิตให้สุขสงบ ในเมื่อสุดท้ายต่างต้องตายด้วยกันทั้งสิ้น
หญิงชรามองดูสีหน้าของ วชิระ นางคล้ายกับเข้าใจในความคิดของมัน นางพูดขึ้นมาว่า
ไม่ว่าจะตายเช่นไรล้วนก็คือความตายอันเดียวกัน ทุกผู้คนที่เกิดมาต่างต้องตายด้วยกันทั้งสิ้น มันใช้ชีวิตได้อย่างสาสมใจยิ่งนัก ชั่วชีวิตของมันไม่เคยกระทำสิ่งใดให้ต้องละอายปิดบัง แม้สุดท้ายต้องมีบั้นปลายเยี่ยงนี้ ผู้ใดสามารถบอกได้ว่ามันกระทำผิดไป
วชิระ ยืนสงบนิ่งอยู่ในที่นั้น มันเองก็ต้องตายเช่นเดียวกัน แต่มันก็ยังคงต้องมุ่งหน้าต่อไป มันต้องล้ม จ้าวอสูร คนสุดท้ายลงให้ได้ เพื่อความสงบสุขของอาณาจักรแห่งนี้
ไม่ว่าความตายแบบใดจะรอคอยมันอยู่ มันจะสู้ต่อไปจนกว่าวันนั้นจะมาถึง
วชิระ ก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดชาวเมืองจึงกระทำเช่นนั้นกับมัน พวกมันในตอนแรกต่างเข้าใจว่ามันเป็นนักดาบที่พกพา ปีศาจแดง มา เพื่อท้าต่อสู้กับ จอมดาบ ชนะชัย เพื่อชิงตำแหน่งจอมดาบไร้พ่าย
พวกมันทุกคนต่างเคยได้รับการช่วยเหลือจากท่านมาก่อน จึงร่วมมือกันเพื่อหวังจะให้ท่านได้จากไปอย่างสงบ
วชิระ ยกมือขึ้นคำนับหญิงชรา พลางกล่าวว่า
เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่ขอรบกวนพวกท่านอีก ข้าขอลาก่อน
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เจ้าพักกับพวกเราในที่นี้เถอะ ลูกหลานของสหายเก่าก็ดุจดั่งเป็นลูกหลานของพวกเราเอง ที่นี้แม้คับแคบ แต่ยังพอให้เจ้าอาศัยนอนได้อย่างสบาย
วชิระ แม้ไม่อยากรบกวนพวกท่าน แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธคำชวน จึงได้แต่รับปากว่าจะพักอยู่ด้วยในคืนนี้
หญิงชราพามันเดินเข้าไปเพื่อเยี่ยมชายชราใกล้ๆ ที่ข้างเตียง ในตอนนั้นเอง ปีศาจแดง ที่ห้อยอยู่ข้างเอวของมัน พลันสั่นสะท้าน
ชายชราที่นอนป่วยหนักอยู่บนเตียงกลับลืมตาขึ้น ตาของท่านสาดประกายเจิดจ้าไม่คล้ายกับเป็นตาของคนป่วยเลย
ดวงตาคู่นี้จ้องมองตรงไปยังดวงตาดวงหนึ่ง ดวงตาที่เป็นสีแดง ดวงตาของ ปีศาจแดง
วชิระ หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ หญิงชราทอดถอนใจพร้อมกับส่ายหน้าไปมา นางพึมพำคำพูดออกมาเบาๆ แต่ วชิระ ไม่อาจได้ยินว่า นางพูดอะไรกันแน่
เสียงของชายชราดังขึ้น วชิระ ตอนแรกเข้าใจว่าเสียงของท่านจะต้องแหบแห้ง จึงแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของท่านในครั้งแรก เสียงของท่านเบานุ่มแต่ชัดเจน เสียงของท่านก็ไม่คล้ายกับเสียงของคนป่วยเช่นกัน
ในที่สุดเราสองก็ได้พบกัน
ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าท่านมีคนอยู่สองคน แต่ท่านไม่ได้กล่าววาจากับทั้งสองคนนี้ ท่านกลับกล่าววาจากับดาบเล่มหนึ่ง ในสองตาของท่านตอนนี้เห็นแต่เพียงดาบเล่มนี้เท่านั้น
หญิงชรากล่าวกับ วชิระ ว่า
เราคิดไม่ถึงว่ามันแม้ป่วยหนัก แต่โรคเก่าของมันกลับรุนแรงยิ่งกว่า เจ้าสามารถช่วยเหลือพวกเราสักครั้งได้หรือไม่
ท่านแม่เฒ่าต้องการให้ข้าช่วยเหลืออันใด
เราต้องการจะขอยืมดาบของเจ้าเล่มนั้นสักคืนหนึ่ง
เรารู้ว่าดาบเล่มนั้นมีความสำคัญกับเจ้ามาก หากเจ้าไม่ยินยอมเราก็ไม่คิดตำหนิเจ้าแต่ประการใด
ท่านแม่เฒ่าจะนำมันไปทำอะไร
เราต้องการให้มันได้ชื่นชมดาบเล่มนี้สักคืนหนึ่ง
แต่มันคือ ปีศาจแดง
มันคือ จอมดาบ ชนะชัย มันแม้กำลังจะตาย แต่มันก็ยังคงเป็นจอมดาบอยู่ และยังคงเป็นอยู่จนกว่ามันจะตายจากไปจริงๆ
ตกลง
หญิงชราบอกให้มันออกจากห้องไปสักครู่หนึ่ง นางต้องการอยู่กับชายชราเพียงลำพัง
วชิระ จึงออกไปรอคอยอยู่ที่ด้านนอก ตอนที่มันเดินออกจากห้องมา สายตาของชายชราที่นอนอยู่บนเตียงก็มองตามดาบเล่มนั้นไปด้วย
วชิระ เองก็พอจะเข้าใจในความรู้สึกของท่าน แม้แต่ ปีศาจแดง เองก็ดูเหมือนจะมีความยินดีเช่นเดียวกัน
แต่ที่ ปีศาจแดง ยินดี หรือเป็นเพราะมันได้พบกับวิญญาณของจอมดาบที่เข้มแข็ง วิญญาณของจอมดาบที่เลิศรสยิ่งนัก
| Create Date : 15 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 15 สิงหาคม 2552 21:18:15 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 354 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [